Mamma, jij bent Bi-Sexueel

Vandaag in de de woning van Beaullah de laatste klusjes gedaan, de gordijnrails weer op hun plek, verlichting gemaakt, een nieuwe toiletrol-houder gemonteerd, de slaapkamer van moeder geverfd, wat kitranden bijgewerkt en lekker wat tijd gehad om met het gezin om tafel te lunchen. De een wat grieperig, de ander vol verhalen.
Na een paar weken word je automatisch opgenomen en maak je onderdeel uit van de gesprekken. Sprookjes worden op verzoek verteld, gekke video's op de mobieltjes worden uitgewisseld, de kleindochter van moeder wordt geshowd, en foto's van vakanties. Ook het komende kerstfeest wordt enthousiast besproken, in al deze drukte wordt wat huiswerk geleerd, lekker aan tafel, en tijdens het leren wel mee doen aan alle gesprekken. Kortom een heerlijk gezinstafereel. Het is leuk om te zien hoe deze kinderen echt gek zijn op hun "moeder".
De kinderen hebben na het schilderen van hun kamer allemaal ook nieuw beddengoed en een kussen of pop gekregen. Nu Beaullah's kamer is geverfd, komen we tot de conclusie dat zij nu ook nieuw beddengoed moet krijgen. Het onderwerp is de kleur; Roze, "Nee die leeftijd heb ik al lang gehad" zegt ze. Paars en andere kleuren komen voorbij. En dan zegt Asive, een jongen van 19; "Mamma, je bent een bisexueel, doe maar blauw en roze". Met een gulle lach wordt dit direct door moeder ontkend, "Nee Asive, ik ben niet Bi!!", en dan, in een zin door aan mij; "He Jan, hij is een christen en dan zegt hij dit". Ze spreekt mijn naam uit als "Young", je begrijpt ze kan bij mij niet meer stuk!!
Op mijn vraag wat hij bedoelt, legt Asive uit,"Mamma je bent mijn vader en mijn moeder in één persoon. En je bent mijn rolmodel"
Ja, wat wil je nog meer.....of zo als een christen zou kunnen zeggen: Dan ben je de hemel te rijk.
We kijken nu al uit naar de verrassing van a.s. zaterdag, we gaan dan koken voor Beaullah en de kinderen. Wat een plezier zullen we aan tafel hebben.

Lekker kort blogje dit keer en een foto van de jongste dochter als toetje.

Happy Birthday

Vandaag weer de wekker op 7 uur, mmmm als die dan gaat dan voel je de jongheid van de dag nog wel, maar na een ontbijt, douchen en de werkkleding aan en met de auto weer vol materiaal op naar Beaullah's huis ben ik al vol goede zin.
Ik ben wel wat nieuwsgierig, want afgelopen vrijdag werd tijdens het verjaardagspartijtje op de crèche al verteld dat de kinderen zelf een verjaardagskaart voor mij hadden gemaakt. Die kaart zou ik vandaag krijgen. Het is examentijd en toen we om even voor half negen aan kwamen waren Avela ( de oudste jongen van het gezin 19 jaar), Phumla en Unathi (de meiden van 13 en 16) er nog. Moeder had een lang weekeinde vrij dus was Zandile de assistent er ook. Het was een gezellig weerzien na een week niet "thuis" geweest te zijn. Leuk zo snel als ik me plek heb gevonden in dit gezin. Avela kwam direct met de kaarten aan, iedereen om me heen en samen lezen wat voor lieve dingen ze hadden geschreven. Een paar dikke knuffels en daar gingen ze naar school.

drie van deze zelfgemaakte verjaardagskaarten waren mijn kado!!

Toen ik de slaapkamers open deed, viel direct op dat alles opgeruimd en aan kant was. Een duidelijker signaal dat de nieuwe dekbedhoezen uit de auto moesten was er niet. Deze tieners maken er normaal een lekkere benden van maar nu was alles opgeruimd. Het gillen van de meisjes toen ze thuis kwamen was oor verdovend, met krijt werd direct de boodschap geschreven dat dit de mooiste meiden kamer was waar dan ook, en dat deze slaapkamer alleen voor "the most fancy girlz" (geen typefout maar letterlijk overgenomen) was. De mannen, waren blij en om aan te tonen dat ze zuinig op hun spullen zouden zijn werd met een besliste toon gemeld dat dames niet welkom waren.
Het "lunchen" in Beaullah's gezin is een uur durend festijn van eieren bakken, brood eten, limonade drinken en verhalen uitwisselen, vaak gaat dat gepaard met veel, soms zelfs harde en rake klappen. Hoe je dat slaan eruit krijgt is niet eenvoudig, dan zal ik je daar toch echt langer moeten verblijven. De sociaal werker vertelde mij dat dit zo in de cultuur ingebakken zit. Ik weet het niet, ik heb niet het idee dat de kinderen het zelf leuk vinden. Het is meer een manier om je te uiten en die gevoelens komen er nu zo uit. Komende zaterdagavond willen we gaan koken voor dit gezin als een soort afsluiting. Ik ben benieuwd wat er gebeurt als ik aan iedereen vraag om die tijd zonder klappen/slaan door te brengen. Ik zal er in dit blog over vertellen maar ben positief gestemd.

Recht is Krom, raar maar waar

Enkele weken terug verloor ik, door een stommiteit, mijn portemonnee met daarin bankpassen, allerlei plastic kaartjes om makkelijk te reizen en mijn rijbewijs. Bankpassen zijn geen probleem, vrienden en familie hebben daarmee geholpen. Maar een rijbewijs verliezen heeft zo haar eigen dynamiek. Toen ik 18 jaar was, lukte het halen van een rijbewijs mij in twee etappes, in een totaal van 11 rijlessen en met een rijinstructeur die met prachtige boeddhistische mantra's mij het vertrouwen gaf dat het allemaal goed zou komen. Ik haalde toen snel hierna mijn groot rijbewijs, drie lessen in een vrachtwagentje achter een motorrijder aan zien te scheuren, die gelijk met mij les kreeg. Een beetje geluk met het afrijden, de spoorbomen vlak bij het Alkmaarse station bleven lekker lang dicht, en ik was geslaagd. Ik had nu, op het motorrijbewijs na, alle categorieën. Samen met mijn vrienden hebben we veel plezier gehad van mijn eerste autootjes.
Dit Nederlandse rijbewijs was met wat verlengingen nog netjes geldig tot 2017. Maar let op, ik woon sinds vijf jaar in Spanje, lid van de Europese Unie, en ben mijn rijbewijs hier in Kaapstad verloren. Nederlandse autoriteiten meldden;"ja pech, vraag maar een nieuw rijbewijs aan in Spanje; we geven wel een bewijs af dat je er wel een hebt. Was u niet naar Spanje verhuisd dan hadden we direct een vervangend rijbewijs gestuurd". Spanje meldt: "ja voor een dergelijke aanvraag moet u toch echt naar Spanje zelf komen".
Vrienden regelen een verklaring van de RDW (rijksdienst voor wegverkeer) in de Nederlandse en Engelse taal. Uit ervaring weet ik dat Spanje dit niet voldoende vindt, een beëdigde Spaanse vertaler moet aan het werk om een en ander met spoed te vertalen. Begin deze week vloog ik terug naar Nederland voor wat afspraken en het officieel in ontvangst nemen van de papieren (inclusief een snel aangevraagd internationaal rijbewijs). Vanwege stakingen in Spanje ben ik diezelfde dag doorgevlogen naar Spanje.
Ja en dan kom je bij Traffico, zoals het loket voor rijbewijzen heet. Je weet dat ook dit keer dingen anders gaan dan vooraf verteld. Men accepteert de Nederlandse verklaring wel, uitsluitend vanwege de Spaanse vertaling. Maar ze gaan er niet vanuit dat die verklaring ook werkelijk door Nederland is uitgegeven. Dat wordt dus een tot twee maanden extra wachten zo meldt de dame in beschaafd Catalaans. "Oh en u moet ook nog medisch gekeurd worden", een kreetje van "vreugde" ontglipte mij, gelukkig net niet hard genoeg dat de ambtenaar dit hoorde. Een verdieping lager was een dokter bereid dit voor 65 euro effectief af te handelen, ik was gezond, rijvaardig en kreeg voor een behendigheidstest zelfs een acht (jeetje dat is meer dan 40 jaar terug zo'n hoog cijfer). Door al het gedoe, moest ik toch nog aardig doorrijden om mijn vliegtuig terug te halen. Het was dan ook niet vreemd dat de politie mij vlak voor de luchthaven aan de kant zette. Precies op een plek waar de wegen zich splitsen, vanzelfsprekend stond de politie auto voorop, zodat bij een botsing mijn auto de klap kon opvangen. Rustig blijven was mijn devies. Ik bleek 35 km te hard hebben gereden, mijn internationale rijbewijs was niet geldig zonder officieel rijbewijs. Ach wat is het dan lekker als je en weer eens ouderwets stuntelt met je Spaans, en opeens de RDW papieren wel worden geaccepteerd. Na een kwartier mocht ik mijn reis vervolgen met de mededeling dat ik, op mijn nog niet geaccepteerde aanvraag en nog niet afgegeven Spaanse rijbewijs, wel alvast 2 strafpunten kreeg. Na de boete, die ik vriendelijk overhandigd kreeg, overtrad ik de maximale snelheid 3 keer om mijn vlucht te halen. Spaanse oom agent zag dat hoofdschuddend aan, maar er was al zoveel krom wat eigenlijk recht had kunnen zijn.

Om deze blog niet zonder een van de kinderen af te sluiten, een kort verhaal hoe het in je leven ook kan vergaan. B, is een meisje van bijna zes jaar, een paar jaar terug werd ze met spoed geplaatst bij het gezin van Mary Jane. Ze kon alleen maar kruipen, haar beentjes achter zich aan slepend. De diagnose, een ernstige bot infectie als gevolg van Aids. Door medicatie en regelmatig nieuwe beenprotheses "loopt" ze nu rond. Haar beentjes nog heel krom, wat heb ik er veel voor over om die weer recht te krijgen..... Op het eerste gezicht lijkt ze een rustig meisje, maar wat heerlijk lacht als ik haar een filmpje laat zien waarop zij zingt, en als haar "broertje" zich opdringt tijdens het filmen weet ze goed van zich af te bijten. Niets zieligs aan, gewoon een extra steuntje is voldoende.

Potje Braai

De week is omgevlogen, het voelt als zomer, maar 's morgens vroeg is het toch wel weer lekker om het dekbed over je heen te trekken. Ferrari's en Lamborghini wisselen zich af met het beeld van de vrouw die de vuilnisbak buiten op straat uitsorteert op wat eten of bruikbaars om de dag mee door te komen. De bediening in het restaurant is donker van huidskleur, de meeste gasten zijn wit. Bij de pin automaat wordt een wat oudere Duitse man zenuwachtig, zijn vrouw vreet zich op, en zucht hardop vanwege de onhandigheid van haar echtgenoot met het Engels op de pinautomaat en het toelaten van die jongen bij het lezen van het schermpje. De man wordt van zijn pinpas beroofd, zijn vrouw zucht alleen maar harder, meer kan ze niet bijdragen aan dit kleine drama. Ik verzin het niet, ik stond er zelf bij. Een grote zeehond op de kade wordt gevoerd met vis, een Afrikaanse hond, vurige bijtertjes, staat er naast te kijken.
Gisteravond tijdens het eten met vrienden, realiseerde ik me dat het wonen in Kaapstad vele kanten kent, toch voel ik me het meeste thuis in Khayelitsha zelf. Het leven hier is als een potje braai; een Zuid-Afrikaans eenpansgerecht, liefst langzaam laten stoven met veel verschillende ingrediënten erin, van mals rundvlees tot een vanillestokje.

Deze week op de nationale nieuwszender, het feit dat er in Zuid-Afrika, elke acht uur een vrouw sterft, door haar echtgenoot omgebracht. Dit schijnt hier 5 keer vaker voor te komen dan elders in de wereld. Je vraagt je af of je ooit nog zal trouwen.
In hetzelfde bericht het trieste feit dat er elke dag 3 kinderen onder de vier jaar worden vermoord, meestal door verwaarlozing en mishandeling. Ik heb er de laatste dagen meerdere keren aan terug gedacht en als ik het hier nu type, voelt het koud en verdrietig. Wat is mijn wereld dan anders, wanneer ik kleine reparaties uitvoer, de woning schilder en daarmee al een maand bivakkeer tussen kinderen die deze dans maar net ontsprongen zijn, dankzij Home from Home. Die wonen in een wijk zo ongelofelijk arm als het om materie gaat, of harde pecunia. En toch wonen, daar, waar begrippen als delen en sociale omgang, een vriendelijk woord en een lach gebruikelijk zijn. Is het hier dan allemaal zo mooi? Nee dat niet, maar ik heb hier meer contact dan met mijn buren in Kaapstad.
De afgelopen weken zijn er verschillende van "onze" kinderen jarig geweest. Onder andere werd Jennifer deze week twaalf. Een stil meisje, op de vraag of ze het had gevierd kwam na veel twijfel het antwoord:"Ja, want Princess ( een van de assistenten van Home from Home) zou nog een cadeautje voor me kopen". Toen we afgelopen vrijdag alle kinderen (twaalf in totaal) om de nieuw gekochte eettafel hadden verzameld om lekker taart te gaan eten werd er eerst uit volle borst gezongen voor Jennifer. Daarna werd de taart tot de laatste kruimel op gegeten en de chocolade restjes van bord en tafel afgelikt, hebben we gelachen en liedjes gezongen, heerlijk alle zorgen vergeten.
Jennifer genoot zo van het feit dat ze middelpunt was, dat toen een oom haar kwam ophalen voor een dagje logeren, ze ervoor koos om vandaag niet mee te gaan, maar morgen pas. Vandaag was iedereen gelijk!!

This will be Heaven!!

Morgen is het Children's Day in Zuid-Afrika. Maar ik kan je vertellen dat wij dat nu alvast hebben gevierd. Wat een heerlijke dag.
Gister wezen sjoppen/shoppen om wat cadeaus te kopen die de woning van Mary Jane (dat is de woning die we afgelopen week hebben opgeknapt) net dat extra's te geven zo dat iedereen ook super blij zou zijn.
Vanmorgen eerst lekker uitgeslapen, daarna gewerkt voor Nederlandse belastingdienst en vaderland. De eerste voelt zich, en anders acteren ze wel alsof, ze de eerste partij kunnen vervangen in het gezegde "voor God en Vaderland" . Daarna nog een extra pop gekocht omdat Jeniffer gister aangaf dat, ondanks haar 12 jaar, zij liever een pop heeft dan een mooi kussen.
Een snelle lunch en daarna naar Mary Jane's huis. Zie hieronder het resultaat van een dekbed overtrek en kussensloop, een pop, een spiegel, schilderijtjes. De kinderen waren echt dolgelukkig. Een lach van oor tot oor.

Daarna naar Moeder Beaullah gegaan, zij is de directe buurvrouw van Mary Jane. De schoonmaaksters waren nog druk bezig, en nog steeds even rigoureus. De toiletbril rook nogal sterk, en die werd daarom, zei het met enig geweld, van de pot gerukt, de gang naar dit toilet gaat voortaan zonder bril en het spreekwoord van de pot gerukt is mij nu ook duidelijk.
We kwamen de jongens ophalen zodat ze, voor hun slaapkamer, hun kleur verf konden uitzoeken.
Jongens, wat een andere energie dan dat je met meiden op stap gaat. Stoere praat, de armen veel bewegend, want we zijn chil, en man we zijn het beste wat er bestaat.
Grappig is dat diegene die thuis een beetje een schril manneke is (niet van omvang overigens), nu degene was waar de voorgaande tekst vooral op van toepassing was. De oudste, 19 jaar, heeft een sterke interesse in zijn "man zijn" ontwikkeld en meent dat liegen alsof het gedrukt staat je toch boven aan de ladder en anders vooraan in de rij van uitverkorenen plaatst. Maar toen het erop aan kwam waren ze het snel eens over de mooie kleur blauw. Het proces bij deze jongens gaat als volgt: Hup wat willen we, blauw!! Wel dan kiezen we deze kleur van de kleurenwaaier, allemaal tevreden?!!, mooi klaar. Dan is dit de kleur die alle jongenskamers van Home from Home, de komende jaren, zal bepalen.
Daarna met de mannen nog even eten. Ja KFC (kip) of Spareribs. De laatste keus vooral omdat de porties dan vast heel groot zouden zijn. Het werd met enig aandringen kip. Een emmer vol kippenpoten besteld (21 stuks passen erin), patat en cola. Als sneeuw voor de zon was alles zo leeg en opgegeten. Daarna wilde ik toch dat de handen gewassen werden dus naar het toilet met zijn allen. De overige bezoekers bekeken de jongens met een glimlach, nooit eerder zulke pispotten gezien en dan een blower die je handen moet drogen, ach dat wil je al gillend van plezier blijven proberen en nog een keer en nog een keer. Toen terug naar huis en zie hoe je van stoere mannen, met wat kip, slapende welpjes maakt. Ach genoeg gezegdes gebruikt, "This must be Heaven"