Stil in mij....

De Nederlandse popgroep Van Dikhout, heeft het nummer "zo stil in mij", geschreven, dat gevoel kwam in mij op toen ik vanuit mijn kamer deze nog jonge mevrouw in de vuilnisbak van de buren zag rommelen om wat bruikbaars te vinden om de dag door te komen. Ik ben even naar haar toegelopen om te vragen of het wel ging, haar wat vale ingevallen gezicht en de diepliggende ogen die al weinig meer waarnamen, kwamen bij mij als een schok binnen.

De laatste week is me dat nog een paar keer overkomen.  Komt dat omdat ik ouder word en wat emotioneler...? Wellicht speelt het een rol, mogelijk ook omdat ik zoveel mooie mensen hier ontmoet in een land vol tegenstellingen. Een land waar Gorden, na jaren hier als relnicht te hebben rondgelopen in zijn Kaapse villa, onlangs in het ochtendblad van Wakker Nederland liet opschrijven dat het een land vol geweld is en dat hij er daarom niet meer wilde wonen. Inderdaad het is hier niet allemaal even rooskleurig, soms kan je er zelfs wat verdrietig van worden. Maar ik ben vooral vervuld van trots over waar dit land allemaal wel goed in is, de kracht van veel individuen.
Afgelopen dinsdag zijn wij, Simon en Anna (broer en schoonzus) en Elske en ikzelf naar onze GetOn school geweest in Pretoria West. Het is nu ruim zeven jaar terug dat ik daar Isac Skosan ontmoette in een sloppenwijk Brazzaville, onderdeel van Attridgeville, vlak buiten Pretoria.
Het is deze man geweest die mij door zijn Township rondleidde, kennis liet maken met veel bewoners in golfplatenhutjes, zonder stromend water of elektra. Een toilet, de longdrop, als een diep gat in de grond. De meesten werkeloos, en nooit eerder een baan gehad, veel hiv besmettingen (meer dan 70 %) en mensen die aan AIDS leden. Niet geregistreerd, geen uitkering, meestal een maaltijd per dag , ook dagen niets te eten. Uitzichtloos, tieners die voor 30 minuten beltegoed hun lichaam ter beschikking stellen. Kortom een omgeving waar je eigenlijk niet wilt leven. Isac vertelde mij over zijn droom om een school te starten die de mensen aan een baan zou helpen. De school mocht echter niet in handen van de politiek zijn, noch van het bedrijfsleven, maar van en ter beschikking aan de gemeenschap. Isac heeft mij geïnspireerd, ook in die jaren dat bleek dat het niet eenvoudig was om dit project vorm te geven, om toch door te gaan.

Een maaltijd bestaand uit maispap en wat waterige groenten.

Het resultaat is een school waar GetOn nu meer dan 360 studenten een zeer praktische en professionele opleiding aanbiedt. Meer dan 65 procent van hen heeft binnen drie maanden een baan en verdient voor het eerst van zijn of haar leven een eigen inkomen. Hebben een perspectief, elke dag eten, elektra, zonder dat het illegaal hoeft te worden afgetapt, kunnen  schooluniformen voor hun kinderen betalen. Raken er weer van overtuigd dat zij er wel toe doen, zijn met recht weer trots op wie ze zijn. En ze hebben dit geheel zelf bereikt, weliswaar met een beetje hulp van GetOn, maar het is aan hun ambitie, aan hun werk en inzet te danken dat ze zich hebben los geworsteld van die uitzichtloosheid. De blije gezichten, het zelfvertrouwen, ach wat voel ik mij bevoorrecht daar onderdeel van te mogen zijn.

Studente op de GetOn school

Een van de studenten van de cursus Bake for Profit ( Cursus Bake for Profit ) gaf als antwoord op de vraag waarom ze hier op school was het volgende antwoord;" Wij zijn hier bij GetOn met zijn drieën, allemaal moeders met een kind welke lichamelijke beperkingen kent, om te zorgen dat we wat geld kunnen verdienen, we hopen zo voor onze kinderen te kunnen blijven zorgen". Toen we tijdens ons bezoek aan haar wijk haar huis bezochten, bleek ze alleen een slaapkamer voor zichzelf te hebben, in de andere vertrekken lagen 20 kinderen op matjes op de grond. Deze vrouw geeft alles wat ze heeft op, om samen met anderen in haar huis zorg te dragen voor deze kinderen die normaal aan de weg worden gezet of in huis worden verborgen. Ik kan nog uren doorgaan maar dat doe ik de volgende keer wel weer.

Ik ben het hoofd van het huis met de lichamelijk beperkte kinderen en zo blij dat je daar langs bent geweest......

Ik zal in mijn volgende blog vertellen over Dolly, Benedict, Brenton en Betty en .....

leef jij nog.....

Ik heb de feestdagen gebruikt om bij te tanken van de dagelijkse beslommeringen en de vele indrukken die het leven in een sloppenwijk toch op je hebben. Dat is dan ook de belangrijkste reden van mijn blogstilte.
Het is voor mensen die zouden willen reageren op mijn blog een redelijke opgave, naast  de moeite nemen om te reageren moet je ook de meest vreemde letters en cijfers typen, als je die al goed kan lezen.
Het heeft me goed gedaan dat enkelen de moeite hebben genomen om te mailen en te vragen hoe het gaat, of zoals een lieve lezeres schrijft "Heb je ons eruit gegooid? Hoe zit het? voeg me weer toe!".

So this is Christmas

Het is hier "grote vakantie", de seizoenen staan hier haaks op die van het westelijk halfrond en het is dus volop zomer. Een ware volksverhuizing vindt plaats, werkelijk miljoenen gaan met taxibusjes, treinen, en auto's, die soms meer olie dan benzine verbruiken, naar familie. De kinderen van de woningen waar we werken, zijn dus de hele dag thuis.Daar bovenop het kerstfeest en oud en nieuw, en huismoeders en assistenten die er soms ook even tussenuit moeten. Van ons onderhoudswerk komt dus minder, maar het werk wat we doen wordt wel door iedereen beleefd. Toen Anne en Olmo (dochter en vriend) hier de feestdagen waren en we bij Noisisa gingen schilderen, was het zaak met de kinderen heldere afspraken te maken. Met mime en wat oefeningen wisten ze precies hoe naar een geschilderd toilet te gaan zonder verfvlekken op de kleren te krijgen. Tijdens de welverdiende koffie en lunch pauze is het heerlijk om te zien hoe snel iedereen met iedereen plezier maakt.

Anne en Olmo bedolven onder de kinderen

Zoek de vrijwilliger haha

Leuk aan visite is dat je ook dingen doet, die jezelf door een zekere gedrevenheid om zoveel mogelijk werk te verrichten, gewoon overslaat. Dom maar waar. Zo hebben we tussen de pinguïns gezwommen, althans zij, ik heb me lekker op zo'n rots laten verbranden. Skydiven of wel je van 3000 meter uit een vliegtuig laten gooien, ook iets waarbij ik chauffeur was en zij sprongen. Maar de adrenaline die dat met zich mee bracht was de hele dag voelbaar. Ik overweeg dat nu toch zelf ook een keer te doen. Naar de bioscoop geweest en The Life of Pi gezien, fantastisch en ja wel, dit met zijn allen gedaan. Voor het eerst ook bij de buren geweest, een feestje waar het begrip gastvrijheid in volle glorie werd uitgevoerd. Een korte impressie; naast de 4 Iraniërs die heerlijk muziek maakten en zongen en de foto's van de gasten maakten, spraken de Oekrainiers en Russen over hun leven in de moederstad (zoals Kaapstad ook wel wordt genoemd), deed de van origine Kazachstaanse gastvrouw, die net terug was van een missie voor artsen zonder grenzen in Soedan, er alles aan dat je toch echt een hapje nam, het Duitse koppel hadden net een verlenging gekregen om nog vijf jaar in Zuid-Afrika te werken op de Universiteit, maar vonden de winters zo koud zonder verwarming in de woning. De Amerikaanse gastheer voorzag rijkelijk in de drank en stelde iedereen aan iedereen voor. De eigenaar van dit huis, een fervent whiskey drinker, die met zijn Jiddische accent vertelde van alle buren die de afgelopen jaren waren overleden en in geen verhaal enige tegenspraak duldde, de hulp uit Mali, die zich wat opgelaten voelde toen ik haar hielp met de afwas en dan de Zuid-Afrikaanse Isak en zijn vriendin die vertelde over het werk van zijn ouders en zijn bezoek aan de townships. Dit laatste verhaal wil ik graag met jullie delen.

In het kort komt het erop neer dat zijn vader een organisatie was gestart om families te voorzien van een maandelijks levensmiddelenpakket. Zodat er in ieder geval een maaltijd per dag kon worden genoten. De basis dingen als maismeel, palmolie en dergelijke zaten hierin. Naar school gaan voor de kinderen ging dan weliswaar zonder eten, maar dan 's avonds voor het slapen gaan toch je buikje vol want dan sliepen ze tenminste. Toen Isak met een journalist van de Zuid-Afrikaanse Sunday Times, wat mensen ging bezoeken om het effect van hun werk te laten zien, kwamen ze bij een moeder met 7 kinderen. Het golfplaten hutje zag er schoon en opgeruimd uit. Na het interview ging de journalist zijn weegs maar Isak bleef, want het was hem opgevallen dat, hoewel het nog maar halverwege de maand was, het levensmiddelpakket al op was. Toen hij "mama" er naar vroeg zei ze zonder dralen, "Ach Isak, mijn buurvrouw leeft in dezelfde omstandigheden als ik, maar krijgt niet de hulp die ik krijg. Zodra ik het eten van jullie ontvang, deel ik het in tweeën dan hebben we tenminste allebei 2 weken eten".

Het liefst zou ik nu stil zijn en niets meer typen. Toch nog een ding, het geld voor deze organisatie komt onder andere van KFC. Als je daar eet, kan je bij het afrekenen 2 Rand schenken. Van de 42 miljoen Rand kregen zij 8 miljoen Rand, toen werd uitgezocht wie nu vooral geld schenken, bleek dat voornamelijk de mensen uit de sloppenwijk te zijn.