Top Cop breaks her silence

Zondagochtend, lekker bij tanken met 26 C., de e-mail box aardig bij gewerkt en inmiddels hersteld van de lichamelijke ongemakken die ik had meegenomen uit Zambia. De paar kilo's die ik hierdoor kwijt ben geraakt, heb ik er donderdag en vrijdag wel weer aan gegeten. Avele nam ons mee naar het lokale winkelcentrum voor onze lunchpauze. Donderdag kip en patat en vrijdag zei hij," vandaag eten we vis". Hij bestelde ik betaalde, gaan we aan tafel, blijkt hij alleen voor zichzelf te hebben besteld. Nog even wennen dat samen uit, ook samen eten is. Het eten was goed, en lekker vet.
Het restant aan patat wordt door Avele, als een automatisme ingepakt, en direct aan de kinderen van Nosisa aangeboden, die smullen er smakelijk van.
Lopend door het winkelcentrum meldt hij terloops, "samen met blanken hier lopen zorgt er wel voor dat iedereen mij aankijkt". Hoewel ik al jaren kleurenblind ben, wanneer het om huidskleur gaat en stoplichten, ben ik me wel bewust van de vele ogen die ons langer volgen dan gebruikelijk.

Mamma Nosisa in het Engels betekent dit Beauty

Het is Nosisa's huis waar we deze week met opknappen zijn begonnen. Wat een rot klus dit keer. Op Mandela's Day, de dag dat mensen worden opgeroepen 67 minuten iets vrijwilligs te doen voor een ander, heeft een groep mensen dit huis vol gekliederd met blauwe verf. Na de 67 minuten zijn ze gestopt, dus sommige muren half af, wat wel geschilderd is, is zo slecht gedaan dat wij twee keer langer over deze woning doen dan normaal. De 67 minuten staan overigens voor de jaren dat Mandela het openbaar leven heeft gediend.
Avele is thuis een druk manneke, duidelijk aanwezig. Tijdens het werken met ons is het een totaal andere jongen, rustig, serieus, en zeer gemotiveerd, na anderhalve dag laat ik hem ook met de verf-roller werken, alleen en in de badkamer. Het is even wennen maar hij maakt de boel na zijn werk weer netjes schoon en hij is blij met de verantwoordelijkheid en complimenten. Op de vraag wat hij met zijn eerlijk verdiende centen wil gaan kopen, is het antwoord; een mooie broek en overhemd, niet hip of sportief maar netjes," Zodat ik op een pastor lijk".
Vukani, is het weekblad wat uitsluitend in de diverse sloppenwijken gratis wordt verspreid. Ik lees de laatste uitgave van dit jaar. De politie is een veel voorkomend onderwerp. Vaak zijn ze naast hun werk betrokken bij ondersteuning van bijzondere projecten. De oprichting van een slachtoffer-centrum, waardoor meer positieve aandacht naar deze groep gaat en hetgeen tevens een oproep is om naar voren te komen als je een slachtoffer van en misdrijf bent.
Ook is er een dag speciaal voor kinderen die zijn verkracht, er zijn er "willekeurig" 20 uitgezocht die op deze bijeenkomst zijn gekomen. Vier politiebureaus adopteren ieder vijf kinderen en hun gezin. Helpen daarmee met verwerking, kopen van kleding en zorgen dat de kinderen naar school kunnen. Tijdens deze ceremonie, waarbij indringend aandacht wordt gevraagd voor deze jonge slachtoffertjes, doet Thembi Ndlovu een oproep aan de gemeenschap weer verantwoordelijkheid te nemen. Verantwoordelijkheid, waarbij respect, delen met en samenwerken de kern zijn. Tot ieders verbazing vertelt deze hoge politievrouw dat ze op 7 jarige leeftijd zelf is verkracht. En al dacht ze er steeds beter mee te kunnen leven, het drama blijft terug komen, tijdens deze bijeenkomst vertelt ze haar verhaal voor het eerst publiekelijk. De impact dat een vrouw van deze statuur hiermee naar voren durft te komen, heeft grote impact in de gemeenschap. Laten we hopen dat jonge kinderen, die hun weg naar school lopen, niet steeds achterom hoeven te kijken uit angst dat ze iets overkomt.
Pas later zag ik de tekst op Mamma Nosisa's t-shirt.