snik, smile tot snel ziens

Wat een spullen kan een mens verzamelen, en dat terwijl ik dacht al veel te hebben weggegeven. Vorige week de meeste shirts en overhemden gegeven aan een man die ik al maanden in dezelfde kleding zag lopen, terwijl hij zijn centjes probeert te verdienen met het "parkeren en bewaken" van auto's in "zijn" straat. De werkkleding, stuk en onder de viezigheid, samen met mijn favoriete schoenen, zeker 5 keer verzoold, in de grijze container. Aan bezoekers uit Nederland al de "klusradio" meegegeven en spullen die we hier gekocht hadden. Kortom de koffers hadden niet zo vol moeten zijn. De typische Afrikaanse muziek en die paar prachtige dvd's, zouden die het verschil hebben gemaakt?

Daar gaan we!!

Gistermiddag met de etenswaren en schoonmaakmiddelen, verpakt in de wasmand naar Mama Beaullah en Zandile. Toen de voordeur openging en men ons als onverwachte bezoekers zag binnenkomen, werd er spontaan geschreeuwd en sprong iedereen op om ons te omhelzen. De jongens hielpen met de auto leeghalen en alles werd op de tafel uitgestald. De dove shampoo werd door de oudste dochter gretig van tafel gepakt met: "Oh I will sooooo wash my hair with this one." Het potje olijven was binnen 3 minuten leeg gegeten, de koekjes in 2 minuten op, daarna greep Beaullah in en werd alles in de kastjes opgeborgen. 

Vorige week zaterdag zijn we met de twee jongste jongens en Beaullah naar een Musical en dinner optreden geweest. Luvo vroeg in de weken daarvoor elke dag hoeveel nachtjes slapen het nog zou zijn. En hij had elke dag geoefend om mooi te kunnen dansen. Samen met Jojanneke, bestuurslid van GetOn Nederland, stal hij die avond de show toen ze in de pauze samen op het hoofdpodium gingen dansen. Iedereen in de wijde omgeving heeft de afgelopen week van de vele foto's en filmpjes die met Luvo's telefoon genomen zijn, genoten.

 Jojanneke en Luvo

Toen we gistermiddag afscheid namen, vroeg Mama, komen jullie terug, de kinderen zullen jullie zó missen.

En missen zal ik ze, na zes maanden is het echt familie geworden, je ziet de kinderen in al hun stemmingen, een eigen wijze om de wereld om hun heen te ontdekken, de school rapporten, de vele ziekenhuisbezoeken, de kleding die lang niet altijd passend is, het rokje vastgehouden met een riem voor volwassenen, de broek gemaakt voor blanke billen, waardoor de rits niet lekker dicht kan. Waar Kentucky Fried Chicken tot op het beenmerg wordt opgegeten, waar alles wordt gedeeld en wanneer een van hen de auto mag besturen, ieder ander dat hem of haar met een grote glimlach gunt. Ach, ik zou ze zoveel meer willen steunen, niet met basmati rijst of fancy olijfolie, maar met dat gevoel dat ze er allemaal toe doen, dat het goed is om ondeugend te zijn, maar dat je mama's portemonnaie beter met rust kunt laten, dat ook wanneer je opgroeit zonder eigen ouders, soms mishandeld en misbruikt, er mensen zijn die onvoorwaardelijk van je houden en in jou geloven. Ach, gewoon een vader en vriend zijn denk ik.

Vandaag, zaterdag, gaan we nog uit eten met de assistenten uit Khayelitsha, deze jonge vrouwen helpen voor een paar honderd euro per maand de huismoeders met wassen en schoonmaken, ze vervangen de moeders als ze er niet zijn. Voor ons hebben ze het opknappen van de huizen zoveel makkelijker gemaakt;  door de voorjaarsschoonmaak welke zij deden vlak voor ons werk uit, door het slepen van de stapelbedden uit de kamers nog voordat wij in de vroege ochtend begonnen met klussen en verven en daarna alles weer terugzetten; een welverdiend afscheidsetentje met een heerlijk glas wijn is dan wel het minste. Ik verwacht dat het restaurant op zijn kop staat, want wanneer deze "Khayelitsha Queens" uit zijn, wordt er gezongen, veel gelachen en gedanst. Kaapstad met haar heerlijke natuur, prachtige zee en bergen, vele mogelijkheden om je te vermaken en heerlijk te eten, maar vooral "onze" kinderen en de moeders en assistenen voelen aan als thuis. Tot snel ziens XXXX

En jullie lieve, trouwe bloglezers jullie hebben meer dan 5000 keer dit blog gelezen in de afgelopen zes maanden, heel veel dank daarvoor. Dit is voorlopig de laatste, tot snel in levende lijve!!

Molweni ? (Hallo of Goede Morgen)

Jozef is een tengere man, met een donker glanzende huid, grootvader en klusjesman op de GetOn school. Hij staat elke dag om half vijf op, neemt de trein en is dan tegen acht uur op school en is er verantwoordelijk voor dat de deuren van het slot gaan en studenten en leerkrachten naar binnen kunnen. Deze maandag lukt dat niet, de trein gaat niet verder en stopt een station eerder, met een taxi komt hij aan. De uitleg die hij mij later geeft, is dat er twee verschillende arbeidsvoorwaarden gelden voor spoor- en treinpersoneel. De ene partij stopt eerder dan de andere. Dit deed mij denken aan de tijd dat ik werkte met een vrachtwagenchauffeur en bijrijder om bedden en ander materieel te bezorgen in de Thuiszorg. De chauffeur werkte 36 uur, de bijrijder 40 uur. Je ziet het voor je: de bijrijder zit midden in de stad in een halfvolle  auto, de chauffeur is al naar huis. Probeer dan maar je werk af te maken en thuis te komen.

Kabela, always dressed up even with his shorts!

Terwijl we op Jozef stonden te wachten, vertelt Kabela, congierge en leerkracht, ons het droevige nieuws dat Dolly (een Bake for Profit juf en diegene die de GetOn-kantine runt) haar dochter in het weekeinde is overleden. Het negenjarig meisje, opgegroeid met een geestelijke en lichamelijke beperking, was de laatste weken al ziek maar het leek net beter te gaan. Ik heb voor Dolly, die ik tijdens onze ontmoetingen van de laatste maanden heb leren kennen, veel respect. Haar levenslust en doorzettingsvermogen is een voorbeeld voor de studenten. Het nieuws komt dan ook hard binnen.
's Middags gaan we op condoleance bezoek, het huis zit vol vrouwen, de mannen staan buiten om het huis. We worden naar de woonkamer gebracht en direct van koffie en broodjes voorzien, om ons heen branden kaarsen. Dolly is naar haar kerk en terwijl we op haar wachten, worden de relaties om ons heen duidelijk, moeder/oma, zussen, schoonzus. Omdat een gedeelte van de vrouwen op de grond zitten, ga ik op mijn knietjes door de kamer om iedereen te omhelzen. Dat een paar Mulungu's (scheldwoord voor blanken) voor Dolly komen, is bijzonder. Wanneer Dolly binnenkomt en snel in een hoek van de kamer gaat liggen, wordt er over de begrafenis gesproken. Hier is dat een zeer kostbare aangelegenheid; alle dagen zal het huis vol mensen zijn, die voorzien worden van eten en drinken, er gaat geen elektra aan maar constant branden er kaarsen. Dolly's dochter komt de laatste nacht vooraf aan de begrafenis thuis. Iedereen bewijst de laatste eer en de dag van de begrafenis zelf wordt er gezamenlijk gegeten. Veel maandsalarissen gaan eraan op om de kosten te dekken. Later in de week ben ik blij dat wij de transportkosten voor onze rekening mogen nemen.

Cedric, Teacher of the it-courses

Afgelopen week zitten we in een totaal ander ritme dan onze dagelijkse gang naar Khayelitsha om te klussen, we gaan lesgeven op de GetOn school en helpen met administratieve ondersteuning. We zijn omgeven door jonge studenten, veelal vrouwen, die het lef en de ambitie hebben om een vak te leren en zo hun eerste betaalde baan hopen te krijgen. De honger om te leren is groot, alles wordt als een spons opgezogen. Omdat veel studenten een zeer lage eigendunk hebben en zich, doordat ze nu naar school gaan, ook nog buiten hun sociale kring begeven, worden tijdens het lesgeven veel persoonlijke ervaringen uitgewisseld, gediscussieerd, gevraagd en bevraagd. Dit gebeurt vooral tijdens de Life- en Business Skills lessen die wij deze week mogen verzorgen. Het verschil tussen studenten die een week bij ons zijn of al zes weken is enorm groot. De eerste dagen zo verlegen, onzeker, soms bijna depressief, maar op het einde van de opleiding: rechtop, vol vertrouwen, een brede glimlach en zich durven uit te spreken en weten waar ze met hun leven heen willen; het is echt een fantastisch verschil. De broodnodige theorie is natuurlijk belangrijk maar een van de de pijlers van wat GetOn doet, is werken aan de levenshouding die ten positieve wordt veranderd.

GIRL POWER!!

Een kort voorbeeld, maandagochtend start ik met 12 vrouwen die het Bake for Profit programma doorlopen, zes weken zijn ze nu bezig en maken (en hebben vanaf dag een al geproefd van) muffins en de eerste omzet en winst. We bespreken: "Wie ben jij", in kleine groepjes worden karakters geschetst, hoe zij zichzelf zien en hoe collega's daar tegenaan kijken, een dier als symbool wordt erbij gezocht. Van dolfijnen, konijnen tot leeuwen, de halve dierentuin is aanwezig. Daarna bespreken we welke twee veranderingen in ons leven zouden helpen om ons doel ook werkelijk te kunnen bereiken.  Kea beschrijft hoe haar omgeving op haar ideeën altijd reageert met: "Ja maar wat dan als, of dat kan je niet of ... " enz. Haar oplossing is dat ze dit vanaf NU verandert,  ze gaat nu Muffins bakken, verkoopt die en vertelt het daarna pas, ze zal steun vragen aan haar familie en collega's op deze school en ze wil dat binnen vier weken haar idee om een zelfstandig inkomen te generen uit haar bakproducten een vliegende start heeft gekregen. Kea weet wat ze wil en is vastbesloten het te doen en waar te maken, durft te vragen om steun en is overtuigd dat het gaat lukken. Als de les is afgelopen, komen een paar vrouwen naar me toe, tijdens de les is er geld opgehaald om Dolly te steunen, ik doe vanzelfsprekend mee. Wat is geven, en zeker ook deze les, heerlijk en wat ben ik trots dat ik deel uit mag maken van deze gemeenschap. Enkosi (Dank in Xhosa, Koning in Zulu)

Vrouwen van GetOn

Dit keer geen inspiratie om lang te bloggen, daarom een impressie van de vrouwen die de laatste jaren door mij digitaal zijn vastgelegd en wonen in de townships in en rondom Atteridgeville, de omgeving waar de studenten van onze GetOn school leven.
Dit was althans de bedoeling maar zondag, en nu ook op deze maandag, ben ik al-met-al een 8 uur bezig om een eenvoudige diafilmpje om te zetten naar een film die via youtube te zien is. Probeer dat maar eens met traag internet, software giganten als Google en Apple die niet één standaard hanteren, en dat met een digibeet als ik. Hulp van buiten is ingeroepen, gedropboxt, gemailed en gebeld, whatsappen en smsen,  kortom het heeft heel wat voeten in de aarde om dit blog met vertraging aan te bieden. Inmiddels kan ik melden dat de inspiratie terug is, zeker nu onze GetOn actie op de 1Procentclub in nog geen drie en halve week haar doel heeft bereikt!!! Via crowdfunding is 1500 euro opgehaald voor het opknappen van 3 van de Home from Home huizen hier in Khayelitsha. Het voelt fantastisch dat meest totaal vreemde mensen, zonder dralen, een bedrag storten om je te helpen. Tof, en wat een blijdschap op de gezichten van de kinderen nu we ook woning zeven gaan afmaken.  De foto's en verhalen volgen op Facebook, Twitter en Pinterest van GetOn.  De link naar de 1procent club is: De GetOn pagina opknappenweeshuizen in Khayelitsha
Fantastisch zijn ook de vertalers die zich als vrijwilliger hebben aangemeld om mijn blog in het Engels te vertalen. Hierdoor verschijnt binnenkort ook een Engelse versie van mijn blog "Tales from a Township".

Daarnaast zijn we ook een actie gestart met de Heldenrace die wordt gehouden op zondag 09 juni a.s. te Amsterdam. Je kunt er alles over lezen als je deze link aanklikt (wel terugkomen om de rest van het blog te lezen hoor) Heldenrace 2013 GetOn. Het mooie hieraan is dat we inmiddels tien lopers hebben die zes kilometer lopen en zelfstandig 200 euro of meer inzamelen voor het GetOn doel, in dit geval het ondersteunen van studenten om een vakgerichte opleiding te volgen. We zijn nu net een paar weken bezig en de teller staat al op 1955 euro, we gaan voor 2720 euro, maar dat gaat makkelijk lukken.
Binnenkort gaat zich in ieder geval nog een mysterie guest aanmelden op deze heldenrace-pagina en uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat zij gezelschap wordt gehouden door haar schoonzus. Big Mama en Big Sister overwegen om vanuit de sloppenwijken van Brazzaville mee te gaan lopen, zo is het gerucht, en dat allemaal om hun kleindochters te steunen in een wens om een opleiding te gaan doen die ook direct werk oplevert en dus financiële zelfstandigheid.

Dan de vrouwen achter GetOn, en deze staan niet op een filmpje noch verschijnen ze veel op de voorgrond, maar ze zetten zich met heel veel vrije tijd in om de Stichting GetOn verder te helpen en onder de aandacht te brengen. Een zal ik nu kort voorstellen; Elske van der Horst, achtendertig lentes jong (eigenlijk winters want ze is geboren in december), ze heeft niet alleen heel veel emmers verf leeggemaakt in de woningen die we hebben opgeknapt, maar ze is verantwoordelijk voor alle Social Media uitingen van GetOn, ze heeft zich erin vastgebeten en is er werkelijk een kanjer in. We hebben inmiddels vele digitale vrienden en vriendinnen. Ach, denk je dan wellicht, Social Media, of ook wel a-sociale media genoemd, wat brengt dat nu? Wel, Elske is de drijvende kracht achter het GetOn-project van de 1Procentclub en de Heldenrace, inmiddels zijn er organisaties die GetOn uitnodigen om op hun pagina's te schrijven, en helpt het sponsoren hier in Afrika net over die drempel om een besluit te nemen om GetOn te steunen. Kortom het werkt.

Op 8 maart is het International Women's Day, goed om de vrouwen daarom in het zonnetje te zetten in plaats van ze met geweld tegemoet te treden. Het thema is dit jaar "A promise is a promise; End violence against Women". Wel dan nu het filmpje "de Vrouwen van GetOn": Vrouwen van GetOn

Zie het en het gebeurt...

Mebeki, de president na Mandela en voor Zuma, vroeg de mensen creatief te zijn en niet af te wachten wat de regering kon doen, maar alvast zelf het initiatief te nemen. Het hele leven hier is ervan vervuld. Mensen zijn heel creatief, het doet soms wat denken aan wat er vlak na de oorlog gebeurde (ja, dat weet ik natuurlijk alleen van overlevering, want zoveel jaren telt mijn leven nog niet).Toen verdiende men geld met het wit schilderen van spatborden van een fiets, verkocht men allerlei zelfgemaakte producten en was straatventen een gebruikelijk beeld. 
Het is fantastisch wat men doet, ik zal een willekeurige lijst geven van wat ik, als ik naar mijn werk ga of wanneer ik een boodschap ga doen, tegenkom.
Parkeer je een auto, dan is er binnen een straal van 100 meter iemand die direct aanbiedt op je auto te passen, helpt je met in- en uit parkeren, een kleine fooi voor het gebruik van deze publieke ruimte is gebruikelijk. 

toiletrolhouder, beetje grof maar effectief

Zo dicht aan de kust is er zand genoeg, was het schoon, geef het een kleur en lijm het op theeglazen, waxinelichtje, spiegels, kaarsenstandaards of maak een schoudertas van zand, ik heb ze gezien; werkelijk prachtig. Pak een stuk ijzerdraad en een zak met kralen en maak de mooiste kunststukken, tot aan kerstboom-engeltjes of de kerstboom zelf toe. Neem een wit stukje papier, plak er een gekleurd vel papier op, vorm met ijzerdraad een figuur, plak het erop. Vele wederverkopers staan bij elk stoplicht om dit te verkopen. Kom met een vuilniszak, loop langs de file en vraag om het afval aan de automobilist en krijg direct een muntje toegestopt. Schrijf op een A-4 funny stories, allerlei mopjes, soms wat flauw maar het levert geld op. Neem afvalhout, een mes en bijtel en laat je inspireren door de vorm; prachtige beelden zijn het resultaat, brei of punnik je eigen poppen, ik heb ze gekocht voor Gea en Quima, mijn buurmeisjes in Spanje, ze zijn prachtig. Neem een knuffel, naai die op een muts, maak er direct een mouw en wanten aan.

knuffel met warme oren en wanten voor de winter 

Ga het afval langs en maak van oude deuren, lekke badkuipen weer bruikbare onderdelen, voor je prefab bouwproducten, elke dag rij ik door Khayelithsa en jouw kant-en-klare golfplaten huisje/hutje is op de stoep te koop. Hetzelfde geldt voor de fietsenmaker met zo'n enorme stapel frames voor de deur, dat je er amper langs kunt, de vuile pens klaargemaakt op houtvuur in een oud olievat, de oude kettingen die gelast worden tot wijnfles-houders, oud-ijzer kunstig gemaakt tot art. Alles wordt gebruikt, alles wordt een derde leven gegeven, in allerlei dingen is nieuwe handel te zien. Altijd met een brede lach. 

Het hebben van drie banen en het zeven dagen in een week werken om je gezin te onderhouden, het is hier heel gebruikelijk. De vuilnisman die extra hard zingt tijdens de kerstdagen om duidelijk te maken dat hij tijdens de feestdagen werkt, de postbode die aanbelt om een goed nieuw jaar te wensen, de mannen in hun korte broek maar met een kerstmuts op, die liederen zingen van deur tot deur. De vele briefjes in de brievenbus om te vragen om werk.
Ach, je vraagt je af als je dit dagelijks meemaakt, hoe je nog een boodschap kunt doen of op je werk komt? Kom zelf kijken, dit prachtige land is zeker een bezoek waard.
Times are changing, werkelijk, je valt hier soms diep en er zijn verhalen die je laten zien dat we op een snijpunt staan van slechter, meer en grotere verschillen tussen arm en rijk, maar duwen we de andere kant op, maken we die keuze dan is dit de eerste wereld en zeker geen derdewereldland. Het duurt mogelijk nog 30 jaar maar het gaat gebeuren. Be happy, schets een helder doel voor jezelf en verwezenlijk het!!

I could see by the hurt in his eyes it was bad

Er zijn steeds meer mensen die mijn persoonlijke impressies neergeschreven in dit blog volgen. "Het is wel heftig wat je daar meemaakt", was een van de laatste reacties. "Zal ik dan de dingen benoemen die uitsluitend positief zijn", stelde ik voor; "Nee, ga gewoon door, we lezen het en slaan een spreekwoordelijke arm om jullie heen". Toch was ik van plan dit blog over alleen leuke dingen te schrijven, maar daar is geen tijd voor, dat doe ik de volgende keer. Rottigheid gaat net iets sneller.
De titel van dit blog is een uitspraak van een moeder toen een politieagent bij haar huis kwam om te vertellen wat er met haar 19 jarige dochter was gebeurd. Ge-Audrey Green was verkracht en vermoord. Op het regionale gerechtsgebouw zijn er dagen dat er meer dan 7 verkrachtingszaken worden behandeld, helaas leidt slechts een klein percentage tot een veroordeling. Wat verontrustend is, alsof het nog erger kan, is dat het niet alleen verkrachtingen betreft maar veelal ook leidt tot brute moord; het betreft kinderen, jonge en oudere vrouwen, maar ook jongens.
Elke 4 minuten wordt er hier in Zuid-Afrika iemand verkracht!! Afgelopen vrijdag werd er opgeroepen als protest in het zwart gekleed te gaan; het was een warme dag, maar alles wat ik aan zwarte kleren kon vinden, had ik aan.
Verder bladerend in de krant de hoorzittingen van Eskom, over de verhoging van haar tarieven voor de elektriciteit. Ach, denk je dan wellicht als Nederlander, ja dat vinden wij in de huidige crisis ook niet leuk als Nuon de stroom weer duurder maakt. Zeker niet nu onze pensioenen onder druk staan en we bijna 5 miljard aan WW uitkeringen uitgeven, of Dijsselbloem een kleine miljard "winst" van De Nederlandse Bank afroomt om het gat in de begroting te vullen. Wel, Mastoera, een huismoeder met twee kinderen, verscheen met drie plastic zakjes voor het Eskom panel. Maatje boterham. Ze meldt dat een prijsverhoging van elektriciteit er behoorlijk inhakt. Ze koopt op dit moment 5 Rand (zeg 4 eurocent) per dag aan elektra. Dit is genoeg om een fluitketel water te koken en een snelle warme prak eten. En voor de duidelijkheid: geen vier gangen dineetje, maar gewoon een blikje bonen en wat pap. Als de tarieven zoals voorgesteld omhoog gaan met 16 procent, dan kan ze dat beetje zout, rijst en half stukje zeep voor de was wel vergeten. Voor we het weten, is er geen boom meer over wanneer we met zijn allen hier weer op houtvuren moeten koken. Wanneer ik komende maandag door Brazzaville loop om wat studenten van de GetOn school thuis te brengen, zie ik de elektriciteitskabels over de grond lopen, open gekrabd op verschillende plekken om stroom af te tappen. Ja, Zuid-Afrika kent een behoorlijke informele economie. In Nederland praten we dan over zwart geld. Wel het zijn hier vooral de "zwarten" van huidskleur die dit doen. Ze hebben ook een redelijke bedrijvigheid die het begrip belasting niet kent, veel hebben geen bankrekening, zijn niet geregistreerd, hebben geen DigiD of sofinummer, sommigen bestaan niet eens, hebben geen geboortecertificaat.
Waarom Armoede? Wel ik zal niet diegene zijn die meent de wijsheid in pacht te hebben, maar wellicht is het goed om eens terug te denken aan de begrippen die vandaag nogal hol zijn, maar tijdens de Franse revolutie zo mooi klonken: "Vrij, Gelijk en Samen". Wanneer we deze vrije vertaling van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap, een eigentijdse invulling zouden geven, en waar bezit, gemeenschapszin en een ieder werkelijk één stem zou hebben, waarlijk werd beleefd, dan zag het er wel wat anders uit.
Volgende keer meer, moet om half vijf op voor een vlucht naar Pretoria, lekker naar school op maandag.

 

Zininzi, wij zijn met velen

Vandaag waren de kinderen van Nicky, een van de huismoeders, wat langer op zichzelf aangewezen. Nicky heeft bijzonder verlof, haar zoon, 23 jaar, is doodgeslagen. Niet omdat hij zo'n lieverdje was, maar als lid van een bende. Iedereen is onder de indruk, een moeder zou haar zoon niet moeten verliezen, wat de jongen ook heeft gedaan. Terwijl ik dit type, gaan mijn gedachten ook direct uit naar de tiener die mij gisteren via Facebook, ja inderdaad ikzelf heb ook zo'n pagina, vroeg of ik langs wilde komen. Vanmiddag om 4 uur ontmoette ik haar bij de crèche. Ze gaat binnenkort de Home from Home familie verlaten en bij familieleden wonen. Het is een grote stap voor haar en soms voelt het wat onzeker. Ze was verdrietig, niet omdat ze wegging, maar iemand, op wie ze dacht te kunnen rekenen, had haar geconfronteerd met haar "verleden". Ze vertelde mij; "dat wat mijn moeder ook met mij heeft gedaan, ik hou toch van haar". De pijn was voelbaar.... Familie, het geeft een bijzondere band.

 

 

Naast het schilderen, repareren van deuren, hang- en sluitwerk vervangen, kitten van aanrechten, vervangen van toiletbrillen, en wat je maar kunt opnoemen, is het samenleven met de moeders en kinderen het leukst, maar ook zo intensief. In plaats van vader van één dochter ben ik dat nu van een hele kinderschare.
Sinds deze week hebben we het ritme omgegooid. 's Morgens werken aan de Stichting GetOn, social media, de Heldenrace van 9 juni a.s. en de actie van de 1Procentclub, en aan het eind van de ochtend vertrekken voor het werk in de sloppenwijk. Deze dynamiek zorgt ervoor dat mijn rug zwaarder wordt belast dan 8 uur schilderen. De kinderen komen uit school rond een uur of half drie en doordat we nu tot in het begin van de avond doorwerken, maken we het gezinsleven volop mee. De assistent die Nicky tijdens haar verlof vervangt, was met vier kinderen naar het ziekenhuis, controle en instellen van nieuwe medicatie i.v.m. het HIV positief zijn of AIDS hebben. De buurvrouw zorgde voor de late middaglunch, wij voor de rest.

Toen alle kinderen thuis waren en zagen hoe mooi hun bedden werden voorzien van nieuw bedlinnen, een spiegel in de gang werd opgehangen, versierd met "echte" diamanten, ja dan is het gedaan met verder werken. We worden bedolven onder verzoeken om te stoeien, te dansen, foto's en filmpjes te maken, vijf kinderen klimmen tegelijkertijd in mij, willen allemaal zo hoog mogelijk in de lucht worden gegooid, lachen zich pijn in de buik als iemand aan mijn vinger trekt en ik een windje laat. Als we moe in de stoelen zitten, gaan er handen in ons haar, wordt mijn stoppelbaard stiekem gevoeld of de haren op mijn armen. Zo'n grijze aap hebben ze niet vaker van zo dichtbij gezien.

Hmmm, ik had in mijn vorige blog beloofd te vertellen over Benedict, Brenton, Betty en Dolly. Het klokje tikt inmiddels tegen elf uur in de avond, dus ik ga ze echt tekort doen. Ze verdienen veel meer aandacht. Brenton, een jongen van 27 jaar, CIOS opleiding achter de rug en is niet, zoals veel van zijn vrienden, gegaan voor het grote geld maar voor mensen in de sloppenwijk. Ik ken hem nu een klein jaar, hij is manager van onze GetOn Skills Development Centre in Pretoria, “nee” kent hij niet, hij is vol passie voor de studenten, zijn staf maar ook voor die personen in de sloppenwijk waar onze studenten vandaan komen, die iets extra's nodig hebben. “Ja dat doe ik zaterdag wel”, “zondag haal ik je wel op dan kunnen we dit nog regelen”. Altijd bereid dat extra stapje te doen.

Benedict, die zo vol is van het feit dat mensen een geboden kans tot een succes kunnen maken, die niet stopt tegen mensen te vertellen dat ze er toe doen, dat alles wat ze willen ook mogelijk is, waar je ook maar vandaan komt, die op zijn bureau in de klas foto's heeft van studenten die inmiddels het verschil maken in hun familie en vriendenkring. Dolly, met haar gehandicapte kind, die naar de Bake for Profit cursus is gegaan en binnen no time een goede boterham wist te verdienen, nu de kantine van GetOn runt, en de leraar Bake for Profit vervangt met een overgave en inzet die overdonderend is.

Dolly zegt: “ik kom naar Nederland, ik wil weten wat voor mensen dat zijn waar jij vandaan komt. Doordat GetOn in mij gelooft, ben ik echt veranderd, ik ben nu iemand en dat wil ik laten weten ook”. Of lieve Betty. In een golfplatenhutje heeft ze haar crèche voor kinderen van 0 tot 7 jaar opgezet. Ze herbergt er soms 47 kinderen, soms bijna 90. Ze is een autodidact, heel natuurlijk leert ze de kinderen rekenen, tellen, vertelt ze over de natuur, en heel belangrijk ze geeft ze een warme maaltijd per dag. De ouders van deze kinderen betalen 8 euro in de maand.... Niet elke ouder kan dat bedrag opbrengen, Betty gaat gewoon door en geeft ze toch die zo broodnodige maaltijd per dag.

http://www.youtube.com/watch?v=mLkVtLsBR8A

Zoals de titel van dit blog zegt: we zijn niet alleen, wat we ook doen het doet er toe, het maakt echt uit: die glimlach of dat vriendelijk woord voor die ander, het maakt veel uit voor velen als we aan en om die ander geven.

Stil in mij....

De Nederlandse popgroep Van Dikhout, heeft het nummer "zo stil in mij", geschreven, dat gevoel kwam in mij op toen ik vanuit mijn kamer deze nog jonge mevrouw in de vuilnisbak van de buren zag rommelen om wat bruikbaars te vinden om de dag door te komen. Ik ben even naar haar toegelopen om te vragen of het wel ging, haar wat vale ingevallen gezicht en de diepliggende ogen die al weinig meer waarnamen, kwamen bij mij als een schok binnen.

De laatste week is me dat nog een paar keer overkomen.  Komt dat omdat ik ouder word en wat emotioneler...? Wellicht speelt het een rol, mogelijk ook omdat ik zoveel mooie mensen hier ontmoet in een land vol tegenstellingen. Een land waar Gorden, na jaren hier als relnicht te hebben rondgelopen in zijn Kaapse villa, onlangs in het ochtendblad van Wakker Nederland liet opschrijven dat het een land vol geweld is en dat hij er daarom niet meer wilde wonen. Inderdaad het is hier niet allemaal even rooskleurig, soms kan je er zelfs wat verdrietig van worden. Maar ik ben vooral vervuld van trots over waar dit land allemaal wel goed in is, de kracht van veel individuen.
Afgelopen dinsdag zijn wij, Simon en Anna (broer en schoonzus) en Elske en ikzelf naar onze GetOn school geweest in Pretoria West. Het is nu ruim zeven jaar terug dat ik daar Isac Skosan ontmoette in een sloppenwijk Brazzaville, onderdeel van Attridgeville, vlak buiten Pretoria.
Het is deze man geweest die mij door zijn Township rondleidde, kennis liet maken met veel bewoners in golfplatenhutjes, zonder stromend water of elektra. Een toilet, de longdrop, als een diep gat in de grond. De meesten werkeloos, en nooit eerder een baan gehad, veel hiv besmettingen (meer dan 70 %) en mensen die aan AIDS leden. Niet geregistreerd, geen uitkering, meestal een maaltijd per dag , ook dagen niets te eten. Uitzichtloos, tieners die voor 30 minuten beltegoed hun lichaam ter beschikking stellen. Kortom een omgeving waar je eigenlijk niet wilt leven. Isac vertelde mij over zijn droom om een school te starten die de mensen aan een baan zou helpen. De school mocht echter niet in handen van de politiek zijn, noch van het bedrijfsleven, maar van en ter beschikking aan de gemeenschap. Isac heeft mij geïnspireerd, ook in die jaren dat bleek dat het niet eenvoudig was om dit project vorm te geven, om toch door te gaan.

Een maaltijd bestaand uit maispap en wat waterige groenten.

Het resultaat is een school waar GetOn nu meer dan 360 studenten een zeer praktische en professionele opleiding aanbiedt. Meer dan 65 procent van hen heeft binnen drie maanden een baan en verdient voor het eerst van zijn of haar leven een eigen inkomen. Hebben een perspectief, elke dag eten, elektra, zonder dat het illegaal hoeft te worden afgetapt, kunnen  schooluniformen voor hun kinderen betalen. Raken er weer van overtuigd dat zij er wel toe doen, zijn met recht weer trots op wie ze zijn. En ze hebben dit geheel zelf bereikt, weliswaar met een beetje hulp van GetOn, maar het is aan hun ambitie, aan hun werk en inzet te danken dat ze zich hebben los geworsteld van die uitzichtloosheid. De blije gezichten, het zelfvertrouwen, ach wat voel ik mij bevoorrecht daar onderdeel van te mogen zijn.

Studente op de GetOn school

Een van de studenten van de cursus Bake for Profit ( Cursus Bake for Profit ) gaf als antwoord op de vraag waarom ze hier op school was het volgende antwoord;" Wij zijn hier bij GetOn met zijn drieën, allemaal moeders met een kind welke lichamelijke beperkingen kent, om te zorgen dat we wat geld kunnen verdienen, we hopen zo voor onze kinderen te kunnen blijven zorgen". Toen we tijdens ons bezoek aan haar wijk haar huis bezochten, bleek ze alleen een slaapkamer voor zichzelf te hebben, in de andere vertrekken lagen 20 kinderen op matjes op de grond. Deze vrouw geeft alles wat ze heeft op, om samen met anderen in haar huis zorg te dragen voor deze kinderen die normaal aan de weg worden gezet of in huis worden verborgen. Ik kan nog uren doorgaan maar dat doe ik de volgende keer wel weer.

Ik ben het hoofd van het huis met de lichamelijk beperkte kinderen en zo blij dat je daar langs bent geweest......

Ik zal in mijn volgende blog vertellen over Dolly, Benedict, Brenton en Betty en .....

leef jij nog.....

Ik heb de feestdagen gebruikt om bij te tanken van de dagelijkse beslommeringen en de vele indrukken die het leven in een sloppenwijk toch op je hebben. Dat is dan ook de belangrijkste reden van mijn blogstilte.
Het is voor mensen die zouden willen reageren op mijn blog een redelijke opgave, naast  de moeite nemen om te reageren moet je ook de meest vreemde letters en cijfers typen, als je die al goed kan lezen.
Het heeft me goed gedaan dat enkelen de moeite hebben genomen om te mailen en te vragen hoe het gaat, of zoals een lieve lezeres schrijft "Heb je ons eruit gegooid? Hoe zit het? voeg me weer toe!".

So this is Christmas

Het is hier "grote vakantie", de seizoenen staan hier haaks op die van het westelijk halfrond en het is dus volop zomer. Een ware volksverhuizing vindt plaats, werkelijk miljoenen gaan met taxibusjes, treinen, en auto's, die soms meer olie dan benzine verbruiken, naar familie. De kinderen van de woningen waar we werken, zijn dus de hele dag thuis.Daar bovenop het kerstfeest en oud en nieuw, en huismoeders en assistenten die er soms ook even tussenuit moeten. Van ons onderhoudswerk komt dus minder, maar het werk wat we doen wordt wel door iedereen beleefd. Toen Anne en Olmo (dochter en vriend) hier de feestdagen waren en we bij Noisisa gingen schilderen, was het zaak met de kinderen heldere afspraken te maken. Met mime en wat oefeningen wisten ze precies hoe naar een geschilderd toilet te gaan zonder verfvlekken op de kleren te krijgen. Tijdens de welverdiende koffie en lunch pauze is het heerlijk om te zien hoe snel iedereen met iedereen plezier maakt.

Anne en Olmo bedolven onder de kinderen

Zoek de vrijwilliger haha

Leuk aan visite is dat je ook dingen doet, die jezelf door een zekere gedrevenheid om zoveel mogelijk werk te verrichten, gewoon overslaat. Dom maar waar. Zo hebben we tussen de pinguïns gezwommen, althans zij, ik heb me lekker op zo'n rots laten verbranden. Skydiven of wel je van 3000 meter uit een vliegtuig laten gooien, ook iets waarbij ik chauffeur was en zij sprongen. Maar de adrenaline die dat met zich mee bracht was de hele dag voelbaar. Ik overweeg dat nu toch zelf ook een keer te doen. Naar de bioscoop geweest en The Life of Pi gezien, fantastisch en ja wel, dit met zijn allen gedaan. Voor het eerst ook bij de buren geweest, een feestje waar het begrip gastvrijheid in volle glorie werd uitgevoerd. Een korte impressie; naast de 4 Iraniërs die heerlijk muziek maakten en zongen en de foto's van de gasten maakten, spraken de Oekrainiers en Russen over hun leven in de moederstad (zoals Kaapstad ook wel wordt genoemd), deed de van origine Kazachstaanse gastvrouw, die net terug was van een missie voor artsen zonder grenzen in Soedan, er alles aan dat je toch echt een hapje nam, het Duitse koppel hadden net een verlenging gekregen om nog vijf jaar in Zuid-Afrika te werken op de Universiteit, maar vonden de winters zo koud zonder verwarming in de woning. De Amerikaanse gastheer voorzag rijkelijk in de drank en stelde iedereen aan iedereen voor. De eigenaar van dit huis, een fervent whiskey drinker, die met zijn Jiddische accent vertelde van alle buren die de afgelopen jaren waren overleden en in geen verhaal enige tegenspraak duldde, de hulp uit Mali, die zich wat opgelaten voelde toen ik haar hielp met de afwas en dan de Zuid-Afrikaanse Isak en zijn vriendin die vertelde over het werk van zijn ouders en zijn bezoek aan de townships. Dit laatste verhaal wil ik graag met jullie delen.

In het kort komt het erop neer dat zijn vader een organisatie was gestart om families te voorzien van een maandelijks levensmiddelenpakket. Zodat er in ieder geval een maaltijd per dag kon worden genoten. De basis dingen als maismeel, palmolie en dergelijke zaten hierin. Naar school gaan voor de kinderen ging dan weliswaar zonder eten, maar dan 's avonds voor het slapen gaan toch je buikje vol want dan sliepen ze tenminste. Toen Isak met een journalist van de Zuid-Afrikaanse Sunday Times, wat mensen ging bezoeken om het effect van hun werk te laten zien, kwamen ze bij een moeder met 7 kinderen. Het golfplaten hutje zag er schoon en opgeruimd uit. Na het interview ging de journalist zijn weegs maar Isak bleef, want het was hem opgevallen dat, hoewel het nog maar halverwege de maand was, het levensmiddelpakket al op was. Toen hij "mama" er naar vroeg zei ze zonder dralen, "Ach Isak, mijn buurvrouw leeft in dezelfde omstandigheden als ik, maar krijgt niet de hulp die ik krijg. Zodra ik het eten van jullie ontvang, deel ik het in tweeën dan hebben we tenminste allebei 2 weken eten".

Het liefst zou ik nu stil zijn en niets meer typen. Toch nog een ding, het geld voor deze organisatie komt onder andere van KFC. Als je daar eet, kan je bij het afrekenen 2 Rand schenken. Van de 42 miljoen Rand kregen zij 8 miljoen Rand, toen werd uitgezocht wie nu vooral geld schenken, bleek dat voornamelijk de mensen uit de sloppenwijk te zijn.