snik, smile tot snel ziens

Wat een spullen kan een mens verzamelen, en dat terwijl ik dacht al veel te hebben weggegeven. Vorige week de meeste shirts en overhemden gegeven aan een man die ik al maanden in dezelfde kleding zag lopen, terwijl hij zijn centjes probeert te verdienen met het "parkeren en bewaken" van auto's in "zijn" straat. De werkkleding, stuk en onder de viezigheid, samen met mijn favoriete schoenen, zeker 5 keer verzoold, in de grijze container. Aan bezoekers uit Nederland al de "klusradio" meegegeven en spullen die we hier gekocht hadden. Kortom de koffers hadden niet zo vol moeten zijn. De typische Afrikaanse muziek en die paar prachtige dvd's, zouden die het verschil hebben gemaakt?

Daar gaan we!!

Gistermiddag met de etenswaren en schoonmaakmiddelen, verpakt in de wasmand naar Mama Beaullah en Zandile. Toen de voordeur openging en men ons als onverwachte bezoekers zag binnenkomen, werd er spontaan geschreeuwd en sprong iedereen op om ons te omhelzen. De jongens hielpen met de auto leeghalen en alles werd op de tafel uitgestald. De dove shampoo werd door de oudste dochter gretig van tafel gepakt met: "Oh I will sooooo wash my hair with this one." Het potje olijven was binnen 3 minuten leeg gegeten, de koekjes in 2 minuten op, daarna greep Beaullah in en werd alles in de kastjes opgeborgen. 

Vorige week zaterdag zijn we met de twee jongste jongens en Beaullah naar een Musical en dinner optreden geweest. Luvo vroeg in de weken daarvoor elke dag hoeveel nachtjes slapen het nog zou zijn. En hij had elke dag geoefend om mooi te kunnen dansen. Samen met Jojanneke, bestuurslid van GetOn Nederland, stal hij die avond de show toen ze in de pauze samen op het hoofdpodium gingen dansen. Iedereen in de wijde omgeving heeft de afgelopen week van de vele foto's en filmpjes die met Luvo's telefoon genomen zijn, genoten.

 Jojanneke en Luvo

Toen we gistermiddag afscheid namen, vroeg Mama, komen jullie terug, de kinderen zullen jullie zó missen.

En missen zal ik ze, na zes maanden is het echt familie geworden, je ziet de kinderen in al hun stemmingen, een eigen wijze om de wereld om hun heen te ontdekken, de school rapporten, de vele ziekenhuisbezoeken, de kleding die lang niet altijd passend is, het rokje vastgehouden met een riem voor volwassenen, de broek gemaakt voor blanke billen, waardoor de rits niet lekker dicht kan. Waar Kentucky Fried Chicken tot op het beenmerg wordt opgegeten, waar alles wordt gedeeld en wanneer een van hen de auto mag besturen, ieder ander dat hem of haar met een grote glimlach gunt. Ach, ik zou ze zoveel meer willen steunen, niet met basmati rijst of fancy olijfolie, maar met dat gevoel dat ze er allemaal toe doen, dat het goed is om ondeugend te zijn, maar dat je mama's portemonnaie beter met rust kunt laten, dat ook wanneer je opgroeit zonder eigen ouders, soms mishandeld en misbruikt, er mensen zijn die onvoorwaardelijk van je houden en in jou geloven. Ach, gewoon een vader en vriend zijn denk ik.

Vandaag, zaterdag, gaan we nog uit eten met de assistenten uit Khayelitsha, deze jonge vrouwen helpen voor een paar honderd euro per maand de huismoeders met wassen en schoonmaken, ze vervangen de moeders als ze er niet zijn. Voor ons hebben ze het opknappen van de huizen zoveel makkelijker gemaakt;  door de voorjaarsschoonmaak welke zij deden vlak voor ons werk uit, door het slepen van de stapelbedden uit de kamers nog voordat wij in de vroege ochtend begonnen met klussen en verven en daarna alles weer terugzetten; een welverdiend afscheidsetentje met een heerlijk glas wijn is dan wel het minste. Ik verwacht dat het restaurant op zijn kop staat, want wanneer deze "Khayelitsha Queens" uit zijn, wordt er gezongen, veel gelachen en gedanst. Kaapstad met haar heerlijke natuur, prachtige zee en bergen, vele mogelijkheden om je te vermaken en heerlijk te eten, maar vooral "onze" kinderen en de moeders en assistenen voelen aan als thuis. Tot snel ziens XXXX

En jullie lieve, trouwe bloglezers jullie hebben meer dan 5000 keer dit blog gelezen in de afgelopen zes maanden, heel veel dank daarvoor. Dit is voorlopig de laatste, tot snel in levende lijve!!

Molweni ? (Hallo of Goede Morgen)

Jozef is een tengere man, met een donker glanzende huid, grootvader en klusjesman op de GetOn school. Hij staat elke dag om half vijf op, neemt de trein en is dan tegen acht uur op school en is er verantwoordelijk voor dat de deuren van het slot gaan en studenten en leerkrachten naar binnen kunnen. Deze maandag lukt dat niet, de trein gaat niet verder en stopt een station eerder, met een taxi komt hij aan. De uitleg die hij mij later geeft, is dat er twee verschillende arbeidsvoorwaarden gelden voor spoor- en treinpersoneel. De ene partij stopt eerder dan de andere. Dit deed mij denken aan de tijd dat ik werkte met een vrachtwagenchauffeur en bijrijder om bedden en ander materieel te bezorgen in de Thuiszorg. De chauffeur werkte 36 uur, de bijrijder 40 uur. Je ziet het voor je: de bijrijder zit midden in de stad in een halfvolle  auto, de chauffeur is al naar huis. Probeer dan maar je werk af te maken en thuis te komen.

Kabela, always dressed up even with his shorts!

Terwijl we op Jozef stonden te wachten, vertelt Kabela, congierge en leerkracht, ons het droevige nieuws dat Dolly (een Bake for Profit juf en diegene die de GetOn-kantine runt) haar dochter in het weekeinde is overleden. Het negenjarig meisje, opgegroeid met een geestelijke en lichamelijke beperking, was de laatste weken al ziek maar het leek net beter te gaan. Ik heb voor Dolly, die ik tijdens onze ontmoetingen van de laatste maanden heb leren kennen, veel respect. Haar levenslust en doorzettingsvermogen is een voorbeeld voor de studenten. Het nieuws komt dan ook hard binnen.
's Middags gaan we op condoleance bezoek, het huis zit vol vrouwen, de mannen staan buiten om het huis. We worden naar de woonkamer gebracht en direct van koffie en broodjes voorzien, om ons heen branden kaarsen. Dolly is naar haar kerk en terwijl we op haar wachten, worden de relaties om ons heen duidelijk, moeder/oma, zussen, schoonzus. Omdat een gedeelte van de vrouwen op de grond zitten, ga ik op mijn knietjes door de kamer om iedereen te omhelzen. Dat een paar Mulungu's (scheldwoord voor blanken) voor Dolly komen, is bijzonder. Wanneer Dolly binnenkomt en snel in een hoek van de kamer gaat liggen, wordt er over de begrafenis gesproken. Hier is dat een zeer kostbare aangelegenheid; alle dagen zal het huis vol mensen zijn, die voorzien worden van eten en drinken, er gaat geen elektra aan maar constant branden er kaarsen. Dolly's dochter komt de laatste nacht vooraf aan de begrafenis thuis. Iedereen bewijst de laatste eer en de dag van de begrafenis zelf wordt er gezamenlijk gegeten. Veel maandsalarissen gaan eraan op om de kosten te dekken. Later in de week ben ik blij dat wij de transportkosten voor onze rekening mogen nemen.

Cedric, Teacher of the it-courses

Afgelopen week zitten we in een totaal ander ritme dan onze dagelijkse gang naar Khayelitsha om te klussen, we gaan lesgeven op de GetOn school en helpen met administratieve ondersteuning. We zijn omgeven door jonge studenten, veelal vrouwen, die het lef en de ambitie hebben om een vak te leren en zo hun eerste betaalde baan hopen te krijgen. De honger om te leren is groot, alles wordt als een spons opgezogen. Omdat veel studenten een zeer lage eigendunk hebben en zich, doordat ze nu naar school gaan, ook nog buiten hun sociale kring begeven, worden tijdens het lesgeven veel persoonlijke ervaringen uitgewisseld, gediscussieerd, gevraagd en bevraagd. Dit gebeurt vooral tijdens de Life- en Business Skills lessen die wij deze week mogen verzorgen. Het verschil tussen studenten die een week bij ons zijn of al zes weken is enorm groot. De eerste dagen zo verlegen, onzeker, soms bijna depressief, maar op het einde van de opleiding: rechtop, vol vertrouwen, een brede glimlach en zich durven uit te spreken en weten waar ze met hun leven heen willen; het is echt een fantastisch verschil. De broodnodige theorie is natuurlijk belangrijk maar een van de de pijlers van wat GetOn doet, is werken aan de levenshouding die ten positieve wordt veranderd.

GIRL POWER!!

Een kort voorbeeld, maandagochtend start ik met 12 vrouwen die het Bake for Profit programma doorlopen, zes weken zijn ze nu bezig en maken (en hebben vanaf dag een al geproefd van) muffins en de eerste omzet en winst. We bespreken: "Wie ben jij", in kleine groepjes worden karakters geschetst, hoe zij zichzelf zien en hoe collega's daar tegenaan kijken, een dier als symbool wordt erbij gezocht. Van dolfijnen, konijnen tot leeuwen, de halve dierentuin is aanwezig. Daarna bespreken we welke twee veranderingen in ons leven zouden helpen om ons doel ook werkelijk te kunnen bereiken.  Kea beschrijft hoe haar omgeving op haar ideeën altijd reageert met: "Ja maar wat dan als, of dat kan je niet of ... " enz. Haar oplossing is dat ze dit vanaf NU verandert,  ze gaat nu Muffins bakken, verkoopt die en vertelt het daarna pas, ze zal steun vragen aan haar familie en collega's op deze school en ze wil dat binnen vier weken haar idee om een zelfstandig inkomen te generen uit haar bakproducten een vliegende start heeft gekregen. Kea weet wat ze wil en is vastbesloten het te doen en waar te maken, durft te vragen om steun en is overtuigd dat het gaat lukken. Als de les is afgelopen, komen een paar vrouwen naar me toe, tijdens de les is er geld opgehaald om Dolly te steunen, ik doe vanzelfsprekend mee. Wat is geven, en zeker ook deze les, heerlijk en wat ben ik trots dat ik deel uit mag maken van deze gemeenschap. Enkosi (Dank in Xhosa, Koning in Zulu)

Vrouwen van GetOn

Dit keer geen inspiratie om lang te bloggen, daarom een impressie van de vrouwen die de laatste jaren door mij digitaal zijn vastgelegd en wonen in de townships in en rondom Atteridgeville, de omgeving waar de studenten van onze GetOn school leven.
Dit was althans de bedoeling maar zondag, en nu ook op deze maandag, ben ik al-met-al een 8 uur bezig om een eenvoudige diafilmpje om te zetten naar een film die via youtube te zien is. Probeer dat maar eens met traag internet, software giganten als Google en Apple die niet één standaard hanteren, en dat met een digibeet als ik. Hulp van buiten is ingeroepen, gedropboxt, gemailed en gebeld, whatsappen en smsen,  kortom het heeft heel wat voeten in de aarde om dit blog met vertraging aan te bieden. Inmiddels kan ik melden dat de inspiratie terug is, zeker nu onze GetOn actie op de 1Procentclub in nog geen drie en halve week haar doel heeft bereikt!!! Via crowdfunding is 1500 euro opgehaald voor het opknappen van 3 van de Home from Home huizen hier in Khayelitsha. Het voelt fantastisch dat meest totaal vreemde mensen, zonder dralen, een bedrag storten om je te helpen. Tof, en wat een blijdschap op de gezichten van de kinderen nu we ook woning zeven gaan afmaken.  De foto's en verhalen volgen op Facebook, Twitter en Pinterest van GetOn.  De link naar de 1procent club is: De GetOn pagina opknappenweeshuizen in Khayelitsha
Fantastisch zijn ook de vertalers die zich als vrijwilliger hebben aangemeld om mijn blog in het Engels te vertalen. Hierdoor verschijnt binnenkort ook een Engelse versie van mijn blog "Tales from a Township".

Daarnaast zijn we ook een actie gestart met de Heldenrace die wordt gehouden op zondag 09 juni a.s. te Amsterdam. Je kunt er alles over lezen als je deze link aanklikt (wel terugkomen om de rest van het blog te lezen hoor) Heldenrace 2013 GetOn. Het mooie hieraan is dat we inmiddels tien lopers hebben die zes kilometer lopen en zelfstandig 200 euro of meer inzamelen voor het GetOn doel, in dit geval het ondersteunen van studenten om een vakgerichte opleiding te volgen. We zijn nu net een paar weken bezig en de teller staat al op 1955 euro, we gaan voor 2720 euro, maar dat gaat makkelijk lukken.
Binnenkort gaat zich in ieder geval nog een mysterie guest aanmelden op deze heldenrace-pagina en uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat zij gezelschap wordt gehouden door haar schoonzus. Big Mama en Big Sister overwegen om vanuit de sloppenwijken van Brazzaville mee te gaan lopen, zo is het gerucht, en dat allemaal om hun kleindochters te steunen in een wens om een opleiding te gaan doen die ook direct werk oplevert en dus financiële zelfstandigheid.

Dan de vrouwen achter GetOn, en deze staan niet op een filmpje noch verschijnen ze veel op de voorgrond, maar ze zetten zich met heel veel vrije tijd in om de Stichting GetOn verder te helpen en onder de aandacht te brengen. Een zal ik nu kort voorstellen; Elske van der Horst, achtendertig lentes jong (eigenlijk winters want ze is geboren in december), ze heeft niet alleen heel veel emmers verf leeggemaakt in de woningen die we hebben opgeknapt, maar ze is verantwoordelijk voor alle Social Media uitingen van GetOn, ze heeft zich erin vastgebeten en is er werkelijk een kanjer in. We hebben inmiddels vele digitale vrienden en vriendinnen. Ach, denk je dan wellicht, Social Media, of ook wel a-sociale media genoemd, wat brengt dat nu? Wel, Elske is de drijvende kracht achter het GetOn-project van de 1Procentclub en de Heldenrace, inmiddels zijn er organisaties die GetOn uitnodigen om op hun pagina's te schrijven, en helpt het sponsoren hier in Afrika net over die drempel om een besluit te nemen om GetOn te steunen. Kortom het werkt.

Op 8 maart is het International Women's Day, goed om de vrouwen daarom in het zonnetje te zetten in plaats van ze met geweld tegemoet te treden. Het thema is dit jaar "A promise is a promise; End violence against Women". Wel dan nu het filmpje "de Vrouwen van GetOn": Vrouwen van GetOn