Zininzi, wij zijn met velen

Vandaag waren de kinderen van Nicky, een van de huismoeders, wat langer op zichzelf aangewezen. Nicky heeft bijzonder verlof, haar zoon, 23 jaar, is doodgeslagen. Niet omdat hij zo'n lieverdje was, maar als lid van een bende. Iedereen is onder de indruk, een moeder zou haar zoon niet moeten verliezen, wat de jongen ook heeft gedaan. Terwijl ik dit type, gaan mijn gedachten ook direct uit naar de tiener die mij gisteren via Facebook, ja inderdaad ikzelf heb ook zo'n pagina, vroeg of ik langs wilde komen. Vanmiddag om 4 uur ontmoette ik haar bij de crèche. Ze gaat binnenkort de Home from Home familie verlaten en bij familieleden wonen. Het is een grote stap voor haar en soms voelt het wat onzeker. Ze was verdrietig, niet omdat ze wegging, maar iemand, op wie ze dacht te kunnen rekenen, had haar geconfronteerd met haar "verleden". Ze vertelde mij; "dat wat mijn moeder ook met mij heeft gedaan, ik hou toch van haar". De pijn was voelbaar.... Familie, het geeft een bijzondere band.

 

 

Naast het schilderen, repareren van deuren, hang- en sluitwerk vervangen, kitten van aanrechten, vervangen van toiletbrillen, en wat je maar kunt opnoemen, is het samenleven met de moeders en kinderen het leukst, maar ook zo intensief. In plaats van vader van één dochter ben ik dat nu van een hele kinderschare.
Sinds deze week hebben we het ritme omgegooid. 's Morgens werken aan de Stichting GetOn, social media, de Heldenrace van 9 juni a.s. en de actie van de 1Procentclub, en aan het eind van de ochtend vertrekken voor het werk in de sloppenwijk. Deze dynamiek zorgt ervoor dat mijn rug zwaarder wordt belast dan 8 uur schilderen. De kinderen komen uit school rond een uur of half drie en doordat we nu tot in het begin van de avond doorwerken, maken we het gezinsleven volop mee. De assistent die Nicky tijdens haar verlof vervangt, was met vier kinderen naar het ziekenhuis, controle en instellen van nieuwe medicatie i.v.m. het HIV positief zijn of AIDS hebben. De buurvrouw zorgde voor de late middaglunch, wij voor de rest.

Toen alle kinderen thuis waren en zagen hoe mooi hun bedden werden voorzien van nieuw bedlinnen, een spiegel in de gang werd opgehangen, versierd met "echte" diamanten, ja dan is het gedaan met verder werken. We worden bedolven onder verzoeken om te stoeien, te dansen, foto's en filmpjes te maken, vijf kinderen klimmen tegelijkertijd in mij, willen allemaal zo hoog mogelijk in de lucht worden gegooid, lachen zich pijn in de buik als iemand aan mijn vinger trekt en ik een windje laat. Als we moe in de stoelen zitten, gaan er handen in ons haar, wordt mijn stoppelbaard stiekem gevoeld of de haren op mijn armen. Zo'n grijze aap hebben ze niet vaker van zo dichtbij gezien.

Hmmm, ik had in mijn vorige blog beloofd te vertellen over Benedict, Brenton, Betty en Dolly. Het klokje tikt inmiddels tegen elf uur in de avond, dus ik ga ze echt tekort doen. Ze verdienen veel meer aandacht. Brenton, een jongen van 27 jaar, CIOS opleiding achter de rug en is niet, zoals veel van zijn vrienden, gegaan voor het grote geld maar voor mensen in de sloppenwijk. Ik ken hem nu een klein jaar, hij is manager van onze GetOn Skills Development Centre in Pretoria, “nee” kent hij niet, hij is vol passie voor de studenten, zijn staf maar ook voor die personen in de sloppenwijk waar onze studenten vandaan komen, die iets extra's nodig hebben. “Ja dat doe ik zaterdag wel”, “zondag haal ik je wel op dan kunnen we dit nog regelen”. Altijd bereid dat extra stapje te doen.

Benedict, die zo vol is van het feit dat mensen een geboden kans tot een succes kunnen maken, die niet stopt tegen mensen te vertellen dat ze er toe doen, dat alles wat ze willen ook mogelijk is, waar je ook maar vandaan komt, die op zijn bureau in de klas foto's heeft van studenten die inmiddels het verschil maken in hun familie en vriendenkring. Dolly, met haar gehandicapte kind, die naar de Bake for Profit cursus is gegaan en binnen no time een goede boterham wist te verdienen, nu de kantine van GetOn runt, en de leraar Bake for Profit vervangt met een overgave en inzet die overdonderend is.

Dolly zegt: “ik kom naar Nederland, ik wil weten wat voor mensen dat zijn waar jij vandaan komt. Doordat GetOn in mij gelooft, ben ik echt veranderd, ik ben nu iemand en dat wil ik laten weten ook”. Of lieve Betty. In een golfplatenhutje heeft ze haar crèche voor kinderen van 0 tot 7 jaar opgezet. Ze herbergt er soms 47 kinderen, soms bijna 90. Ze is een autodidact, heel natuurlijk leert ze de kinderen rekenen, tellen, vertelt ze over de natuur, en heel belangrijk ze geeft ze een warme maaltijd per dag. De ouders van deze kinderen betalen 8 euro in de maand.... Niet elke ouder kan dat bedrag opbrengen, Betty gaat gewoon door en geeft ze toch die zo broodnodige maaltijd per dag.

http://www.youtube.com/watch?v=mLkVtLsBR8A

Zoals de titel van dit blog zegt: we zijn niet alleen, wat we ook doen het doet er toe, het maakt echt uit: die glimlach of dat vriendelijk woord voor die ander, het maakt veel uit voor velen als we aan en om die ander geven.