Tussendoortje

Bijna een maand in het mooie Kaapstad of beter gezegd in het bijzondere Khayelitsha. Vlak in de buurt van het huis welke nu door ons allemaal wordt opgeknapt staat een golfplaten winkeltje, vol geklad met teksten over Yah, Hebreeuwse naam voor God. De reggea-muziek blaast vanuit de kleine counter de straat op en er hangen wat zakken gevuld met sinaasappelen, daartussen leunend een uitermate relaxte man. Als ik het auto raampje opendraai en vraag wat de sinaasappelen kosten, kijkt hij me aan met een blik van,"wat motje". Onmogelijk dat hij mij verstaat met de muziek zo hard. Ik stap uit en herhaal mijn vraag, verbluft kijkt hij me nu aan en zegt "6 Rand", een kleine 55 euro cent. Ik mag ze voor die prijs zelf pakken. "Hey Man, ik sie jouw hier elke dag, en als je langs mijn winkel rijdt swing je en swaai jij", zegt hij mij als ik mijn wisselgeld krijg. Het is duidelijk dat hij vanuit zijn hutje/winkel alles goed in de gaten heeft. De sinaasappels zijn niet de mooiste kwaliteit van buiten maar van binnen heerlijk sappig. Zo zie je maar, ook hier geldt dat het om de binnenkant gaat.
Het klussen, verven, de kinderen betrekken en de workshop met de moeders begint langzaam maar zeker zijn effect te krijgen, gedurende een werkdag lopen er steeds meer mensen van Home from Home binnen, allemaal even kijken wat er gebeurt. En er wordt niet alleen meer meegedacht, er wordt ook behoorlijk aangepakt. "We willen een stap voorblijven op het werk zodat je in een schoon huis met zo mogelijke lege kamers komt om te verven" is het nieuwe adagium.
Inderdaad is een schone ruimte heerlijk om in te werken. Nu voor je 's morgens begint moeten eerst de stapelbedden naar buiten, kasten leeg gemaakt, stofzuigen en "chemisch" reinigen omdat anders het afplaktape niet blijft zitten. Dat scheelt een slok op een borrel als je dat allemaal niet meer hoeft te doen.
En er wordt gewerkt en gelukkig ook veel oude troep weggegooid, moeder Mary Jane is een echte verzamelaarster. Zoals ze zelf zegt is haar slaapkamer een Chinees warenhuis vol gestouwd met van alles en nog wat.

Zandile ondanks wat griep druk aan het schoonmaken

Moeder Mary Jane, ach al die mensen in haar huis, het valt niet mee!

Morgen komen ze met meer mensen, het is te veel werk.

Princess, steun en toeverlaat, slim en een harde werkster.

Wat ik nog niet eerder heb verteld is dat het hier lekker kan waaien, en dan soms ook zo dat auto's schudden, bomen krom staan en al het eventuele vuil maar ook reclame borden letterlijk door de lucht voorbij komen. Van de week was het 's nachts weer eens lekker aan het spoken, een paar keer wakker, van wat ik dacht, een stoel op het terras. Maar het bleek dat een niet al te beste houten zijdeur volledig kapot was gewaaid, maar dan ook echt aan gort. Als huurder is het dan fijn dat je, na een dag klussen, de huisbaas kan bellen. Niet dat die er iets aan doet, het is tenslotte toch maar een tussendoortje.

A Big Smile

Deze week hadden we een interview met Kaapstadmagazine, een digitale informatie en nieuwsmagazine met een 9000 lezers. De journaliste (een vriendelijk en open jonge dame uit het Nederlandse Almelo) vroeg hoe we het "gevaar en de criminaliteit" ervaren. We onderschatten het niet maar het beeld wat ons wordt voorgeschoteld in de Nederlandse Media is niet hetgeen je hier ervaart. Sterker,  ik voel me veilig.
Toen ik vanmorgen achter mijn laptop kroop om dit blog te schrijven, bedacht ik me dat het grootste gevaar hier eigenlijk is; het gebruik maken van de weg. Nog geen dag heb ik hier in de auto gereden of tijdens zo'n ritje een behoorlijk groot auto ongeluk gezien, waarbij brandweer en ambulance bijna altijd aanwezig zijn om te zagen of te blussen.
Het rijgedrag, los van het feit dat men hier aan de verkeerde kant van de weg rijdt, is alsof je in een spel zit. Voor 100 punten blijf je met 40 km toch op de meest rechter baan rijden, voor 200 punten, haal je links in met tenminste 10 mensen op voor en achterbank, voor 300 punten haal je eerst links in daarna rechts en pas jij je auto met een vaartje van 140 km precies tussen twee auto's. De afstand tussen die auto's mag dan niet meer zijn dan de lengte van je eigen auto en maximaal 50 cm extra. Zelfs ik krijg zo nu en dan een klamme hand van de schrik. Goed voorbeeld doet volgen zo heeft ook oom agent hier deze week bedacht, hij ging vlak voor onze ogen voor de 300 punten, en dat zonder zwaailicht.

Donderdagochtend een workshop gehouden met huismoeders en hun assistenten. Hoewel ik een nogal eigen godsbeleving heb, leek het mij goed te beginnen met een gebed. Niet de handen samengevouwen maar in een kring staand en elkaar een hand gevend. Sylvia begon met een volle stem een lied te zingen waarna iedereen inviel, shit dacht ik, had ik dit maar kunnen opnemen, heerlijk die blijheid en kracht die uit dit zingen voortkomt. Na uitwisseling van enkele gebruiken in verschillende culturen, gesproken over de belangrijkste taken die je als huismoeder of assistent hebt.
Samengevat waren dat het brengen van vreugde, liefde, zorg voor, beschermen van, spelen met, het leren van vergeving en het bouwen van een wederzijdse relatie gebaseerd op vertrouwen. Interessant was het antwoord op mijn vraag of een assistent die bij drie daagse afwezigheid van de huismoeder op een bank moet slapen of in het verschoonde bed van de huismoeder,"Nee nooit in de slaapkamer van de huismoeder, die was privé en  moest op slot want anders werd er wellicht gestolen, mogelijk door de assistent zelf". Heerlijk dat wederzijds vertrouwen.
Het verwonderde ons dan ook niet toen de we de meisjeskamer klaar hadden met een nieuwe kledingkast die op slot kon, dat de meisjes zeiden: "Ach nu kunnen we pas echt blij zijn, onze kleren zijn nu veilig de kast kan op slot!!".
De smile, omhelzing en de spontane vreugendans spraken boekdelen. Nog mooier was dat hun kamer de dagen erna keurig opgeruimd bleef.

 

Boven foto's voordat we begonnen, de foto's onder geverfd in de kleur uitgezocht door Asonele en Sinalo!!

In geuren en kleuren

Zelf, met fototoestel geschoten, walvis.

Zaterdagavond, net het week rapport verstuurd aan het management van Home from Home. Deze week had zes "werk"-dagen, maar feitelijk is het niet anders dan thuis. Je voelt je snel op je gemak bij deze families en je wilt gewoon je steentje bijdragen.
Dat geldt ook voor het gebruik van de GPS, het van en naar de sloppenwijk rijden gaat al op de automatische piloot. Toch blijft het uitkijken en dat lukte mij donderdagochtend wat minder goed. Tijdens het pakken van de spullen hoorde ik het alarm van de elektrische omheining (beetje zwaar woord voor die paar draden om het huis) af gaan, snel naar binnen om met de afstandsbediening de boel te resetten. Ik spring in de auto, en rijd naar mijn werk. Na een kilometer of vijf voel ik dat er iets niet klopt. Nondeju.... waar is mijn telefoon en waar zijn mijn pasjes. Een plek zoeken langs de weg en ja hoor als een wonder ligt mijn iphone 5 nog op het dak van de auto. Mijn pasjes (creditcards, rijbewijs enzovoorts helaas niet). Om een lang verhaal nog langer te maken.., nee wees gerust dat zal ik jullie besparen, ik ben gewoon alles kwijt. Hoe dat gaat met mijn rijbewijs verhaal ik een andere keer.
Terug naar het werk, de inventarisatie is helemaal afgerond, de laatst bezochten woningen bleken gelukkig in een betere conditie. Een presentie gehouden over onze bevindingen, in plaats van de 140 pagina's powerpoint toch op het laatste moment slechts 12 foto's laten zien en een advies hoe het werk kan worden aangepakt, waarom we ook lokale bedrijven en organisaties willen betrekken bij dit werk en dat er hier en daar in de wijk wat huismoeders een opfriscursus kunnen gebruiken hoe je ook kan schoonmaken. Het leuke is dat je als man in een organisatie van uitsluitend vrouwen, je hier in Afrika dubbel anders bent. En man en wit van huidskleur. De voordelen zijn echter legio. De huismoeders zijn vaak echte Mamma's, net iets langer dan breed. De foto boven aan dit blog is onbeleefd, het zijn geen walvisjes maar hun dijen en bilpartij doen er niet voor onder. Zelfs op mijn mooie leeftijd van 54 jaar, genieten ze als je ze stevig omhelst, en met ze danst. Met dat laatste kom ik goed weg, ik beweegmijn heupen zo soepel als de spreekwoordelijke "witte" olifant. En er wordt met een beetje ontzag naar je geluisterd. Ik haal me daar geen dingen van in me hoofd want Doris, oud cipier van een lokale gevangenis en huismoeder van zes jongens, meldde mij fijnzinnig " Huh mannen, ik weet waar het vuur vandaan komt, en ze verklaren je altijd de liefde als je in hun ogen kijkt, maar zodra ze zich omdraaien. Nee voor mij is het genoeg".
Woensdagnacht, had ik er genoeg van, weer een uurtje wakker gelegen, dus donderdag stoppen met voorbereiden en aan de gang. Plafonds vrij maken van schimmel, bedden repareren, ramen afstellen, keukenkastjes afhangen. Maar met de neus in de boter, want wat een viezigheid. Het eerste huis wat we aanpakken en dan treffen we een 65 jarige Moeke die zelf niet meer door de knietjes gaat maar ook geen andere wil toelaten om te helpen met schoonmaken. Het rook op veel plekken als die geur die een natte hond bij een warme kachel ook kan hebben. Na deze dag van uitmesten en praten met moeder en de twee oudste meiden (14 en 18 jaar) dat dit toch anders kon, sliep ik als een roos. Vandaag  Asonele en Sinalo, zo heten deze prinsesjes, op gehaald. De afspraak was dat als zij meehielpen met schoonmaken dat zij dan voor alle Home from Home meisjeskamers de kleuren verf mochten uitzoeken. Je raadt het al, ook al zijn ze 14 en 18, een roze wand, paarse omranding van de raamkozijnen, de andere muren zacht crème, een licht roze lak kleur voor het houten ladekastje. Het idee van schoolbordverf op de kledingkast was een schoot in de roos. Daarna zijn we gaan lunchen aan de kust, eerst hadden ze nog wat pijn in de buik van de zenuwen maar toch lekker een flink bord gegeten. Laat in de middag terug naar huis, de dames vielen al snel op de achterbank in een diepe slaap. Thuisgekomen lieten ze trots de kleurstalen zien. Maandagochtend vroeg aan de slag, ach Jan kan je morgen niet al beginnen? Ze zijn nu zo enthousiast, langer wachten gaat maar moeilijk.

Na mijn laatste blog, Het meisje met de sinaasappel, is er door sommige lezers spontaan geld overgemaakt. Echt fantastisch en daarvoor een dikke knuffel en bijzondere dank. Ook hebben er mensen gevraagd hoe ze geld kunnen doneren. Zelf vind ik het vervelend als er bedragen worden betaald waar andere dan weer hun deel van nemen. Om dat laatste te voorkomen is het het beste dat, indien je wilt doneren, je het bedrag overmaakt aan de Nederlandse Stichting GetOn, op bankrekening ABN 62.94.46.970. Vermeld er dan bij: onderhoud Home from Home.  Zij zorgen er dan voor, dat zonder kosten, dit geld ook werkelijk helemaal voor dit werk wordt besteed. Persoonlijk zal ik alle uitgaven verantwoorden en met foto's laten zien wat er mee is gedaan. Een beter plan zal ik de komende week nog uitwerken als er grote stappen zijn gedaan in het huis waar nu in wordt gewerkt. Dan weet ik ook wat een en ander kost.

Middagdutje in de crèche.

Geen kater maar een reparatie!!

Schooien voor het meisje met de sinaasappel

De eerste werkweek zou er eigenlijk op moeten zitten. We hadden afgesproken zo'n drie en halve dag te werken per week. Dus vanmorgen voor de lunch afscheid genomen van onze nieuwe collega's en ze alvast een goed weekeinde toegewenst. Lekker genietend van het mooie weer, even naar de kapper, dan door naar huis, kopje thee, eten .....
Maar wat zitten die kinderen in ons hoofd. We hebben deze week acht huizen en de crèche van Home from Home bezocht, en beschreven wat er allemaal aan achterstallig onderhoud is. Het is werkelijk heel veel wat er gedaan moet worden. Komt dat doordat onze bril westers is? Nee, dat geloof ik niet, het is meer dat je vindt dat kleine kinderen, met een achtergrond van misbruik, verwaarlozing, weeskind zijn, veelal hiv-geïnfecteerd, niet in een bed moeten slapen die bij het opmaken uit elkaar valt, of waar de ramen van de slaapkamer zo krom zijn getrokken, dat zelfs al zijn ze dicht, je een hand naar buiten kan steken. De huizen zijn vaak gemeubileerd met liefdevol gegeven tweedehands meubels. Niets mis mee, soms zelfs "retro", maar ook oude spullen moeten na een jaar of wat vervangen worden. Een muur of plafond met lekkage vlekken mag na vijf jaar echt wel eens een kwast verf hebben.
En ik heb zelden zoveel kale muren gezien in een meisjes of jongens kamer. Geen poster van hun favoriete artiest of muziekband.
Is het kommer en kwel, nee absoluut niet, de eerste basis, een dak boven hun hoofd en werkelijk hele lieve huismoeders (een op elk gezin van zes kinderen), sociaal werkers die zich de benen uit het lijf lopen om de beste omstandigheden te creëren op school, of bij die tandarts die gratis een jongen van 16 jaar implantaten  geeft, zodat deze puber weer wat zelf vertrouwen krijgt. Er wordt echt heel veel gedaan.
En de kinderen zelf! Net als alle kinderen op de wereld, een kinderhand is snel gevuld. Of het nu aandacht is, een ondersteunend woord, even lekker dollen of gewoon een mooi verhaal vertellen is, het is wel besteed.
Helaas is er dan geen budget voor zulke enorme klussen. Hoe ga je dat oplossen? Wel, ik vind nadenken wel leuk, maar doen en zorgen voor resultaat daar geniet ik zeker zoveel van. En ik heb in mijn leven gemerkt dat er echt heel veel mensen zijn die het leuk vinden om te helpen. Vaak met een dikke glimlach op hun gezicht.
Een klein voorbeeld vandaag: In Nederland was professioneel gereedschap verzameld, Luchtvaart Zonder Grenzen vervoert het gratis naar Kaapstad. Gillian van Home form Home belt zich suf om het snel door de douane te krijgen. Vandaag naar de luchthaven om het op te halen en in plaats van de 430 Rand inklaring- en opslagkosten te betalen, werd nadat ik verteld had waarvoor dit gereedschap wordt gebruikt, het gratis overhandigd.  Onder instemmend gejuich van het personeel werd de 44 kg ook nog in onze auto getild.!! Yesssss Fantastisch toch?
Ik ben gelukkig niet bang of onzeker uitgevallen om te schooien, te vragen. Dat heb ik niet van een vreemd, mijn vader was er ook goed in. Dat is in dit geval maar goed ook. De hele middag zitten we achter de laptop, op zoek naar bedrijven die we willen benaderen om  te helpen, te doneren. We hebben tientallen kilo's verf nodig, schuurpapier, afplak-tape, schroeven en bouten, keukenkastjes, bussen vol siliconenkit, stapelbedden en vele handen die ons helpen. Daarnaast zijn er nog tientallen raamkozijnen die we moeten opknappen en....nog veel meer. Wie wil er nu niet helpen?!!  En weet je wat nu een mooie reden is, deze prachtige kleine dame: Het meisje met de sinaasappel. Meer dan tien minuten zat ze te genieten van een sappige moot.

Het meisje met de sinaasappel

Gratis Wijfie ?

Gratis Wijfie
Deze week kans gekregen om het huis ook werkelijk een eigen huis te laten worden. Heerlijk hoe sommige dingen het zelfde zijn. Toen ik in Nederland voor een periode van zes maanden een gemeubileerd  appartement in Groningen huurde moest na een eerste inspectie, een professioneel schoonmaak bedrijf toch nog twee dagen door de woning. In Heerenveen exact het zelfde voor een dag en in Zuid-Afrika is dat niet anders. Het enige verschil is dat hier Primrose, een gelijk Rubens gevormde Dame, hier op haar knietjes door het huis ging. Wel wat letterlijk want aan het eind van de dag, toen zij op huis aan ging en "klaar' was, bleken de keukenkastjes boven de aanrecht niet te zijn gedaan, en waren de afvoer putjes in de douche nog geblokkeerd met de haren van de vorige huurders. Bij het aan doen van het licht, hetgeen wel twee dagen duurde voor ik door had welk knopje nu bij welk lampje hoorde, bleken er aardig wat lampjes stuk. De wat grote badkuip buiten, ook wel zwembad genoemd in de folder, was nog winter-vies, en denkend dat het hier toch wel warm zou kunnen worden, de fan boven het bed, uitgeprobeerd. Helaas!! Toen het internet, ach niet helemaal geregeld, wel een kastje maar niet aangesloten. Kortom dit alles gaf een fijn gevoel van lekker thuiskomen, heerlijk herkenbaar.  De volgende dag een invasie van mannen en vrouwen zodat alles wordt geregeld. Heb je ook dat gevoel dat als je in bijvoorbeeld Nederland langs wegwerkzaamheden rijdt er altijd tien man op een kluitje staan, vaak lijkt het of ze vooral praten. Wel voor het verwisselen van de lampjes drie forse mannen, de badkuip buiten was in anderhalf uur weer klaar voor gebruik. Primrose, kwam een extra dag, en de makelaar belde en belde en...... ja verdraaid internet. (heeft het wel 24 uur gedaan deze week, dus de telefoonrekening zal door al het roamen wel lekker hoog zijn.  Nu zijn alle koffers uitgepakt, de koelkast gevuld, de eerste Zuid-Afrikaanse wijntjes geproefd (na Spanje is het wonen in een land waar ook wijn wordt gemaakt toch wel heel fijn), bij de slager ontdekt dat Braaien een begrip is, een T-Bone Steak hier, is genoeg voor voor twee personen. Bij de lokale supermarkt de eerste elektriciteit gekocht bij de juffrouw achter de kassa, voorlopig elke dag maar even kijken of we morgen nog stroom hebben. Leuk zo'n boodschappenbriefje, halfje wit, kaas, boter, eieren en een paar honderd Kilowatt. Het past gelukkig goed in het bekende plastic boodschappen tasje.

Aanpassen, wie kan dat beter dan dit mooie beestje

Toch wat verslaafd aan internet, en nieuwsgierig hoeveel mensen nu mijn blogverhaaltjes hebben gelezen dan maar bij elk café of restaurant vragen of ze gratis WiFi hebben. Kunnen we wat mailberichtjes uploaden en versturen, wat laatste nieuwsberichten lezen. Kortom het gevoel hebben dat je weer even contact hebt met de digitale buitenwereld. Ja met mijn steenkolen Engels en toch nog een stevige griep gaat het dan als volgt."Hey Man, do you have free Wifi (fonetisch WieFie)", na een paar beleefde maar schaapachtige blikken kom je er achter dat je dit in het Engels toch anders uit spreekt: "WaiFai". Echter na de eerste twee ontkenningen spreek ik het al snel weer verkeerd uit. Bij het derde restaurant  blijven de blikken stoïcijns ook al vraag ik om "Free WijFie". Een verbastering van Nederlands en Engels. Opeens realiseer ik mij dat een Nederlander je waarschijnlijk zou uitlachen of erger... Een gratis wijfie bij de koffie, nee dat zit er niet in.
Uiteindelijk kregen we het wachtwoord enkel bestemd voor het personeel, de komende zes maanden wordt deze uitgaansgelegenheid vast vaker bezocht.