Top Cop breaks her silence

Zondagochtend, lekker bij tanken met 26 C., de e-mail box aardig bij gewerkt en inmiddels hersteld van de lichamelijke ongemakken die ik had meegenomen uit Zambia. De paar kilo's die ik hierdoor kwijt ben geraakt, heb ik er donderdag en vrijdag wel weer aan gegeten. Avele nam ons mee naar het lokale winkelcentrum voor onze lunchpauze. Donderdag kip en patat en vrijdag zei hij," vandaag eten we vis". Hij bestelde ik betaalde, gaan we aan tafel, blijkt hij alleen voor zichzelf te hebben besteld. Nog even wennen dat samen uit, ook samen eten is. Het eten was goed, en lekker vet.
Het restant aan patat wordt door Avele, als een automatisme ingepakt, en direct aan de kinderen van Nosisa aangeboden, die smullen er smakelijk van.
Lopend door het winkelcentrum meldt hij terloops, "samen met blanken hier lopen zorgt er wel voor dat iedereen mij aankijkt". Hoewel ik al jaren kleurenblind ben, wanneer het om huidskleur gaat en stoplichten, ben ik me wel bewust van de vele ogen die ons langer volgen dan gebruikelijk.

Mamma Nosisa in het Engels betekent dit Beauty

Het is Nosisa's huis waar we deze week met opknappen zijn begonnen. Wat een rot klus dit keer. Op Mandela's Day, de dag dat mensen worden opgeroepen 67 minuten iets vrijwilligs te doen voor een ander, heeft een groep mensen dit huis vol gekliederd met blauwe verf. Na de 67 minuten zijn ze gestopt, dus sommige muren half af, wat wel geschilderd is, is zo slecht gedaan dat wij twee keer langer over deze woning doen dan normaal. De 67 minuten staan overigens voor de jaren dat Mandela het openbaar leven heeft gediend.
Avele is thuis een druk manneke, duidelijk aanwezig. Tijdens het werken met ons is het een totaal andere jongen, rustig, serieus, en zeer gemotiveerd, na anderhalve dag laat ik hem ook met de verf-roller werken, alleen en in de badkamer. Het is even wennen maar hij maakt de boel na zijn werk weer netjes schoon en hij is blij met de verantwoordelijkheid en complimenten. Op de vraag wat hij met zijn eerlijk verdiende centen wil gaan kopen, is het antwoord; een mooie broek en overhemd, niet hip of sportief maar netjes," Zodat ik op een pastor lijk".
Vukani, is het weekblad wat uitsluitend in de diverse sloppenwijken gratis wordt verspreid. Ik lees de laatste uitgave van dit jaar. De politie is een veel voorkomend onderwerp. Vaak zijn ze naast hun werk betrokken bij ondersteuning van bijzondere projecten. De oprichting van een slachtoffer-centrum, waardoor meer positieve aandacht naar deze groep gaat en hetgeen tevens een oproep is om naar voren te komen als je een slachtoffer van en misdrijf bent.
Ook is er een dag speciaal voor kinderen die zijn verkracht, er zijn er "willekeurig" 20 uitgezocht die op deze bijeenkomst zijn gekomen. Vier politiebureaus adopteren ieder vijf kinderen en hun gezin. Helpen daarmee met verwerking, kopen van kleding en zorgen dat de kinderen naar school kunnen. Tijdens deze ceremonie, waarbij indringend aandacht wordt gevraagd voor deze jonge slachtoffertjes, doet Thembi Ndlovu een oproep aan de gemeenschap weer verantwoordelijkheid te nemen. Verantwoordelijkheid, waarbij respect, delen met en samenwerken de kern zijn. Tot ieders verbazing vertelt deze hoge politievrouw dat ze op 7 jarige leeftijd zelf is verkracht. En al dacht ze er steeds beter mee te kunnen leven, het drama blijft terug komen, tijdens deze bijeenkomst vertelt ze haar verhaal voor het eerst publiekelijk. De impact dat een vrouw van deze statuur hiermee naar voren durft te komen, heeft grote impact in de gemeenschap. Laten we hopen dat jonge kinderen, die hun weg naar school lopen, niet steeds achterom hoeven te kijken uit angst dat ze iets overkomt.
Pas later zag ik de tekst op Mamma Nosisa's t-shirt.

Zambia, ik kom terug

Het zweet op mijn voorhoofd, een natte rug, kramp in mijn buik en ontlasting water dun.... Het korte verblijf, slechts 5 dagen, was bedoeld om bij te tanken en direct het visum voor Zuid-Afrika te verlengen voor weer drie maanden. Als ik direct een visum voor zes maanden had aangevraagd, dan had ik zoveel papieren moeten invullen dat ik nu nog het land niet in was gekomen. Het is dus veel eenvoudiger om even het land te verlaten en dan weer terug te komen.

Na een vier uurtjes vliegen, geland op Livingston-airport, bij de grenscontrole een aardige ambtenaar die graag 100 dollar kreeg voor de visa. Ik meldde dat ik wel een visa creditcard  had maar geen dollars, met een vriendelijk gebaar mocht ik door, als ik maar terugkwam met het geld, de bank was buiten het luchthavengebouw. Na twee banken bezocht te hebben, wilde geen mijn visa kaart gebruiken, "we accept only cash sir", dus met wat Zuid-Afrikaanse randen kwam ik, tegen een uitstekende koersverhouding, weer terug met mijn 100 dollar. Stempelen en gaan.
In plaats van een hotel zou het nu een verblijf in een lodge zijn, een 20 km rijden van de bekende Victoria Watervallen. In de vijf dagen, als enige gasten, was er veel tijd om met het personeel te praten. En dat kunnen die mensen als de beste, ze hebben hun hele hebben en houwen verteld, discussiëren over armoede, kansen nemen en krijgen, verschil van armoede in Europa en Afrika. We hebben veel gelachen, armoede relativeert heel snel.....
Ik kan niet alles vertellen, want dan zijn jullie morgen nog aan het lezen, dus ik kies ervoor om een deel in korte zinnen te benoemen. Zambia zal ik daarin vast te kort doen, hetgeen ik niet wil. Maar troost je, ik ga dit land later zeker langer bezoeken en zien of ik daar een bijdrage kan leveren.

Het verschil tussen armoede in dit Afrika en Europa is, dat je in Afrika onder armoede verstaat dat je geen idee hebt of je die dag eten hebt. Met mime werd mij heel helder duidelijk gemaakt hoe jij je dan voelt. Ach, waarom zou je gedag zeggen, of lachen als je buik zeer doet van de honger.
Naar school gaan, lagere school bedoel ik dan, kent geen voorwaarden. Wel, de enige is of je met je linkerarm over je hoofd heen, je rechteroor kunt pakken. Lukt dat niet dan ben je te klein en dus geen les. Pas na de zesde klas moet je in uniform en met schoenen aan op school verschijnen. De kinderen van ongeveer zes jaar beginnen om halfacht en gaan om half tien weer naar huis, anders is het te warm om les te krijgen of weer naar huis te gaan. Naar huis, of naar school zo je wilt, is vaak een km of 10 lopen. Je schrift op je hoofd, je bloten voeten op het hete zand, rennen van boom naar boom voor wat schaduw. Ook dit werd met mime duidelijk gemaakt. Ik voelde de hitte aan mijn eigen voetzolen, zo goed werd dit gedaan.
Vroeger bestond de bruidsschat meer uit vee en kippen, tegenwoordig meer kleding, schoenen en lakens voor op bed. Maar trouwen met een Muzunku (hetgeen blanken betekent) levert het risico op dat je mee moet naar dat land. En die Muzunku's hebben altijd haast en nooit eens tijd voor een praatje op straat. Daar wil je niet aan wennen.

De levensverwachting is hier 49 jaar, 15 procent is HIV besmet, meer dan 25 procent is werkeloos en 60 procent leeft onder de armoede grens!!! De Kwacha is de lokale munt, per 1 januari a.s. , zo werd verteld, devalueert hij en zijn de briefjes van 50.000 K nog slechts 5000 K waard, mooi een nulletje minder.

Deze hut is van de "dorpsgek" de blikjes hangt hij op ter bescherming van kwade geesten

In het dorp wat we hebben bezocht, is de "Chief" de baas, een leider voor het leven, er is een aparte hut waar adviseurs met hem praten als zij vinden dat hij advies nodig heeft. Er is een adjudant chef, die beslissingen neemt als de Chief er niet is en er is een vrouwelijke Chief. Haar rol is helder; Mocht de leider echt de onjuiste beslissingen nemen voor zijn stam/groep dan dient de vrouwelijke Chief hem te vergiftigen. Leiderschap eindigt tenslotte via de dood.
Een kleine gevangenis is er voor diegene die over de scheef is gegaan en moet wachten op het oordeel van de Chief. Men verblijft daar maximaal een paar dagen in het geval de leider niet in het dorp aanwezig is. Langer opsluiten is geen optie, men straft in dit dorp uitsluitend met taakstraffen of in het ergste geval door uitsluiting. Familie is hier dan ook een groot goed.

Er is sprake van politieke stabiliteit sinds de onafhankelijkheid in 1964 (toenmalig Noord Rhodesië), de mensen zijn easy going, toegankelijk, hebben, wat veel voorkomt in landen met een relatief hoge armoede grens, een mooi relativeringsvermogen en een gulle lach en leven van dag tot dag. Ik heb ze in mijn hart gesloten.

Slee voor het vervoer van hout en riet

In de kamer zonder voorgevel, dus 24 uur buiten inclusief de nacht, hoorde je het gebrul van de leeuwen, het zoemen van de vele vliegen, en het krabben aan de muskieten beten/bulten, de kikker op de lamp in de kamer kwaakte klokslag 4 uur 's nachts. Z'n buikje was na vijf dagen op dezelfde plek te hebben gezeten lekker dik, of het van de vliegen kwam of obstipatie is mij niet duidelijk geworden.

Ik heb gezwommen in Devilspool, op het randje van de Victoria waterval, en zo dat alleen met goed vasthouden je niet 112 meter naar beneden valt. Langs de rivier, nijlpaarden en olifanten zien lopen, en heel veel fietsers vanuit buurland Zimbabwe, die boodschappen kwamen doen in Zambia. Voor deze Robert Mugabe uit Zimbabwe, is nog geen vrouwelijke Chief aangesteld......
De mensen in Zambia hebben mijn hart gestolen, ik kom daar zeker nog terug en hoop dan met hun te mogen bijdrage aan vermindering van de Afrikaanse armoede.

Vetkoek, kerstfeest en dan een paar dagen vrij

"Oh no I am not dressed for a photo, snel een plant van tafel gepakt want dan lijkt het nog wat...."

 Zo vandaag de woning van Priscilla afgerond, de lieve schat was zo blij met alles wat gedaan was dat ze aan iedereen die het maar wilde weten of niet wilde weten toch moest vertellen hoe haar woning voor haar en haar kinderen was opgeknapt. Jullie hebben zoveel meer gedaan dan verwacht en zo mooi en professioneel.  Leuk en lief om te horen. Als laatste is haar eigen kamer opgeknapt en voorzien van nieuw beddengoed. Met zacht gezang werd direct het bed opgemaakt en mompelde ze zacht "Ik ga mijn vriend vertellen dat mijn huis zo is opgeknapt". De man heeft haar hier nooit opgezocht, een regel van Home from Home is dat geen mannenbezoek is toegelaten of je moet netjes zijn getrouwd, zo legt Priscilla uit. Als we 20 december terugkomen om bij de buurvrouw te beginnen, dan heeft ze de Vetkoek, een soort oliebol, die we al vijf dagen lang toegezegd hebben gekregen, klaar. Ben benieuwd hoe die smaken bij een 30 graden Celsius.

Mamma Priscilla's slaapkamer.

Morgen vieren we met de 170 kinderen van Home from Home, alle huismoeders en assistenten, het kerstfeest. Samen met de vrijwilligers en staf, worden ruim 250 mensen verwacht. De temperatuur zal ruimschoots de 30 graden overschrijden, dat wordt dus lekker zweten en goed kijken of de kids voldoende drinken krijgen en niet verbranden. Een 30 tal dubbelgehandicapten kinderen uit deze sloppenwijk komen ook. Met hulp van Home from Home en een beetje van GetOn zijn deze kinderen vanuit zeecontainers in een stenen huis komen wonen. Eindelijk betere zorg en bewegingsruimte.
Als alle pakjes zijn uitgepakt die bezorgd worden door de Kerstman, tal van spelletjes zijn gespeeld en genoten is van een Braai (een echte Zuid-Afrikaanse barbecue) lekker naar huis. Een paar dagen niks, geen mail, geen vroeg op en laat thuis, geen verf, snotterige kids, Xhosa taallessen, maar een lekker bed, een beetje chillen, en dan na dit eerste lange weekeinde in twee en halve maand, volgende week pas weer aan de gang.
Ik sluit af met nog een foto van de jongens kamer en een Amathamsanqa!

Mijn naam is Kelina en ik ben 11 jaar oud ...

Onlangs is de organisatie Steps een wereldwijde campagne gestart met de vraag: Waarom Armoede of zoals in het Engels http://www.whypoverty.net/ Zo heb je direct de link om eens te zien wat ze doen. Het mooie aan deze campagne is dat het iedereen oproept er eens over na te denken waarom armoede bestaat. Ook geven ze aan dat iedereen die een oplossing denkt te hebben uitgenodigd wordt om die te delen met andere. Hun website is daar speciaal voor gemaakt. Een oordeel geven ze niet, veroordelen al helemaal niet.
Vandaag na ons werk weer eens bij de crèche langs geweest.  Er zijn in verband met de vakantie geen kinderen meer, maar de assistenten hadden een "haarsalon" geopend, de kinderen in de buurt konden daar lekker hun haar laten verzorgen, extensions (haarverleningen), laten aanbrengen of even het wat droge kroeskoppie in het vet zetten. Hierdoor verdwijnen de krullen en de luis vindt dat ook niet lekker.
Al pratend met de vrouwen vroeg ik wat ze met de vakantie gaan doen. Opvallend is dat al deze meiden een kind hebben en geen man, het hele jaar door werken, wonen in een golfplatenhutje, geen verjaardagen vieren (Althans niet met een kadootje of taart), en tenminste 5 uur of meer reizen van hun familie wonen. Ook heeft de helft geen geld, de enige keer per jaar dat ze dat al kunnen doen, om hun familie te gaan bezoeken met de kerst. De trein kost voor moeder en kind naar de andere kant van het land 700 Rand, zo'n 65 euro. En dat is niet voor iedereen weggelegd. Daarnaast moet je voor zo'n familie bezoekje ook nog eens kleding meenemen voor je broers, zussen en vader en of moeder.

 

 

Onze dagelijkse route naar het werk, voldoende gaten in de weg om rustig om je heen te kijken.

Ook al voel ik me werkelijk veilig in deze enorme Township, er zijn toch wel plaatsen waar ik niet lopend door zou willen. Je voelt dat onbestemde en zeer onveilige gevoel dan op je afkomen. Kortom daar ga je niet heen zonder de veiligheid van een respectabel persoon uit deze wijk zelf of zonder dat je begeleid wordt door een "vriendelijk" bendelid. Kelina is een meisje van elf jaar oud en beleeft dit elke dag, ze vertelt het zelf op een indringende manier. Klik maar naar deze link om het korte filmpje te zien.
http://www.youtube.com/watch?v=h0iqqj1PjyQ
Voor de bezoekers die nog naar ons toe komen om mee te helpen klussen, de wijk ziet er inderdaad zo uit, maar ons werk is net iets verder weg en is echt veiliger.
Oh ja, wellicht vind jij het ook leuk om na te denken, waarom armoede nu bestaat.
Groetjes en tot snel maar weer.

Dit is eens maar.... Blogje op verzoek.

Ik zal deze blog kort houden, niet te veel tekst zal ik maar zeggen. Er zijn meerdere mensen die mij de laatste tijd benaderen of ze ook iets kunnen bijdragen of dat het makkelijker gemaakt kan worden om een bijdrage te leveren.
Zelf vind ik dat lastig, hoewel ik in een eerder blog meld dat schooien voor een specifiek doel mij best goed afgaat. En ach, kinderen en geven dat combineert lekker. Wat is er onschuldiger dan een kind, of zoals wijlen Alberti zong:" een glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft". Hoe eenvoudig kan het zijn deze tekst om te buigen naar: ".... doet je beseffen dat je geeft". En heb je die ervaring ook dat geven zonder voorwaarden fijn is, geven omdat jijzelf dit leuk vindt om te doen, geven niet voor jezelf maar omdat je geeft om die ander.

Wel er zijn meerdere wijze waarop jij ons initiatief zou kunnen steunen:

• Je kunt meedoen met de Heldenrace, deze wordt gehouden in het Amsterdamse Bos, op 09 juni 2013. Loop je zes/6 kilometer mee voor GetOn. Je hebt slechts 200 euro aan sponsor-geld nodig om mee te kunnen doen. Meld je aan via info@stichtinggeton.nl. Heb je een vraag over je deelname gebruik dan ook dit mail adres. Denk je jeetje waar haal ik 200 euro vandaan. Uit onderzoek blijkt dat mensen, jouw collega's, liever hebben dat hun bedrijf geld geeft aan een goed doel dan aan weer zo'n kerstcadeau waar je weinig aan hebt. Vraag je werkgever om het bedrag van jouw pakket nu hiervoor te bestemmen. Wie weet hoeveel collega's je op korte termijn nog mee krijgt. Of je geeft een deel van je dertiende maand of je.... ach zoveel mogelijkheden vul zelf maar in.
• Je kunt ook via de Chip-In op mijn blog bijdragen, wel een gedoe maar als je dit proces met je creditcard doorloopt, maak je veel kinderen blij. En de betaling is gegarandeerd veilig. Dus geen internet boefjes die je gegevens kunnen jatten.
• Je kunt ook direct op de Nederlandse rekening van GetOn een bedrag storten. Ik ben me bewust dat die website niet bepaald makkelijk in gebruik is. Daar wordt aan gewerkt maar wacht daar niet op, stort je bedrag op ABN 62.94.46.970 ten name van Stichting GetOn te Almere.
• Wil jij jezelf overtuigen of je mee doet volg dan GetOn Foundation op Facebook, klik "like" aan en blijf op de hoogte van de laatste nieuwtjes en feiten. 
• Een van de mensen stuurde mij dit filmpje wie weet is dit dat laatste duwtje zo meldt hij: http://www.youtube.com/watch?v=s6QTEeNXZGo
• Lees de nieuwsbrief van GetOn en laat de tekst je overtuigen dat met jouw euro werkelijk directe en fantastische resultaten worden geboekt. En niet, maar dan ook letterlijk geen cent, ook niet achter de komma, blijft aan die strijkstok hangen. Elke bijdrage gaat helemaal, een op een naar jouw doel. En je verandert er enorm veel mee, een glimlach van geluk. Dikke kus en veel plezier.

Priscilla Presley, Clever, Amahle (fonetisch Amasjlsjls...)

Ik zie dat mijn laatste blog 21 november was, hoog tijd om bij te praten en te vertellen over mijn indrukken en avonturen. Nadat de werkzaamheden bij Beaullah zo goed als klaar waren, hebben we dit feit gevierd met een warme maaltijd ter plekke. Moeder Beaullah was zo enthousiast over dit idee dat ze direct besloot dat het voor de kinderen een verrassing moest blijven. Om gedoe met buurvrouw te voorkomen, zijn we direct naar Mary Jane gegaan om te vertellen dat wij de donderdag daarop (afgelopen donderdag dus) bij haar zouden koken. Iedereen tevreden. Ik zou koken, hetgeen al voor wat vermaak zorgden, want een man die kookt, ach dat is wel speciaal. Maar verwijzend naar een uitspraak van Mandela, die sterk voorstander van emancipatie is, "ik maak zelf mijn bed op en doe de afwas", werd instemmend geknikt.
Zaterdagavond met pasta ingrediënten en een paar bakken yoghurt en veel vers fruit op weg. Een elektrisch kooktoestel was mijn deel en dat met pannen met een bolle bodem. Koken voor 12 mensen is dan al een klus, maar Mary Jane en de kinderen maakten geen aanstalten om weg te gaan. "Huh, we eten gewoon mee hoor, we zijn toch familie" Dus werd het koken voor 19 mensen. De pannen met licht geweld op de kookplaat drukkend, de enige manier om het water te laten koken, werd het 45 minuten later dan gepland, eten met de borden op schoot op banken en zittend op de grond. Iedereen wat minder eten, maar wel dik tevreden.

Ben je jarig en is er taart, dan is de traditie dit ook op je gezicht te smeren.

Donderdagavond naar Mary Jane om dit feest te herhalen. Toen we iedereen vroegen wat ze dan wilden eten, was het in koor KFC. Het zou dan ook Unathi haar 17de verjaardag zijn en Luvo werd deze week 14 en Asonele 16. Goede reden voor kip met patat, en voor mij wel zo makkelijk. Luvo is een eetmachine, als deze jongen eet doet hij dat zo snel dat als hij door de bliksem zou worden getroffen, hij dan toch een volle buik heeft. Tijdens beide eet-feestjes, was het één zang en dans vertoning, onder de maaltijd geen muziek maar wel eten afpakken en met de zelfde vaart weer geven, maar voor de rest drie uur FEEST met hoofdletters. Donderdagavond had een van de kinderen nogal last van een sterk ruikende wind, dus zo nu en dan stond iedereen bij een open raam adem te happen, maar zonder een woord danst daarna iedereen weer verder.

De jongenskamer bij Beaullah, hij is sindsdien netter dan die van de meiden.

Remco, een goede vriend en al jaren een trouwe donor van de stichting GetOn, kwam een week om met eigen ogen te zien en te ervaren wat we als stichting nu precies doen. Hij is nogal fors gebouwd en heeft wat extra centimeters lengte, ideaal om een plafond te schilderen zo dachten wij. In het huis van moeder Pricilla was brand geweest en vrijwilligers hadden besloten om het plafond te lakken. Dus moest eerst alles in de primer. Maar dat was niet het enige waar Remco als eerste doorheen mocht.
Nu met een blonde en blanke God in het huis van de weduwe van Elvis Presley, zoals Priscilla zichzelf omschrijft, met een acteertalent zodat zij zo in de dagelijkse soap Scandell (de GTST van Zuid-Afrika) kan meedoen, wilde zij natuurlijk met hem in bad. "Hey this man is good, I have to keep him for myself" terwijl ze lonkt met haar lange wimpers. Toen ik dollend vertelde dat zijn massage skills onovertroffen waren, verdwenen ze al snel samen de badkamer in. De deur dicht....
Voor het thuisfront, Remco kwam er, weliswaar met een gezonde blos op zijn wangen, binnen 30 seconden weer uit. Zonder twijfel is Priscilla een special: ze zingt prachtig tijdens het baden, vertelt sprookjes aan de kinderen, soms lijken deze sprookjes wel een thriller als een van de personages met de dood wordt bedreigd. De kinderen eten, klappen in hun handen en kijken met grote ogen hun "Mamma" aan. Zonder probleem kan ze lekker de hele dag in haar duster rondlopen, ondertussen vetkoek (een soort oliebol) makend, koken kan ze als de beste, de kleding van de kinderen ziet er goed en heel uit. Het schoonmaken is sinds de workshop van vorige maand er fors op vooruitgegaan. En als Princess Priscilla buiten de deur gaat is ze een Lady, ze ruikt heerlijk en is mooi opgemaakt. Haar vriend, uit Johannesburg,  komt volgend weekeinde, wat kan ze er naar uitzien.
Kortom weer een moeder waar je naar kan verlangen. De kinderen in dit gezin, zijn veel jonger dan waar we tot nu toe hebben gewerkt. Hier wonen twee meisjes en vier jongens. De oudste dochter is net 12 geworden, maar heeft door wat ze heeft meegemaakt in haar jonge leventje (een zwaar alcoholische moeder en besmet met AIDS) een leer-achterstand van ruim 3 jaar en ze plast nog elke nacht in haar bed. Maar wat een lieverd.  Dat is eigenlijk mat al deze kinderen zo, je zou graag een vader voor ze willen zijn. Een veilige haven, en een steun en toeverlaat.
Het andere meisje is 6 jaar, haar biologische vader kwam deze week om zijn dochter mee te nemen voor een verrassing. Samen met Priscilla naar de stad, eten bij KFC en lakschoentjes en roze kleertjes gekocht. Dit prinsesje heet Amahle, waarvan de laatste lettergreep vooral met een sjl wordt uitgesproken. De blankies hebben daar nogal eens moeite mee. Haar naam betekend,  Beautiful. Veel mensen van Zulu, of zoals veel kinderen hier van Xosa achtergrond, hebben twee namen, één voor de westerse mensen en een voor hun eigen volk. De man die ons deze week in het restaurant bediende, zei dan ook" Hey Mister, I am Clever! How can I serve you?

Foto met zelf ontspanner, Me and Mesuli, de oudste van de vier

Beautiful terug van het verrassings-tripje met Pappa en Priscilla

Mamma, jij bent Bi-Sexueel

Vandaag in de de woning van Beaullah de laatste klusjes gedaan, de gordijnrails weer op hun plek, verlichting gemaakt, een nieuwe toiletrol-houder gemonteerd, de slaapkamer van moeder geverfd, wat kitranden bijgewerkt en lekker wat tijd gehad om met het gezin om tafel te lunchen. De een wat grieperig, de ander vol verhalen.
Na een paar weken word je automatisch opgenomen en maak je onderdeel uit van de gesprekken. Sprookjes worden op verzoek verteld, gekke video's op de mobieltjes worden uitgewisseld, de kleindochter van moeder wordt geshowd, en foto's van vakanties. Ook het komende kerstfeest wordt enthousiast besproken, in al deze drukte wordt wat huiswerk geleerd, lekker aan tafel, en tijdens het leren wel mee doen aan alle gesprekken. Kortom een heerlijk gezinstafereel. Het is leuk om te zien hoe deze kinderen echt gek zijn op hun "moeder".
De kinderen hebben na het schilderen van hun kamer allemaal ook nieuw beddengoed en een kussen of pop gekregen. Nu Beaullah's kamer is geverfd, komen we tot de conclusie dat zij nu ook nieuw beddengoed moet krijgen. Het onderwerp is de kleur; Roze, "Nee die leeftijd heb ik al lang gehad" zegt ze. Paars en andere kleuren komen voorbij. En dan zegt Asive, een jongen van 19; "Mamma, je bent een bisexueel, doe maar blauw en roze". Met een gulle lach wordt dit direct door moeder ontkend, "Nee Asive, ik ben niet Bi!!", en dan, in een zin door aan mij; "He Jan, hij is een christen en dan zegt hij dit". Ze spreekt mijn naam uit als "Young", je begrijpt ze kan bij mij niet meer stuk!!
Op mijn vraag wat hij bedoelt, legt Asive uit,"Mamma je bent mijn vader en mijn moeder in één persoon. En je bent mijn rolmodel"
Ja, wat wil je nog meer.....of zo als een christen zou kunnen zeggen: Dan ben je de hemel te rijk.
We kijken nu al uit naar de verrassing van a.s. zaterdag, we gaan dan koken voor Beaullah en de kinderen. Wat een plezier zullen we aan tafel hebben.

Lekker kort blogje dit keer en een foto van de jongste dochter als toetje.

Happy Birthday

Vandaag weer de wekker op 7 uur, mmmm als die dan gaat dan voel je de jongheid van de dag nog wel, maar na een ontbijt, douchen en de werkkleding aan en met de auto weer vol materiaal op naar Beaullah's huis ben ik al vol goede zin.
Ik ben wel wat nieuwsgierig, want afgelopen vrijdag werd tijdens het verjaardagspartijtje op de crèche al verteld dat de kinderen zelf een verjaardagskaart voor mij hadden gemaakt. Die kaart zou ik vandaag krijgen. Het is examentijd en toen we om even voor half negen aan kwamen waren Avela ( de oudste jongen van het gezin 19 jaar), Phumla en Unathi (de meiden van 13 en 16) er nog. Moeder had een lang weekeinde vrij dus was Zandile de assistent er ook. Het was een gezellig weerzien na een week niet "thuis" geweest te zijn. Leuk zo snel als ik me plek heb gevonden in dit gezin. Avela kwam direct met de kaarten aan, iedereen om me heen en samen lezen wat voor lieve dingen ze hadden geschreven. Een paar dikke knuffels en daar gingen ze naar school.

drie van deze zelfgemaakte verjaardagskaarten waren mijn kado!!

Toen ik de slaapkamers open deed, viel direct op dat alles opgeruimd en aan kant was. Een duidelijker signaal dat de nieuwe dekbedhoezen uit de auto moesten was er niet. Deze tieners maken er normaal een lekkere benden van maar nu was alles opgeruimd. Het gillen van de meisjes toen ze thuis kwamen was oor verdovend, met krijt werd direct de boodschap geschreven dat dit de mooiste meiden kamer was waar dan ook, en dat deze slaapkamer alleen voor "the most fancy girlz" (geen typefout maar letterlijk overgenomen) was. De mannen, waren blij en om aan te tonen dat ze zuinig op hun spullen zouden zijn werd met een besliste toon gemeld dat dames niet welkom waren.
Het "lunchen" in Beaullah's gezin is een uur durend festijn van eieren bakken, brood eten, limonade drinken en verhalen uitwisselen, vaak gaat dat gepaard met veel, soms zelfs harde en rake klappen. Hoe je dat slaan eruit krijgt is niet eenvoudig, dan zal ik je daar toch echt langer moeten verblijven. De sociaal werker vertelde mij dat dit zo in de cultuur ingebakken zit. Ik weet het niet, ik heb niet het idee dat de kinderen het zelf leuk vinden. Het is meer een manier om je te uiten en die gevoelens komen er nu zo uit. Komende zaterdagavond willen we gaan koken voor dit gezin als een soort afsluiting. Ik ben benieuwd wat er gebeurt als ik aan iedereen vraag om die tijd zonder klappen/slaan door te brengen. Ik zal er in dit blog over vertellen maar ben positief gestemd.

Recht is Krom, raar maar waar

Enkele weken terug verloor ik, door een stommiteit, mijn portemonnee met daarin bankpassen, allerlei plastic kaartjes om makkelijk te reizen en mijn rijbewijs. Bankpassen zijn geen probleem, vrienden en familie hebben daarmee geholpen. Maar een rijbewijs verliezen heeft zo haar eigen dynamiek. Toen ik 18 jaar was, lukte het halen van een rijbewijs mij in twee etappes, in een totaal van 11 rijlessen en met een rijinstructeur die met prachtige boeddhistische mantra's mij het vertrouwen gaf dat het allemaal goed zou komen. Ik haalde toen snel hierna mijn groot rijbewijs, drie lessen in een vrachtwagentje achter een motorrijder aan zien te scheuren, die gelijk met mij les kreeg. Een beetje geluk met het afrijden, de spoorbomen vlak bij het Alkmaarse station bleven lekker lang dicht, en ik was geslaagd. Ik had nu, op het motorrijbewijs na, alle categorieën. Samen met mijn vrienden hebben we veel plezier gehad van mijn eerste autootjes.
Dit Nederlandse rijbewijs was met wat verlengingen nog netjes geldig tot 2017. Maar let op, ik woon sinds vijf jaar in Spanje, lid van de Europese Unie, en ben mijn rijbewijs hier in Kaapstad verloren. Nederlandse autoriteiten meldden;"ja pech, vraag maar een nieuw rijbewijs aan in Spanje; we geven wel een bewijs af dat je er wel een hebt. Was u niet naar Spanje verhuisd dan hadden we direct een vervangend rijbewijs gestuurd". Spanje meldt: "ja voor een dergelijke aanvraag moet u toch echt naar Spanje zelf komen".
Vrienden regelen een verklaring van de RDW (rijksdienst voor wegverkeer) in de Nederlandse en Engelse taal. Uit ervaring weet ik dat Spanje dit niet voldoende vindt, een beëdigde Spaanse vertaler moet aan het werk om een en ander met spoed te vertalen. Begin deze week vloog ik terug naar Nederland voor wat afspraken en het officieel in ontvangst nemen van de papieren (inclusief een snel aangevraagd internationaal rijbewijs). Vanwege stakingen in Spanje ben ik diezelfde dag doorgevlogen naar Spanje.
Ja en dan kom je bij Traffico, zoals het loket voor rijbewijzen heet. Je weet dat ook dit keer dingen anders gaan dan vooraf verteld. Men accepteert de Nederlandse verklaring wel, uitsluitend vanwege de Spaanse vertaling. Maar ze gaan er niet vanuit dat die verklaring ook werkelijk door Nederland is uitgegeven. Dat wordt dus een tot twee maanden extra wachten zo meldt de dame in beschaafd Catalaans. "Oh en u moet ook nog medisch gekeurd worden", een kreetje van "vreugde" ontglipte mij, gelukkig net niet hard genoeg dat de ambtenaar dit hoorde. Een verdieping lager was een dokter bereid dit voor 65 euro effectief af te handelen, ik was gezond, rijvaardig en kreeg voor een behendigheidstest zelfs een acht (jeetje dat is meer dan 40 jaar terug zo'n hoog cijfer). Door al het gedoe, moest ik toch nog aardig doorrijden om mijn vliegtuig terug te halen. Het was dan ook niet vreemd dat de politie mij vlak voor de luchthaven aan de kant zette. Precies op een plek waar de wegen zich splitsen, vanzelfsprekend stond de politie auto voorop, zodat bij een botsing mijn auto de klap kon opvangen. Rustig blijven was mijn devies. Ik bleek 35 km te hard hebben gereden, mijn internationale rijbewijs was niet geldig zonder officieel rijbewijs. Ach wat is het dan lekker als je en weer eens ouderwets stuntelt met je Spaans, en opeens de RDW papieren wel worden geaccepteerd. Na een kwartier mocht ik mijn reis vervolgen met de mededeling dat ik, op mijn nog niet geaccepteerde aanvraag en nog niet afgegeven Spaanse rijbewijs, wel alvast 2 strafpunten kreeg. Na de boete, die ik vriendelijk overhandigd kreeg, overtrad ik de maximale snelheid 3 keer om mijn vlucht te halen. Spaanse oom agent zag dat hoofdschuddend aan, maar er was al zoveel krom wat eigenlijk recht had kunnen zijn.

Om deze blog niet zonder een van de kinderen af te sluiten, een kort verhaal hoe het in je leven ook kan vergaan. B, is een meisje van bijna zes jaar, een paar jaar terug werd ze met spoed geplaatst bij het gezin van Mary Jane. Ze kon alleen maar kruipen, haar beentjes achter zich aan slepend. De diagnose, een ernstige bot infectie als gevolg van Aids. Door medicatie en regelmatig nieuwe beenprotheses "loopt" ze nu rond. Haar beentjes nog heel krom, wat heb ik er veel voor over om die weer recht te krijgen..... Op het eerste gezicht lijkt ze een rustig meisje, maar wat heerlijk lacht als ik haar een filmpje laat zien waarop zij zingt, en als haar "broertje" zich opdringt tijdens het filmen weet ze goed van zich af te bijten. Niets zieligs aan, gewoon een extra steuntje is voldoende.

Potje Braai

De week is omgevlogen, het voelt als zomer, maar 's morgens vroeg is het toch wel weer lekker om het dekbed over je heen te trekken. Ferrari's en Lamborghini wisselen zich af met het beeld van de vrouw die de vuilnisbak buiten op straat uitsorteert op wat eten of bruikbaars om de dag mee door te komen. De bediening in het restaurant is donker van huidskleur, de meeste gasten zijn wit. Bij de pin automaat wordt een wat oudere Duitse man zenuwachtig, zijn vrouw vreet zich op, en zucht hardop vanwege de onhandigheid van haar echtgenoot met het Engels op de pinautomaat en het toelaten van die jongen bij het lezen van het schermpje. De man wordt van zijn pinpas beroofd, zijn vrouw zucht alleen maar harder, meer kan ze niet bijdragen aan dit kleine drama. Ik verzin het niet, ik stond er zelf bij. Een grote zeehond op de kade wordt gevoerd met vis, een Afrikaanse hond, vurige bijtertjes, staat er naast te kijken.
Gisteravond tijdens het eten met vrienden, realiseerde ik me dat het wonen in Kaapstad vele kanten kent, toch voel ik me het meeste thuis in Khayelitsha zelf. Het leven hier is als een potje braai; een Zuid-Afrikaans eenpansgerecht, liefst langzaam laten stoven met veel verschillende ingrediënten erin, van mals rundvlees tot een vanillestokje.

Deze week op de nationale nieuwszender, het feit dat er in Zuid-Afrika, elke acht uur een vrouw sterft, door haar echtgenoot omgebracht. Dit schijnt hier 5 keer vaker voor te komen dan elders in de wereld. Je vraagt je af of je ooit nog zal trouwen.
In hetzelfde bericht het trieste feit dat er elke dag 3 kinderen onder de vier jaar worden vermoord, meestal door verwaarlozing en mishandeling. Ik heb er de laatste dagen meerdere keren aan terug gedacht en als ik het hier nu type, voelt het koud en verdrietig. Wat is mijn wereld dan anders, wanneer ik kleine reparaties uitvoer, de woning schilder en daarmee al een maand bivakkeer tussen kinderen die deze dans maar net ontsprongen zijn, dankzij Home from Home. Die wonen in een wijk zo ongelofelijk arm als het om materie gaat, of harde pecunia. En toch wonen, daar, waar begrippen als delen en sociale omgang, een vriendelijk woord en een lach gebruikelijk zijn. Is het hier dan allemaal zo mooi? Nee dat niet, maar ik heb hier meer contact dan met mijn buren in Kaapstad.
De afgelopen weken zijn er verschillende van "onze" kinderen jarig geweest. Onder andere werd Jennifer deze week twaalf. Een stil meisje, op de vraag of ze het had gevierd kwam na veel twijfel het antwoord:"Ja, want Princess ( een van de assistenten van Home from Home) zou nog een cadeautje voor me kopen". Toen we afgelopen vrijdag alle kinderen (twaalf in totaal) om de nieuw gekochte eettafel hadden verzameld om lekker taart te gaan eten werd er eerst uit volle borst gezongen voor Jennifer. Daarna werd de taart tot de laatste kruimel op gegeten en de chocolade restjes van bord en tafel afgelikt, hebben we gelachen en liedjes gezongen, heerlijk alle zorgen vergeten.
Jennifer genoot zo van het feit dat ze middelpunt was, dat toen een oom haar kwam ophalen voor een dagje logeren, ze ervoor koos om vandaag niet mee te gaan, maar morgen pas. Vandaag was iedereen gelijk!!

This will be Heaven!!

Morgen is het Children's Day in Zuid-Afrika. Maar ik kan je vertellen dat wij dat nu alvast hebben gevierd. Wat een heerlijke dag.
Gister wezen sjoppen/shoppen om wat cadeaus te kopen die de woning van Mary Jane (dat is de woning die we afgelopen week hebben opgeknapt) net dat extra's te geven zo dat iedereen ook super blij zou zijn.
Vanmorgen eerst lekker uitgeslapen, daarna gewerkt voor Nederlandse belastingdienst en vaderland. De eerste voelt zich, en anders acteren ze wel alsof, ze de eerste partij kunnen vervangen in het gezegde "voor God en Vaderland" . Daarna nog een extra pop gekocht omdat Jeniffer gister aangaf dat, ondanks haar 12 jaar, zij liever een pop heeft dan een mooi kussen.
Een snelle lunch en daarna naar Mary Jane's huis. Zie hieronder het resultaat van een dekbed overtrek en kussensloop, een pop, een spiegel, schilderijtjes. De kinderen waren echt dolgelukkig. Een lach van oor tot oor.

Daarna naar Moeder Beaullah gegaan, zij is de directe buurvrouw van Mary Jane. De schoonmaaksters waren nog druk bezig, en nog steeds even rigoureus. De toiletbril rook nogal sterk, en die werd daarom, zei het met enig geweld, van de pot gerukt, de gang naar dit toilet gaat voortaan zonder bril en het spreekwoord van de pot gerukt is mij nu ook duidelijk.
We kwamen de jongens ophalen zodat ze, voor hun slaapkamer, hun kleur verf konden uitzoeken.
Jongens, wat een andere energie dan dat je met meiden op stap gaat. Stoere praat, de armen veel bewegend, want we zijn chil, en man we zijn het beste wat er bestaat.
Grappig is dat diegene die thuis een beetje een schril manneke is (niet van omvang overigens), nu degene was waar de voorgaande tekst vooral op van toepassing was. De oudste, 19 jaar, heeft een sterke interesse in zijn "man zijn" ontwikkeld en meent dat liegen alsof het gedrukt staat je toch boven aan de ladder en anders vooraan in de rij van uitverkorenen plaatst. Maar toen het erop aan kwam waren ze het snel eens over de mooie kleur blauw. Het proces bij deze jongens gaat als volgt: Hup wat willen we, blauw!! Wel dan kiezen we deze kleur van de kleurenwaaier, allemaal tevreden?!!, mooi klaar. Dan is dit de kleur die alle jongenskamers van Home from Home, de komende jaren, zal bepalen.
Daarna met de mannen nog even eten. Ja KFC (kip) of Spareribs. De laatste keus vooral omdat de porties dan vast heel groot zouden zijn. Het werd met enig aandringen kip. Een emmer vol kippenpoten besteld (21 stuks passen erin), patat en cola. Als sneeuw voor de zon was alles zo leeg en opgegeten. Daarna wilde ik toch dat de handen gewassen werden dus naar het toilet met zijn allen. De overige bezoekers bekeken de jongens met een glimlach, nooit eerder zulke pispotten gezien en dan een blower die je handen moet drogen, ach dat wil je al gillend van plezier blijven proberen en nog een keer en nog een keer. Toen terug naar huis en zie hoe je van stoere mannen, met wat kip, slapende welpjes maakt. Ach genoeg gezegdes gebruikt, "This must be Heaven"

Tussendoortje

Bijna een maand in het mooie Kaapstad of beter gezegd in het bijzondere Khayelitsha. Vlak in de buurt van het huis welke nu door ons allemaal wordt opgeknapt staat een golfplaten winkeltje, vol geklad met teksten over Yah, Hebreeuwse naam voor God. De reggea-muziek blaast vanuit de kleine counter de straat op en er hangen wat zakken gevuld met sinaasappelen, daartussen leunend een uitermate relaxte man. Als ik het auto raampje opendraai en vraag wat de sinaasappelen kosten, kijkt hij me aan met een blik van,"wat motje". Onmogelijk dat hij mij verstaat met de muziek zo hard. Ik stap uit en herhaal mijn vraag, verbluft kijkt hij me nu aan en zegt "6 Rand", een kleine 55 euro cent. Ik mag ze voor die prijs zelf pakken. "Hey Man, ik sie jouw hier elke dag, en als je langs mijn winkel rijdt swing je en swaai jij", zegt hij mij als ik mijn wisselgeld krijg. Het is duidelijk dat hij vanuit zijn hutje/winkel alles goed in de gaten heeft. De sinaasappels zijn niet de mooiste kwaliteit van buiten maar van binnen heerlijk sappig. Zo zie je maar, ook hier geldt dat het om de binnenkant gaat.
Het klussen, verven, de kinderen betrekken en de workshop met de moeders begint langzaam maar zeker zijn effect te krijgen, gedurende een werkdag lopen er steeds meer mensen van Home from Home binnen, allemaal even kijken wat er gebeurt. En er wordt niet alleen meer meegedacht, er wordt ook behoorlijk aangepakt. "We willen een stap voorblijven op het werk zodat je in een schoon huis met zo mogelijke lege kamers komt om te verven" is het nieuwe adagium.
Inderdaad is een schone ruimte heerlijk om in te werken. Nu voor je 's morgens begint moeten eerst de stapelbedden naar buiten, kasten leeg gemaakt, stofzuigen en "chemisch" reinigen omdat anders het afplaktape niet blijft zitten. Dat scheelt een slok op een borrel als je dat allemaal niet meer hoeft te doen.
En er wordt gewerkt en gelukkig ook veel oude troep weggegooid, moeder Mary Jane is een echte verzamelaarster. Zoals ze zelf zegt is haar slaapkamer een Chinees warenhuis vol gestouwd met van alles en nog wat.

Zandile ondanks wat griep druk aan het schoonmaken

Moeder Mary Jane, ach al die mensen in haar huis, het valt niet mee!

Morgen komen ze met meer mensen, het is te veel werk.

Princess, steun en toeverlaat, slim en een harde werkster.

Wat ik nog niet eerder heb verteld is dat het hier lekker kan waaien, en dan soms ook zo dat auto's schudden, bomen krom staan en al het eventuele vuil maar ook reclame borden letterlijk door de lucht voorbij komen. Van de week was het 's nachts weer eens lekker aan het spoken, een paar keer wakker, van wat ik dacht, een stoel op het terras. Maar het bleek dat een niet al te beste houten zijdeur volledig kapot was gewaaid, maar dan ook echt aan gort. Als huurder is het dan fijn dat je, na een dag klussen, de huisbaas kan bellen. Niet dat die er iets aan doet, het is tenslotte toch maar een tussendoortje.

A Big Smile

Deze week hadden we een interview met Kaapstadmagazine, een digitale informatie en nieuwsmagazine met een 9000 lezers. De journaliste (een vriendelijk en open jonge dame uit het Nederlandse Almelo) vroeg hoe we het "gevaar en de criminaliteit" ervaren. We onderschatten het niet maar het beeld wat ons wordt voorgeschoteld in de Nederlandse Media is niet hetgeen je hier ervaart. Sterker,  ik voel me veilig.
Toen ik vanmorgen achter mijn laptop kroop om dit blog te schrijven, bedacht ik me dat het grootste gevaar hier eigenlijk is; het gebruik maken van de weg. Nog geen dag heb ik hier in de auto gereden of tijdens zo'n ritje een behoorlijk groot auto ongeluk gezien, waarbij brandweer en ambulance bijna altijd aanwezig zijn om te zagen of te blussen.
Het rijgedrag, los van het feit dat men hier aan de verkeerde kant van de weg rijdt, is alsof je in een spel zit. Voor 100 punten blijf je met 40 km toch op de meest rechter baan rijden, voor 200 punten, haal je links in met tenminste 10 mensen op voor en achterbank, voor 300 punten haal je eerst links in daarna rechts en pas jij je auto met een vaartje van 140 km precies tussen twee auto's. De afstand tussen die auto's mag dan niet meer zijn dan de lengte van je eigen auto en maximaal 50 cm extra. Zelfs ik krijg zo nu en dan een klamme hand van de schrik. Goed voorbeeld doet volgen zo heeft ook oom agent hier deze week bedacht, hij ging vlak voor onze ogen voor de 300 punten, en dat zonder zwaailicht.

Donderdagochtend een workshop gehouden met huismoeders en hun assistenten. Hoewel ik een nogal eigen godsbeleving heb, leek het mij goed te beginnen met een gebed. Niet de handen samengevouwen maar in een kring staand en elkaar een hand gevend. Sylvia begon met een volle stem een lied te zingen waarna iedereen inviel, shit dacht ik, had ik dit maar kunnen opnemen, heerlijk die blijheid en kracht die uit dit zingen voortkomt. Na uitwisseling van enkele gebruiken in verschillende culturen, gesproken over de belangrijkste taken die je als huismoeder of assistent hebt.
Samengevat waren dat het brengen van vreugde, liefde, zorg voor, beschermen van, spelen met, het leren van vergeving en het bouwen van een wederzijdse relatie gebaseerd op vertrouwen. Interessant was het antwoord op mijn vraag of een assistent die bij drie daagse afwezigheid van de huismoeder op een bank moet slapen of in het verschoonde bed van de huismoeder,"Nee nooit in de slaapkamer van de huismoeder, die was privé en  moest op slot want anders werd er wellicht gestolen, mogelijk door de assistent zelf". Heerlijk dat wederzijds vertrouwen.
Het verwonderde ons dan ook niet toen de we de meisjeskamer klaar hadden met een nieuwe kledingkast die op slot kon, dat de meisjes zeiden: "Ach nu kunnen we pas echt blij zijn, onze kleren zijn nu veilig de kast kan op slot!!".
De smile, omhelzing en de spontane vreugendans spraken boekdelen. Nog mooier was dat hun kamer de dagen erna keurig opgeruimd bleef.

 

Boven foto's voordat we begonnen, de foto's onder geverfd in de kleur uitgezocht door Asonele en Sinalo!!

In geuren en kleuren

Zelf, met fototoestel geschoten, walvis.

Zaterdagavond, net het week rapport verstuurd aan het management van Home from Home. Deze week had zes "werk"-dagen, maar feitelijk is het niet anders dan thuis. Je voelt je snel op je gemak bij deze families en je wilt gewoon je steentje bijdragen.
Dat geldt ook voor het gebruik van de GPS, het van en naar de sloppenwijk rijden gaat al op de automatische piloot. Toch blijft het uitkijken en dat lukte mij donderdagochtend wat minder goed. Tijdens het pakken van de spullen hoorde ik het alarm van de elektrische omheining (beetje zwaar woord voor die paar draden om het huis) af gaan, snel naar binnen om met de afstandsbediening de boel te resetten. Ik spring in de auto, en rijd naar mijn werk. Na een kilometer of vijf voel ik dat er iets niet klopt. Nondeju.... waar is mijn telefoon en waar zijn mijn pasjes. Een plek zoeken langs de weg en ja hoor als een wonder ligt mijn iphone 5 nog op het dak van de auto. Mijn pasjes (creditcards, rijbewijs enzovoorts helaas niet). Om een lang verhaal nog langer te maken.., nee wees gerust dat zal ik jullie besparen, ik ben gewoon alles kwijt. Hoe dat gaat met mijn rijbewijs verhaal ik een andere keer.
Terug naar het werk, de inventarisatie is helemaal afgerond, de laatst bezochten woningen bleken gelukkig in een betere conditie. Een presentie gehouden over onze bevindingen, in plaats van de 140 pagina's powerpoint toch op het laatste moment slechts 12 foto's laten zien en een advies hoe het werk kan worden aangepakt, waarom we ook lokale bedrijven en organisaties willen betrekken bij dit werk en dat er hier en daar in de wijk wat huismoeders een opfriscursus kunnen gebruiken hoe je ook kan schoonmaken. Het leuke is dat je als man in een organisatie van uitsluitend vrouwen, je hier in Afrika dubbel anders bent. En man en wit van huidskleur. De voordelen zijn echter legio. De huismoeders zijn vaak echte Mamma's, net iets langer dan breed. De foto boven aan dit blog is onbeleefd, het zijn geen walvisjes maar hun dijen en bilpartij doen er niet voor onder. Zelfs op mijn mooie leeftijd van 54 jaar, genieten ze als je ze stevig omhelst, en met ze danst. Met dat laatste kom ik goed weg, ik beweegmijn heupen zo soepel als de spreekwoordelijke "witte" olifant. En er wordt met een beetje ontzag naar je geluisterd. Ik haal me daar geen dingen van in me hoofd want Doris, oud cipier van een lokale gevangenis en huismoeder van zes jongens, meldde mij fijnzinnig " Huh mannen, ik weet waar het vuur vandaan komt, en ze verklaren je altijd de liefde als je in hun ogen kijkt, maar zodra ze zich omdraaien. Nee voor mij is het genoeg".
Woensdagnacht, had ik er genoeg van, weer een uurtje wakker gelegen, dus donderdag stoppen met voorbereiden en aan de gang. Plafonds vrij maken van schimmel, bedden repareren, ramen afstellen, keukenkastjes afhangen. Maar met de neus in de boter, want wat een viezigheid. Het eerste huis wat we aanpakken en dan treffen we een 65 jarige Moeke die zelf niet meer door de knietjes gaat maar ook geen andere wil toelaten om te helpen met schoonmaken. Het rook op veel plekken als die geur die een natte hond bij een warme kachel ook kan hebben. Na deze dag van uitmesten en praten met moeder en de twee oudste meiden (14 en 18 jaar) dat dit toch anders kon, sliep ik als een roos. Vandaag  Asonele en Sinalo, zo heten deze prinsesjes, op gehaald. De afspraak was dat als zij meehielpen met schoonmaken dat zij dan voor alle Home from Home meisjeskamers de kleuren verf mochten uitzoeken. Je raadt het al, ook al zijn ze 14 en 18, een roze wand, paarse omranding van de raamkozijnen, de andere muren zacht crème, een licht roze lak kleur voor het houten ladekastje. Het idee van schoolbordverf op de kledingkast was een schoot in de roos. Daarna zijn we gaan lunchen aan de kust, eerst hadden ze nog wat pijn in de buik van de zenuwen maar toch lekker een flink bord gegeten. Laat in de middag terug naar huis, de dames vielen al snel op de achterbank in een diepe slaap. Thuisgekomen lieten ze trots de kleurstalen zien. Maandagochtend vroeg aan de slag, ach Jan kan je morgen niet al beginnen? Ze zijn nu zo enthousiast, langer wachten gaat maar moeilijk.

Na mijn laatste blog, Het meisje met de sinaasappel, is er door sommige lezers spontaan geld overgemaakt. Echt fantastisch en daarvoor een dikke knuffel en bijzondere dank. Ook hebben er mensen gevraagd hoe ze geld kunnen doneren. Zelf vind ik het vervelend als er bedragen worden betaald waar andere dan weer hun deel van nemen. Om dat laatste te voorkomen is het het beste dat, indien je wilt doneren, je het bedrag overmaakt aan de Nederlandse Stichting GetOn, op bankrekening ABN 62.94.46.970. Vermeld er dan bij: onderhoud Home from Home.  Zij zorgen er dan voor, dat zonder kosten, dit geld ook werkelijk helemaal voor dit werk wordt besteed. Persoonlijk zal ik alle uitgaven verantwoorden en met foto's laten zien wat er mee is gedaan. Een beter plan zal ik de komende week nog uitwerken als er grote stappen zijn gedaan in het huis waar nu in wordt gewerkt. Dan weet ik ook wat een en ander kost.

Middagdutje in de crèche.

Geen kater maar een reparatie!!

Schooien voor het meisje met de sinaasappel

De eerste werkweek zou er eigenlijk op moeten zitten. We hadden afgesproken zo'n drie en halve dag te werken per week. Dus vanmorgen voor de lunch afscheid genomen van onze nieuwe collega's en ze alvast een goed weekeinde toegewenst. Lekker genietend van het mooie weer, even naar de kapper, dan door naar huis, kopje thee, eten .....
Maar wat zitten die kinderen in ons hoofd. We hebben deze week acht huizen en de crèche van Home from Home bezocht, en beschreven wat er allemaal aan achterstallig onderhoud is. Het is werkelijk heel veel wat er gedaan moet worden. Komt dat doordat onze bril westers is? Nee, dat geloof ik niet, het is meer dat je vindt dat kleine kinderen, met een achtergrond van misbruik, verwaarlozing, weeskind zijn, veelal hiv-geïnfecteerd, niet in een bed moeten slapen die bij het opmaken uit elkaar valt, of waar de ramen van de slaapkamer zo krom zijn getrokken, dat zelfs al zijn ze dicht, je een hand naar buiten kan steken. De huizen zijn vaak gemeubileerd met liefdevol gegeven tweedehands meubels. Niets mis mee, soms zelfs "retro", maar ook oude spullen moeten na een jaar of wat vervangen worden. Een muur of plafond met lekkage vlekken mag na vijf jaar echt wel eens een kwast verf hebben.
En ik heb zelden zoveel kale muren gezien in een meisjes of jongens kamer. Geen poster van hun favoriete artiest of muziekband.
Is het kommer en kwel, nee absoluut niet, de eerste basis, een dak boven hun hoofd en werkelijk hele lieve huismoeders (een op elk gezin van zes kinderen), sociaal werkers die zich de benen uit het lijf lopen om de beste omstandigheden te creëren op school, of bij die tandarts die gratis een jongen van 16 jaar implantaten  geeft, zodat deze puber weer wat zelf vertrouwen krijgt. Er wordt echt heel veel gedaan.
En de kinderen zelf! Net als alle kinderen op de wereld, een kinderhand is snel gevuld. Of het nu aandacht is, een ondersteunend woord, even lekker dollen of gewoon een mooi verhaal vertellen is, het is wel besteed.
Helaas is er dan geen budget voor zulke enorme klussen. Hoe ga je dat oplossen? Wel, ik vind nadenken wel leuk, maar doen en zorgen voor resultaat daar geniet ik zeker zoveel van. En ik heb in mijn leven gemerkt dat er echt heel veel mensen zijn die het leuk vinden om te helpen. Vaak met een dikke glimlach op hun gezicht.
Een klein voorbeeld vandaag: In Nederland was professioneel gereedschap verzameld, Luchtvaart Zonder Grenzen vervoert het gratis naar Kaapstad. Gillian van Home form Home belt zich suf om het snel door de douane te krijgen. Vandaag naar de luchthaven om het op te halen en in plaats van de 430 Rand inklaring- en opslagkosten te betalen, werd nadat ik verteld had waarvoor dit gereedschap wordt gebruikt, het gratis overhandigd.  Onder instemmend gejuich van het personeel werd de 44 kg ook nog in onze auto getild.!! Yesssss Fantastisch toch?
Ik ben gelukkig niet bang of onzeker uitgevallen om te schooien, te vragen. Dat heb ik niet van een vreemd, mijn vader was er ook goed in. Dat is in dit geval maar goed ook. De hele middag zitten we achter de laptop, op zoek naar bedrijven die we willen benaderen om  te helpen, te doneren. We hebben tientallen kilo's verf nodig, schuurpapier, afplak-tape, schroeven en bouten, keukenkastjes, bussen vol siliconenkit, stapelbedden en vele handen die ons helpen. Daarnaast zijn er nog tientallen raamkozijnen die we moeten opknappen en....nog veel meer. Wie wil er nu niet helpen?!!  En weet je wat nu een mooie reden is, deze prachtige kleine dame: Het meisje met de sinaasappel. Meer dan tien minuten zat ze te genieten van een sappige moot.

Het meisje met de sinaasappel

Gratis Wijfie ?

Gratis Wijfie
Deze week kans gekregen om het huis ook werkelijk een eigen huis te laten worden. Heerlijk hoe sommige dingen het zelfde zijn. Toen ik in Nederland voor een periode van zes maanden een gemeubileerd  appartement in Groningen huurde moest na een eerste inspectie, een professioneel schoonmaak bedrijf toch nog twee dagen door de woning. In Heerenveen exact het zelfde voor een dag en in Zuid-Afrika is dat niet anders. Het enige verschil is dat hier Primrose, een gelijk Rubens gevormde Dame, hier op haar knietjes door het huis ging. Wel wat letterlijk want aan het eind van de dag, toen zij op huis aan ging en "klaar' was, bleken de keukenkastjes boven de aanrecht niet te zijn gedaan, en waren de afvoer putjes in de douche nog geblokkeerd met de haren van de vorige huurders. Bij het aan doen van het licht, hetgeen wel twee dagen duurde voor ik door had welk knopje nu bij welk lampje hoorde, bleken er aardig wat lampjes stuk. De wat grote badkuip buiten, ook wel zwembad genoemd in de folder, was nog winter-vies, en denkend dat het hier toch wel warm zou kunnen worden, de fan boven het bed, uitgeprobeerd. Helaas!! Toen het internet, ach niet helemaal geregeld, wel een kastje maar niet aangesloten. Kortom dit alles gaf een fijn gevoel van lekker thuiskomen, heerlijk herkenbaar.  De volgende dag een invasie van mannen en vrouwen zodat alles wordt geregeld. Heb je ook dat gevoel dat als je in bijvoorbeeld Nederland langs wegwerkzaamheden rijdt er altijd tien man op een kluitje staan, vaak lijkt het of ze vooral praten. Wel voor het verwisselen van de lampjes drie forse mannen, de badkuip buiten was in anderhalf uur weer klaar voor gebruik. Primrose, kwam een extra dag, en de makelaar belde en belde en...... ja verdraaid internet. (heeft het wel 24 uur gedaan deze week, dus de telefoonrekening zal door al het roamen wel lekker hoog zijn.  Nu zijn alle koffers uitgepakt, de koelkast gevuld, de eerste Zuid-Afrikaanse wijntjes geproefd (na Spanje is het wonen in een land waar ook wijn wordt gemaakt toch wel heel fijn), bij de slager ontdekt dat Braaien een begrip is, een T-Bone Steak hier, is genoeg voor voor twee personen. Bij de lokale supermarkt de eerste elektriciteit gekocht bij de juffrouw achter de kassa, voorlopig elke dag maar even kijken of we morgen nog stroom hebben. Leuk zo'n boodschappenbriefje, halfje wit, kaas, boter, eieren en een paar honderd Kilowatt. Het past gelukkig goed in het bekende plastic boodschappen tasje.

Aanpassen, wie kan dat beter dan dit mooie beestje

Toch wat verslaafd aan internet, en nieuwsgierig hoeveel mensen nu mijn blogverhaaltjes hebben gelezen dan maar bij elk café of restaurant vragen of ze gratis WiFi hebben. Kunnen we wat mailberichtjes uploaden en versturen, wat laatste nieuwsberichten lezen. Kortom het gevoel hebben dat je weer even contact hebt met de digitale buitenwereld. Ja met mijn steenkolen Engels en toch nog een stevige griep gaat het dan als volgt."Hey Man, do you have free Wifi (fonetisch WieFie)", na een paar beleefde maar schaapachtige blikken kom je er achter dat je dit in het Engels toch anders uit spreekt: "WaiFai". Echter na de eerste twee ontkenningen spreek ik het al snel weer verkeerd uit. Bij het derde restaurant  blijven de blikken stoïcijns ook al vraag ik om "Free WijFie". Een verbastering van Nederlands en Engels. Opeens realiseer ik mij dat een Nederlander je waarschijnlijk zou uitlachen of erger... Een gratis wijfie bij de koffie, nee dat zit er niet in.
Uiteindelijk kregen we het wachtwoord enkel bestemd voor het personeel, de komende zes maanden wordt deze uitgaansgelegenheid vast vaker bezocht.

A is van Aapje dat eet uit zijn poot.

Wat een bijzondere man en leuk dat hij, Desmond Tutu, nu in Nederland is. Hij is vooral bekend door zijn rol als voorzitter van de Waarheidscommissie en als Nobelprijswinnaar voor de Vrede. Met zijn aanstekelijke lach en pretoogjes weet deze, inmiddels tachtigjarige man, de vinger feilloos op de zere plek te leggen. Heb je zijn interview in het tv-programma College Tour gezien? Het is via internet nog goed terug te kijken. Hij is een fantastisch rolmodel.
Leiding geven en gelijktijdig ook een echt positief rolmodel zijn is niet eenvoudig. Naast visie, volharding en geduld is moed een belangrijke kenmerk. Juist ook de moed welke je bestand maakt tegen de vele verleidingen van "macht". Dit geldt voor leidinggevenden in bedrijven maar zeker ook voor diegene die namens het volk gekozen, het land leidt.

De huidige president van Zuid-Afrika,  Jacob Zuma, heeft het daar niet altijd makkelijk mee. Hij is inmiddels regelmatig beschuldigd van corruptie. En zijn opmerking, nadat hij beschuldigd was van verkrachting van een van zijn directe medewerksters, dat hij de eventuele Hiv besmetting eenvoudig van zich af had gedoucht, zette veel kwaad bloed.

In Zuid-Afrika woont  één vijfde van alle Hiv besmette mensen van de totale wereldbevolking. De impact hiervan op de hele samenleving is echt heel groot. Een paar cijfers; In 2009 is er sprake van een kleine 5,9 miljoen Hiv besmettingen op een bevolking van bijna 50 miljoen inwoners. Voor de mensen tussen 15 en 49 jaar is dit ruim 17 procent en onder de groep 0 tot 14 jaar zijn dat er 330.000. Slechts 1/3 weet hoe Hiv wordt overgedragen en een kwart van de Hiv besmette mensen zijn zich niet bewust van hun Hiv-status.
In 2011 zijn er twee miljoen weeskinderen als gevolg van Aids. Jaarlijks komen er in ieder geval een 25.000 weeskinderen bij.

Wat betekent dat nu in het alledaagse leven? Kinderen van tien of elf jaar moeten de ouderrol spelen voor soms twee of meer jongere broertjes of zusjes. Zij moeten zorgen dat er eten is, dat ze naar school kunnen, zorgen voor kleding en een huis, voor bescherming en huisvesting. Zonder dat ze zelf kind kunnen zijn, of zonder een rolmodel.
Als je een paar jaar binnen een bedrijf werkt, is binnen enkele jaren een deel van je collega's langdurig ziek of overleden. Je bent iemand aan het inwerken en voor je het weet kan je opnieuw wennen aan een andere collega. De levensverwachting van inwoners van dit prachtige land is nog geen 60 jaar. Generaties worden in snel tempo geraakt. Oma's passen op tientallen kinderen uit de buurt, want vader en moeder zijn overleden. Veel van de wijsheid, cultuur, de roots verdwijnt voordat het kan worden doorgegeven.
Is er iets aan te doen, kan het gestopt worden of beter nog, worden teruggedrongen? Natuurlijk kan dat! Vanuit sommige religieuze invalshoeken is het niet altijd onomstreden maar het ABC draagt wel degelijk hieraan bij.
A staat in dit geval voor Abstinence, het  Engels voor onthouding,
B is voor Be faithful, trouw aan die ene partner,
C is hier het werkwoord Condomize, vrij veilig en gebruik tenminste een Condoom.
Door voorlichting te geven op scholen en op dorpspleinen, in bedrijfskantines, door rollenspellen te spellen en te leren dat "nee zeggen" een krachtige kwaliteit is, en door te laten zien hoe je een condoom aanbrengt, zijn sinds de actieve invoering van het ABC aanzienlijke resultaten geboekt. In het land Oeganda, welke jaren terug de twijfelachtige eer had om de meeste Hiv besmettingen te hebben, werd in 6 jaar tijd (1989-1995)  twintig procent minder gevallen geconstateerd die een Hiv besmetting kregen door het seksueel actief zijn. Het totale aantal Hiv besmettingen daalde aanzienlijk.
A is van Aapje dat eet uit zijn poot; dat is alleen eenvoudig door herhaling, opleiding en een rolmodel sterk genoeg om hier het voorbeeld te kunnen zijn.

Geen woorden nodig

Hoe ver dicht bij kan zijn. Regelmatig zien we op de tv, internet, facebook of in de ouderwetse krant wel iets over Afrika. En als je in een vliegtuig stapt dan ben je er ook best snel, in 11 uur ben je van Amsterdam in Kaapstad. Toch is wat van ver komt niet altijd even duidelijk. Veel "ervaringen" die we op onze bank of vanuit de stoel tot ons nemen vormen een eigen waarheid. En voor je het weet denk je dat het echt waar is.
Gaat het over AIDS/HIV, verkrachtingen, luiheid, sloppenwijken, rijk en arm, dictaturen, hongersnood ach zoveel wordt er aan dit continent toebedacht. Maar weet je waarom ik nu heen ga?
Wel het zijn fantastische mensen waar ik veel van leer, mee kan lachen, het is een land van tegenstellingen, je kan daar zo lekker eten, en dan die wijnen, verse vis, oesters, zand, zee en zon, het wildlife, de prachtige natuur  dat en nog veel en veel meer zou ik kunnen zeggen waarom ik graag naar Zuid-Afrika ga.
Toch doe ik liever een een poging om in beelden te vatten waarom ik ga:

Inderdaad het zijn de mensen. Tot de volgende keer.