A Big Smile

Deze week hadden we een interview met Kaapstadmagazine, een digitale informatie en nieuwsmagazine met een 9000 lezers. De journaliste (een vriendelijk en open jonge dame uit het Nederlandse Almelo) vroeg hoe we het "gevaar en de criminaliteit" ervaren. We onderschatten het niet maar het beeld wat ons wordt voorgeschoteld in de Nederlandse Media is niet hetgeen je hier ervaart. Sterker,  ik voel me veilig.
Toen ik vanmorgen achter mijn laptop kroop om dit blog te schrijven, bedacht ik me dat het grootste gevaar hier eigenlijk is; het gebruik maken van de weg. Nog geen dag heb ik hier in de auto gereden of tijdens zo'n ritje een behoorlijk groot auto ongeluk gezien, waarbij brandweer en ambulance bijna altijd aanwezig zijn om te zagen of te blussen.
Het rijgedrag, los van het feit dat men hier aan de verkeerde kant van de weg rijdt, is alsof je in een spel zit. Voor 100 punten blijf je met 40 km toch op de meest rechter baan rijden, voor 200 punten, haal je links in met tenminste 10 mensen op voor en achterbank, voor 300 punten haal je eerst links in daarna rechts en pas jij je auto met een vaartje van 140 km precies tussen twee auto's. De afstand tussen die auto's mag dan niet meer zijn dan de lengte van je eigen auto en maximaal 50 cm extra. Zelfs ik krijg zo nu en dan een klamme hand van de schrik. Goed voorbeeld doet volgen zo heeft ook oom agent hier deze week bedacht, hij ging vlak voor onze ogen voor de 300 punten, en dat zonder zwaailicht.

Donderdagochtend een workshop gehouden met huismoeders en hun assistenten. Hoewel ik een nogal eigen godsbeleving heb, leek het mij goed te beginnen met een gebed. Niet de handen samengevouwen maar in een kring staand en elkaar een hand gevend. Sylvia begon met een volle stem een lied te zingen waarna iedereen inviel, shit dacht ik, had ik dit maar kunnen opnemen, heerlijk die blijheid en kracht die uit dit zingen voortkomt. Na uitwisseling van enkele gebruiken in verschillende culturen, gesproken over de belangrijkste taken die je als huismoeder of assistent hebt.
Samengevat waren dat het brengen van vreugde, liefde, zorg voor, beschermen van, spelen met, het leren van vergeving en het bouwen van een wederzijdse relatie gebaseerd op vertrouwen. Interessant was het antwoord op mijn vraag of een assistent die bij drie daagse afwezigheid van de huismoeder op een bank moet slapen of in het verschoonde bed van de huismoeder,"Nee nooit in de slaapkamer van de huismoeder, die was privé en  moest op slot want anders werd er wellicht gestolen, mogelijk door de assistent zelf". Heerlijk dat wederzijds vertrouwen.
Het verwonderde ons dan ook niet toen de we de meisjeskamer klaar hadden met een nieuwe kledingkast die op slot kon, dat de meisjes zeiden: "Ach nu kunnen we pas echt blij zijn, onze kleren zijn nu veilig de kast kan op slot!!".
De smile, omhelzing en de spontane vreugendans spraken boekdelen. Nog mooier was dat hun kamer de dagen erna keurig opgeruimd bleef.

 

Boven foto's voordat we begonnen, de foto's onder geverfd in de kleur uitgezocht door Asonele en Sinalo!!