Top Cop breaks her silence

Zondagochtend, lekker bij tanken met 26 C., de e-mail box aardig bij gewerkt en inmiddels hersteld van de lichamelijke ongemakken die ik had meegenomen uit Zambia. De paar kilo's die ik hierdoor kwijt ben geraakt, heb ik er donderdag en vrijdag wel weer aan gegeten. Avele nam ons mee naar het lokale winkelcentrum voor onze lunchpauze. Donderdag kip en patat en vrijdag zei hij," vandaag eten we vis". Hij bestelde ik betaalde, gaan we aan tafel, blijkt hij alleen voor zichzelf te hebben besteld. Nog even wennen dat samen uit, ook samen eten is. Het eten was goed, en lekker vet.
Het restant aan patat wordt door Avele, als een automatisme ingepakt, en direct aan de kinderen van Nosisa aangeboden, die smullen er smakelijk van.
Lopend door het winkelcentrum meldt hij terloops, "samen met blanken hier lopen zorgt er wel voor dat iedereen mij aankijkt". Hoewel ik al jaren kleurenblind ben, wanneer het om huidskleur gaat en stoplichten, ben ik me wel bewust van de vele ogen die ons langer volgen dan gebruikelijk.

Mamma Nosisa in het Engels betekent dit Beauty

Het is Nosisa's huis waar we deze week met opknappen zijn begonnen. Wat een rot klus dit keer. Op Mandela's Day, de dag dat mensen worden opgeroepen 67 minuten iets vrijwilligs te doen voor een ander, heeft een groep mensen dit huis vol gekliederd met blauwe verf. Na de 67 minuten zijn ze gestopt, dus sommige muren half af, wat wel geschilderd is, is zo slecht gedaan dat wij twee keer langer over deze woning doen dan normaal. De 67 minuten staan overigens voor de jaren dat Mandela het openbaar leven heeft gediend.
Avele is thuis een druk manneke, duidelijk aanwezig. Tijdens het werken met ons is het een totaal andere jongen, rustig, serieus, en zeer gemotiveerd, na anderhalve dag laat ik hem ook met de verf-roller werken, alleen en in de badkamer. Het is even wennen maar hij maakt de boel na zijn werk weer netjes schoon en hij is blij met de verantwoordelijkheid en complimenten. Op de vraag wat hij met zijn eerlijk verdiende centen wil gaan kopen, is het antwoord; een mooie broek en overhemd, niet hip of sportief maar netjes," Zodat ik op een pastor lijk".
Vukani, is het weekblad wat uitsluitend in de diverse sloppenwijken gratis wordt verspreid. Ik lees de laatste uitgave van dit jaar. De politie is een veel voorkomend onderwerp. Vaak zijn ze naast hun werk betrokken bij ondersteuning van bijzondere projecten. De oprichting van een slachtoffer-centrum, waardoor meer positieve aandacht naar deze groep gaat en hetgeen tevens een oproep is om naar voren te komen als je een slachtoffer van en misdrijf bent.
Ook is er een dag speciaal voor kinderen die zijn verkracht, er zijn er "willekeurig" 20 uitgezocht die op deze bijeenkomst zijn gekomen. Vier politiebureaus adopteren ieder vijf kinderen en hun gezin. Helpen daarmee met verwerking, kopen van kleding en zorgen dat de kinderen naar school kunnen. Tijdens deze ceremonie, waarbij indringend aandacht wordt gevraagd voor deze jonge slachtoffertjes, doet Thembi Ndlovu een oproep aan de gemeenschap weer verantwoordelijkheid te nemen. Verantwoordelijkheid, waarbij respect, delen met en samenwerken de kern zijn. Tot ieders verbazing vertelt deze hoge politievrouw dat ze op 7 jarige leeftijd zelf is verkracht. En al dacht ze er steeds beter mee te kunnen leven, het drama blijft terug komen, tijdens deze bijeenkomst vertelt ze haar verhaal voor het eerst publiekelijk. De impact dat een vrouw van deze statuur hiermee naar voren durft te komen, heeft grote impact in de gemeenschap. Laten we hopen dat jonge kinderen, die hun weg naar school lopen, niet steeds achterom hoeven te kijken uit angst dat ze iets overkomt.
Pas later zag ik de tekst op Mamma Nosisa's t-shirt.

Zambia, ik kom terug

Het zweet op mijn voorhoofd, een natte rug, kramp in mijn buik en ontlasting water dun.... Het korte verblijf, slechts 5 dagen, was bedoeld om bij te tanken en direct het visum voor Zuid-Afrika te verlengen voor weer drie maanden. Als ik direct een visum voor zes maanden had aangevraagd, dan had ik zoveel papieren moeten invullen dat ik nu nog het land niet in was gekomen. Het is dus veel eenvoudiger om even het land te verlaten en dan weer terug te komen.

Na een vier uurtjes vliegen, geland op Livingston-airport, bij de grenscontrole een aardige ambtenaar die graag 100 dollar kreeg voor de visa. Ik meldde dat ik wel een visa creditcard  had maar geen dollars, met een vriendelijk gebaar mocht ik door, als ik maar terugkwam met het geld, de bank was buiten het luchthavengebouw. Na twee banken bezocht te hebben, wilde geen mijn visa kaart gebruiken, "we accept only cash sir", dus met wat Zuid-Afrikaanse randen kwam ik, tegen een uitstekende koersverhouding, weer terug met mijn 100 dollar. Stempelen en gaan.
In plaats van een hotel zou het nu een verblijf in een lodge zijn, een 20 km rijden van de bekende Victoria Watervallen. In de vijf dagen, als enige gasten, was er veel tijd om met het personeel te praten. En dat kunnen die mensen als de beste, ze hebben hun hele hebben en houwen verteld, discussiëren over armoede, kansen nemen en krijgen, verschil van armoede in Europa en Afrika. We hebben veel gelachen, armoede relativeert heel snel.....
Ik kan niet alles vertellen, want dan zijn jullie morgen nog aan het lezen, dus ik kies ervoor om een deel in korte zinnen te benoemen. Zambia zal ik daarin vast te kort doen, hetgeen ik niet wil. Maar troost je, ik ga dit land later zeker langer bezoeken en zien of ik daar een bijdrage kan leveren.

Het verschil tussen armoede in dit Afrika en Europa is, dat je in Afrika onder armoede verstaat dat je geen idee hebt of je die dag eten hebt. Met mime werd mij heel helder duidelijk gemaakt hoe jij je dan voelt. Ach, waarom zou je gedag zeggen, of lachen als je buik zeer doet van de honger.
Naar school gaan, lagere school bedoel ik dan, kent geen voorwaarden. Wel, de enige is of je met je linkerarm over je hoofd heen, je rechteroor kunt pakken. Lukt dat niet dan ben je te klein en dus geen les. Pas na de zesde klas moet je in uniform en met schoenen aan op school verschijnen. De kinderen van ongeveer zes jaar beginnen om halfacht en gaan om half tien weer naar huis, anders is het te warm om les te krijgen of weer naar huis te gaan. Naar huis, of naar school zo je wilt, is vaak een km of 10 lopen. Je schrift op je hoofd, je bloten voeten op het hete zand, rennen van boom naar boom voor wat schaduw. Ook dit werd met mime duidelijk gemaakt. Ik voelde de hitte aan mijn eigen voetzolen, zo goed werd dit gedaan.
Vroeger bestond de bruidsschat meer uit vee en kippen, tegenwoordig meer kleding, schoenen en lakens voor op bed. Maar trouwen met een Muzunku (hetgeen blanken betekent) levert het risico op dat je mee moet naar dat land. En die Muzunku's hebben altijd haast en nooit eens tijd voor een praatje op straat. Daar wil je niet aan wennen.

De levensverwachting is hier 49 jaar, 15 procent is HIV besmet, meer dan 25 procent is werkeloos en 60 procent leeft onder de armoede grens!!! De Kwacha is de lokale munt, per 1 januari a.s. , zo werd verteld, devalueert hij en zijn de briefjes van 50.000 K nog slechts 5000 K waard, mooi een nulletje minder.

Deze hut is van de "dorpsgek" de blikjes hangt hij op ter bescherming van kwade geesten

In het dorp wat we hebben bezocht, is de "Chief" de baas, een leider voor het leven, er is een aparte hut waar adviseurs met hem praten als zij vinden dat hij advies nodig heeft. Er is een adjudant chef, die beslissingen neemt als de Chief er niet is en er is een vrouwelijke Chief. Haar rol is helder; Mocht de leider echt de onjuiste beslissingen nemen voor zijn stam/groep dan dient de vrouwelijke Chief hem te vergiftigen. Leiderschap eindigt tenslotte via de dood.
Een kleine gevangenis is er voor diegene die over de scheef is gegaan en moet wachten op het oordeel van de Chief. Men verblijft daar maximaal een paar dagen in het geval de leider niet in het dorp aanwezig is. Langer opsluiten is geen optie, men straft in dit dorp uitsluitend met taakstraffen of in het ergste geval door uitsluiting. Familie is hier dan ook een groot goed.

Er is sprake van politieke stabiliteit sinds de onafhankelijkheid in 1964 (toenmalig Noord Rhodesië), de mensen zijn easy going, toegankelijk, hebben, wat veel voorkomt in landen met een relatief hoge armoede grens, een mooi relativeringsvermogen en een gulle lach en leven van dag tot dag. Ik heb ze in mijn hart gesloten.

Slee voor het vervoer van hout en riet

In de kamer zonder voorgevel, dus 24 uur buiten inclusief de nacht, hoorde je het gebrul van de leeuwen, het zoemen van de vele vliegen, en het krabben aan de muskieten beten/bulten, de kikker op de lamp in de kamer kwaakte klokslag 4 uur 's nachts. Z'n buikje was na vijf dagen op dezelfde plek te hebben gezeten lekker dik, of het van de vliegen kwam of obstipatie is mij niet duidelijk geworden.

Ik heb gezwommen in Devilspool, op het randje van de Victoria waterval, en zo dat alleen met goed vasthouden je niet 112 meter naar beneden valt. Langs de rivier, nijlpaarden en olifanten zien lopen, en heel veel fietsers vanuit buurland Zimbabwe, die boodschappen kwamen doen in Zambia. Voor deze Robert Mugabe uit Zimbabwe, is nog geen vrouwelijke Chief aangesteld......
De mensen in Zambia hebben mijn hart gestolen, ik kom daar zeker nog terug en hoop dan met hun te mogen bijdrage aan vermindering van de Afrikaanse armoede.

Vetkoek, kerstfeest en dan een paar dagen vrij

"Oh no I am not dressed for a photo, snel een plant van tafel gepakt want dan lijkt het nog wat...."

 Zo vandaag de woning van Priscilla afgerond, de lieve schat was zo blij met alles wat gedaan was dat ze aan iedereen die het maar wilde weten of niet wilde weten toch moest vertellen hoe haar woning voor haar en haar kinderen was opgeknapt. Jullie hebben zoveel meer gedaan dan verwacht en zo mooi en professioneel.  Leuk en lief om te horen. Als laatste is haar eigen kamer opgeknapt en voorzien van nieuw beddengoed. Met zacht gezang werd direct het bed opgemaakt en mompelde ze zacht "Ik ga mijn vriend vertellen dat mijn huis zo is opgeknapt". De man heeft haar hier nooit opgezocht, een regel van Home from Home is dat geen mannenbezoek is toegelaten of je moet netjes zijn getrouwd, zo legt Priscilla uit. Als we 20 december terugkomen om bij de buurvrouw te beginnen, dan heeft ze de Vetkoek, een soort oliebol, die we al vijf dagen lang toegezegd hebben gekregen, klaar. Ben benieuwd hoe die smaken bij een 30 graden Celsius.

Mamma Priscilla's slaapkamer.

Morgen vieren we met de 170 kinderen van Home from Home, alle huismoeders en assistenten, het kerstfeest. Samen met de vrijwilligers en staf, worden ruim 250 mensen verwacht. De temperatuur zal ruimschoots de 30 graden overschrijden, dat wordt dus lekker zweten en goed kijken of de kids voldoende drinken krijgen en niet verbranden. Een 30 tal dubbelgehandicapten kinderen uit deze sloppenwijk komen ook. Met hulp van Home from Home en een beetje van GetOn zijn deze kinderen vanuit zeecontainers in een stenen huis komen wonen. Eindelijk betere zorg en bewegingsruimte.
Als alle pakjes zijn uitgepakt die bezorgd worden door de Kerstman, tal van spelletjes zijn gespeeld en genoten is van een Braai (een echte Zuid-Afrikaanse barbecue) lekker naar huis. Een paar dagen niks, geen mail, geen vroeg op en laat thuis, geen verf, snotterige kids, Xhosa taallessen, maar een lekker bed, een beetje chillen, en dan na dit eerste lange weekeinde in twee en halve maand, volgende week pas weer aan de gang.
Ik sluit af met nog een foto van de jongens kamer en een Amathamsanqa!

Mijn naam is Kelina en ik ben 11 jaar oud ...

Onlangs is de organisatie Steps een wereldwijde campagne gestart met de vraag: Waarom Armoede of zoals in het Engels http://www.whypoverty.net/ Zo heb je direct de link om eens te zien wat ze doen. Het mooie aan deze campagne is dat het iedereen oproept er eens over na te denken waarom armoede bestaat. Ook geven ze aan dat iedereen die een oplossing denkt te hebben uitgenodigd wordt om die te delen met andere. Hun website is daar speciaal voor gemaakt. Een oordeel geven ze niet, veroordelen al helemaal niet.
Vandaag na ons werk weer eens bij de crèche langs geweest.  Er zijn in verband met de vakantie geen kinderen meer, maar de assistenten hadden een "haarsalon" geopend, de kinderen in de buurt konden daar lekker hun haar laten verzorgen, extensions (haarverleningen), laten aanbrengen of even het wat droge kroeskoppie in het vet zetten. Hierdoor verdwijnen de krullen en de luis vindt dat ook niet lekker.
Al pratend met de vrouwen vroeg ik wat ze met de vakantie gaan doen. Opvallend is dat al deze meiden een kind hebben en geen man, het hele jaar door werken, wonen in een golfplatenhutje, geen verjaardagen vieren (Althans niet met een kadootje of taart), en tenminste 5 uur of meer reizen van hun familie wonen. Ook heeft de helft geen geld, de enige keer per jaar dat ze dat al kunnen doen, om hun familie te gaan bezoeken met de kerst. De trein kost voor moeder en kind naar de andere kant van het land 700 Rand, zo'n 65 euro. En dat is niet voor iedereen weggelegd. Daarnaast moet je voor zo'n familie bezoekje ook nog eens kleding meenemen voor je broers, zussen en vader en of moeder.

 

 

Onze dagelijkse route naar het werk, voldoende gaten in de weg om rustig om je heen te kijken.

Ook al voel ik me werkelijk veilig in deze enorme Township, er zijn toch wel plaatsen waar ik niet lopend door zou willen. Je voelt dat onbestemde en zeer onveilige gevoel dan op je afkomen. Kortom daar ga je niet heen zonder de veiligheid van een respectabel persoon uit deze wijk zelf of zonder dat je begeleid wordt door een "vriendelijk" bendelid. Kelina is een meisje van elf jaar oud en beleeft dit elke dag, ze vertelt het zelf op een indringende manier. Klik maar naar deze link om het korte filmpje te zien.
http://www.youtube.com/watch?v=h0iqqj1PjyQ
Voor de bezoekers die nog naar ons toe komen om mee te helpen klussen, de wijk ziet er inderdaad zo uit, maar ons werk is net iets verder weg en is echt veiliger.
Oh ja, wellicht vind jij het ook leuk om na te denken, waarom armoede nu bestaat.
Groetjes en tot snel maar weer.

Dit is eens maar.... Blogje op verzoek.

Ik zal deze blog kort houden, niet te veel tekst zal ik maar zeggen. Er zijn meerdere mensen die mij de laatste tijd benaderen of ze ook iets kunnen bijdragen of dat het makkelijker gemaakt kan worden om een bijdrage te leveren.
Zelf vind ik dat lastig, hoewel ik in een eerder blog meld dat schooien voor een specifiek doel mij best goed afgaat. En ach, kinderen en geven dat combineert lekker. Wat is er onschuldiger dan een kind, of zoals wijlen Alberti zong:" een glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft". Hoe eenvoudig kan het zijn deze tekst om te buigen naar: ".... doet je beseffen dat je geeft". En heb je die ervaring ook dat geven zonder voorwaarden fijn is, geven omdat jijzelf dit leuk vindt om te doen, geven niet voor jezelf maar omdat je geeft om die ander.

Wel er zijn meerdere wijze waarop jij ons initiatief zou kunnen steunen:

• Je kunt meedoen met de Heldenrace, deze wordt gehouden in het Amsterdamse Bos, op 09 juni 2013. Loop je zes/6 kilometer mee voor GetOn. Je hebt slechts 200 euro aan sponsor-geld nodig om mee te kunnen doen. Meld je aan via info@stichtinggeton.nl. Heb je een vraag over je deelname gebruik dan ook dit mail adres. Denk je jeetje waar haal ik 200 euro vandaan. Uit onderzoek blijkt dat mensen, jouw collega's, liever hebben dat hun bedrijf geld geeft aan een goed doel dan aan weer zo'n kerstcadeau waar je weinig aan hebt. Vraag je werkgever om het bedrag van jouw pakket nu hiervoor te bestemmen. Wie weet hoeveel collega's je op korte termijn nog mee krijgt. Of je geeft een deel van je dertiende maand of je.... ach zoveel mogelijkheden vul zelf maar in.
• Je kunt ook via de Chip-In op mijn blog bijdragen, wel een gedoe maar als je dit proces met je creditcard doorloopt, maak je veel kinderen blij. En de betaling is gegarandeerd veilig. Dus geen internet boefjes die je gegevens kunnen jatten.
• Je kunt ook direct op de Nederlandse rekening van GetOn een bedrag storten. Ik ben me bewust dat die website niet bepaald makkelijk in gebruik is. Daar wordt aan gewerkt maar wacht daar niet op, stort je bedrag op ABN 62.94.46.970 ten name van Stichting GetOn te Almere.
• Wil jij jezelf overtuigen of je mee doet volg dan GetOn Foundation op Facebook, klik "like" aan en blijf op de hoogte van de laatste nieuwtjes en feiten. 
• Een van de mensen stuurde mij dit filmpje wie weet is dit dat laatste duwtje zo meldt hij: http://www.youtube.com/watch?v=s6QTEeNXZGo
• Lees de nieuwsbrief van GetOn en laat de tekst je overtuigen dat met jouw euro werkelijk directe en fantastische resultaten worden geboekt. En niet, maar dan ook letterlijk geen cent, ook niet achter de komma, blijft aan die strijkstok hangen. Elke bijdrage gaat helemaal, een op een naar jouw doel. En je verandert er enorm veel mee, een glimlach van geluk. Dikke kus en veel plezier.

Priscilla Presley, Clever, Amahle (fonetisch Amasjlsjls...)

Ik zie dat mijn laatste blog 21 november was, hoog tijd om bij te praten en te vertellen over mijn indrukken en avonturen. Nadat de werkzaamheden bij Beaullah zo goed als klaar waren, hebben we dit feit gevierd met een warme maaltijd ter plekke. Moeder Beaullah was zo enthousiast over dit idee dat ze direct besloot dat het voor de kinderen een verrassing moest blijven. Om gedoe met buurvrouw te voorkomen, zijn we direct naar Mary Jane gegaan om te vertellen dat wij de donderdag daarop (afgelopen donderdag dus) bij haar zouden koken. Iedereen tevreden. Ik zou koken, hetgeen al voor wat vermaak zorgden, want een man die kookt, ach dat is wel speciaal. Maar verwijzend naar een uitspraak van Mandela, die sterk voorstander van emancipatie is, "ik maak zelf mijn bed op en doe de afwas", werd instemmend geknikt.
Zaterdagavond met pasta ingrediënten en een paar bakken yoghurt en veel vers fruit op weg. Een elektrisch kooktoestel was mijn deel en dat met pannen met een bolle bodem. Koken voor 12 mensen is dan al een klus, maar Mary Jane en de kinderen maakten geen aanstalten om weg te gaan. "Huh, we eten gewoon mee hoor, we zijn toch familie" Dus werd het koken voor 19 mensen. De pannen met licht geweld op de kookplaat drukkend, de enige manier om het water te laten koken, werd het 45 minuten later dan gepland, eten met de borden op schoot op banken en zittend op de grond. Iedereen wat minder eten, maar wel dik tevreden.

Ben je jarig en is er taart, dan is de traditie dit ook op je gezicht te smeren.

Donderdagavond naar Mary Jane om dit feest te herhalen. Toen we iedereen vroegen wat ze dan wilden eten, was het in koor KFC. Het zou dan ook Unathi haar 17de verjaardag zijn en Luvo werd deze week 14 en Asonele 16. Goede reden voor kip met patat, en voor mij wel zo makkelijk. Luvo is een eetmachine, als deze jongen eet doet hij dat zo snel dat als hij door de bliksem zou worden getroffen, hij dan toch een volle buik heeft. Tijdens beide eet-feestjes, was het één zang en dans vertoning, onder de maaltijd geen muziek maar wel eten afpakken en met de zelfde vaart weer geven, maar voor de rest drie uur FEEST met hoofdletters. Donderdagavond had een van de kinderen nogal last van een sterk ruikende wind, dus zo nu en dan stond iedereen bij een open raam adem te happen, maar zonder een woord danst daarna iedereen weer verder.

De jongenskamer bij Beaullah, hij is sindsdien netter dan die van de meiden.

Remco, een goede vriend en al jaren een trouwe donor van de stichting GetOn, kwam een week om met eigen ogen te zien en te ervaren wat we als stichting nu precies doen. Hij is nogal fors gebouwd en heeft wat extra centimeters lengte, ideaal om een plafond te schilderen zo dachten wij. In het huis van moeder Pricilla was brand geweest en vrijwilligers hadden besloten om het plafond te lakken. Dus moest eerst alles in de primer. Maar dat was niet het enige waar Remco als eerste doorheen mocht.
Nu met een blonde en blanke God in het huis van de weduwe van Elvis Presley, zoals Priscilla zichzelf omschrijft, met een acteertalent zodat zij zo in de dagelijkse soap Scandell (de GTST van Zuid-Afrika) kan meedoen, wilde zij natuurlijk met hem in bad. "Hey this man is good, I have to keep him for myself" terwijl ze lonkt met haar lange wimpers. Toen ik dollend vertelde dat zijn massage skills onovertroffen waren, verdwenen ze al snel samen de badkamer in. De deur dicht....
Voor het thuisfront, Remco kwam er, weliswaar met een gezonde blos op zijn wangen, binnen 30 seconden weer uit. Zonder twijfel is Priscilla een special: ze zingt prachtig tijdens het baden, vertelt sprookjes aan de kinderen, soms lijken deze sprookjes wel een thriller als een van de personages met de dood wordt bedreigd. De kinderen eten, klappen in hun handen en kijken met grote ogen hun "Mamma" aan. Zonder probleem kan ze lekker de hele dag in haar duster rondlopen, ondertussen vetkoek (een soort oliebol) makend, koken kan ze als de beste, de kleding van de kinderen ziet er goed en heel uit. Het schoonmaken is sinds de workshop van vorige maand er fors op vooruitgegaan. En als Princess Priscilla buiten de deur gaat is ze een Lady, ze ruikt heerlijk en is mooi opgemaakt. Haar vriend, uit Johannesburg,  komt volgend weekeinde, wat kan ze er naar uitzien.
Kortom weer een moeder waar je naar kan verlangen. De kinderen in dit gezin, zijn veel jonger dan waar we tot nu toe hebben gewerkt. Hier wonen twee meisjes en vier jongens. De oudste dochter is net 12 geworden, maar heeft door wat ze heeft meegemaakt in haar jonge leventje (een zwaar alcoholische moeder en besmet met AIDS) een leer-achterstand van ruim 3 jaar en ze plast nog elke nacht in haar bed. Maar wat een lieverd.  Dat is eigenlijk mat al deze kinderen zo, je zou graag een vader voor ze willen zijn. Een veilige haven, en een steun en toeverlaat.
Het andere meisje is 6 jaar, haar biologische vader kwam deze week om zijn dochter mee te nemen voor een verrassing. Samen met Priscilla naar de stad, eten bij KFC en lakschoentjes en roze kleertjes gekocht. Dit prinsesje heet Amahle, waarvan de laatste lettergreep vooral met een sjl wordt uitgesproken. De blankies hebben daar nogal eens moeite mee. Haar naam betekend,  Beautiful. Veel mensen van Zulu, of zoals veel kinderen hier van Xosa achtergrond, hebben twee namen, één voor de westerse mensen en een voor hun eigen volk. De man die ons deze week in het restaurant bediende, zei dan ook" Hey Mister, I am Clever! How can I serve you?

Foto met zelf ontspanner, Me and Mesuli, de oudste van de vier

Beautiful terug van het verrassings-tripje met Pappa en Priscilla