In geuren en kleuren

Zelf, met fototoestel geschoten, walvis.

Zaterdagavond, net het week rapport verstuurd aan het management van Home from Home. Deze week had zes "werk"-dagen, maar feitelijk is het niet anders dan thuis. Je voelt je snel op je gemak bij deze families en je wilt gewoon je steentje bijdragen.
Dat geldt ook voor het gebruik van de GPS, het van en naar de sloppenwijk rijden gaat al op de automatische piloot. Toch blijft het uitkijken en dat lukte mij donderdagochtend wat minder goed. Tijdens het pakken van de spullen hoorde ik het alarm van de elektrische omheining (beetje zwaar woord voor die paar draden om het huis) af gaan, snel naar binnen om met de afstandsbediening de boel te resetten. Ik spring in de auto, en rijd naar mijn werk. Na een kilometer of vijf voel ik dat er iets niet klopt. Nondeju.... waar is mijn telefoon en waar zijn mijn pasjes. Een plek zoeken langs de weg en ja hoor als een wonder ligt mijn iphone 5 nog op het dak van de auto. Mijn pasjes (creditcards, rijbewijs enzovoorts helaas niet). Om een lang verhaal nog langer te maken.., nee wees gerust dat zal ik jullie besparen, ik ben gewoon alles kwijt. Hoe dat gaat met mijn rijbewijs verhaal ik een andere keer.
Terug naar het werk, de inventarisatie is helemaal afgerond, de laatst bezochten woningen bleken gelukkig in een betere conditie. Een presentie gehouden over onze bevindingen, in plaats van de 140 pagina's powerpoint toch op het laatste moment slechts 12 foto's laten zien en een advies hoe het werk kan worden aangepakt, waarom we ook lokale bedrijven en organisaties willen betrekken bij dit werk en dat er hier en daar in de wijk wat huismoeders een opfriscursus kunnen gebruiken hoe je ook kan schoonmaken. Het leuke is dat je als man in een organisatie van uitsluitend vrouwen, je hier in Afrika dubbel anders bent. En man en wit van huidskleur. De voordelen zijn echter legio. De huismoeders zijn vaak echte Mamma's, net iets langer dan breed. De foto boven aan dit blog is onbeleefd, het zijn geen walvisjes maar hun dijen en bilpartij doen er niet voor onder. Zelfs op mijn mooie leeftijd van 54 jaar, genieten ze als je ze stevig omhelst, en met ze danst. Met dat laatste kom ik goed weg, ik beweegmijn heupen zo soepel als de spreekwoordelijke "witte" olifant. En er wordt met een beetje ontzag naar je geluisterd. Ik haal me daar geen dingen van in me hoofd want Doris, oud cipier van een lokale gevangenis en huismoeder van zes jongens, meldde mij fijnzinnig " Huh mannen, ik weet waar het vuur vandaan komt, en ze verklaren je altijd de liefde als je in hun ogen kijkt, maar zodra ze zich omdraaien. Nee voor mij is het genoeg".
Woensdagnacht, had ik er genoeg van, weer een uurtje wakker gelegen, dus donderdag stoppen met voorbereiden en aan de gang. Plafonds vrij maken van schimmel, bedden repareren, ramen afstellen, keukenkastjes afhangen. Maar met de neus in de boter, want wat een viezigheid. Het eerste huis wat we aanpakken en dan treffen we een 65 jarige Moeke die zelf niet meer door de knietjes gaat maar ook geen andere wil toelaten om te helpen met schoonmaken. Het rook op veel plekken als die geur die een natte hond bij een warme kachel ook kan hebben. Na deze dag van uitmesten en praten met moeder en de twee oudste meiden (14 en 18 jaar) dat dit toch anders kon, sliep ik als een roos. Vandaag  Asonele en Sinalo, zo heten deze prinsesjes, op gehaald. De afspraak was dat als zij meehielpen met schoonmaken dat zij dan voor alle Home from Home meisjeskamers de kleuren verf mochten uitzoeken. Je raadt het al, ook al zijn ze 14 en 18, een roze wand, paarse omranding van de raamkozijnen, de andere muren zacht crème, een licht roze lak kleur voor het houten ladekastje. Het idee van schoolbordverf op de kledingkast was een schoot in de roos. Daarna zijn we gaan lunchen aan de kust, eerst hadden ze nog wat pijn in de buik van de zenuwen maar toch lekker een flink bord gegeten. Laat in de middag terug naar huis, de dames vielen al snel op de achterbank in een diepe slaap. Thuisgekomen lieten ze trots de kleurstalen zien. Maandagochtend vroeg aan de slag, ach Jan kan je morgen niet al beginnen? Ze zijn nu zo enthousiast, langer wachten gaat maar moeilijk.

Na mijn laatste blog, Het meisje met de sinaasappel, is er door sommige lezers spontaan geld overgemaakt. Echt fantastisch en daarvoor een dikke knuffel en bijzondere dank. Ook hebben er mensen gevraagd hoe ze geld kunnen doneren. Zelf vind ik het vervelend als er bedragen worden betaald waar andere dan weer hun deel van nemen. Om dat laatste te voorkomen is het het beste dat, indien je wilt doneren, je het bedrag overmaakt aan de Nederlandse Stichting GetOn, op bankrekening ABN 62.94.46.970. Vermeld er dan bij: onderhoud Home from Home.  Zij zorgen er dan voor, dat zonder kosten, dit geld ook werkelijk helemaal voor dit werk wordt besteed. Persoonlijk zal ik alle uitgaven verantwoorden en met foto's laten zien wat er mee is gedaan. Een beter plan zal ik de komende week nog uitwerken als er grote stappen zijn gedaan in het huis waar nu in wordt gewerkt. Dan weet ik ook wat een en ander kost.

Middagdutje in de crèche.

Geen kater maar een reparatie!!