Stil in mij....

De Nederlandse popgroep Van Dikhout, heeft het nummer "zo stil in mij", geschreven, dat gevoel kwam in mij op toen ik vanuit mijn kamer deze nog jonge mevrouw in de vuilnisbak van de buren zag rommelen om wat bruikbaars te vinden om de dag door te komen. Ik ben even naar haar toegelopen om te vragen of het wel ging, haar wat vale ingevallen gezicht en de diepliggende ogen die al weinig meer waarnamen, kwamen bij mij als een schok binnen.

De laatste week is me dat nog een paar keer overkomen.  Komt dat omdat ik ouder word en wat emotioneler...? Wellicht speelt het een rol, mogelijk ook omdat ik zoveel mooie mensen hier ontmoet in een land vol tegenstellingen. Een land waar Gorden, na jaren hier als relnicht te hebben rondgelopen in zijn Kaapse villa, onlangs in het ochtendblad van Wakker Nederland liet opschrijven dat het een land vol geweld is en dat hij er daarom niet meer wilde wonen. Inderdaad het is hier niet allemaal even rooskleurig, soms kan je er zelfs wat verdrietig van worden. Maar ik ben vooral vervuld van trots over waar dit land allemaal wel goed in is, de kracht van veel individuen.
Afgelopen dinsdag zijn wij, Simon en Anna (broer en schoonzus) en Elske en ikzelf naar onze GetOn school geweest in Pretoria West. Het is nu ruim zeven jaar terug dat ik daar Isac Skosan ontmoette in een sloppenwijk Brazzaville, onderdeel van Attridgeville, vlak buiten Pretoria.
Het is deze man geweest die mij door zijn Township rondleidde, kennis liet maken met veel bewoners in golfplatenhutjes, zonder stromend water of elektra. Een toilet, de longdrop, als een diep gat in de grond. De meesten werkeloos, en nooit eerder een baan gehad, veel hiv besmettingen (meer dan 70 %) en mensen die aan AIDS leden. Niet geregistreerd, geen uitkering, meestal een maaltijd per dag , ook dagen niets te eten. Uitzichtloos, tieners die voor 30 minuten beltegoed hun lichaam ter beschikking stellen. Kortom een omgeving waar je eigenlijk niet wilt leven. Isac vertelde mij over zijn droom om een school te starten die de mensen aan een baan zou helpen. De school mocht echter niet in handen van de politiek zijn, noch van het bedrijfsleven, maar van en ter beschikking aan de gemeenschap. Isac heeft mij geïnspireerd, ook in die jaren dat bleek dat het niet eenvoudig was om dit project vorm te geven, om toch door te gaan.

Een maaltijd bestaand uit maispap en wat waterige groenten.

Het resultaat is een school waar GetOn nu meer dan 360 studenten een zeer praktische en professionele opleiding aanbiedt. Meer dan 65 procent van hen heeft binnen drie maanden een baan en verdient voor het eerst van zijn of haar leven een eigen inkomen. Hebben een perspectief, elke dag eten, elektra, zonder dat het illegaal hoeft te worden afgetapt, kunnen  schooluniformen voor hun kinderen betalen. Raken er weer van overtuigd dat zij er wel toe doen, zijn met recht weer trots op wie ze zijn. En ze hebben dit geheel zelf bereikt, weliswaar met een beetje hulp van GetOn, maar het is aan hun ambitie, aan hun werk en inzet te danken dat ze zich hebben los geworsteld van die uitzichtloosheid. De blije gezichten, het zelfvertrouwen, ach wat voel ik mij bevoorrecht daar onderdeel van te mogen zijn.

Studente op de GetOn school

Een van de studenten van de cursus Bake for Profit ( Cursus Bake for Profit ) gaf als antwoord op de vraag waarom ze hier op school was het volgende antwoord;" Wij zijn hier bij GetOn met zijn drieën, allemaal moeders met een kind welke lichamelijke beperkingen kent, om te zorgen dat we wat geld kunnen verdienen, we hopen zo voor onze kinderen te kunnen blijven zorgen". Toen we tijdens ons bezoek aan haar wijk haar huis bezochten, bleek ze alleen een slaapkamer voor zichzelf te hebben, in de andere vertrekken lagen 20 kinderen op matjes op de grond. Deze vrouw geeft alles wat ze heeft op, om samen met anderen in haar huis zorg te dragen voor deze kinderen die normaal aan de weg worden gezet of in huis worden verborgen. Ik kan nog uren doorgaan maar dat doe ik de volgende keer wel weer.

Ik ben het hoofd van het huis met de lichamelijk beperkte kinderen en zo blij dat je daar langs bent geweest......

Ik zal in mijn volgende blog vertellen over Dolly, Benedict, Brenton en Betty en .....